[Oorspronkelijke titel en plaats: Scholing van docenten en 1040 uren-norm. De discussie ging echter een andere kant op, dus verplaatst; M79]
De kans dat je volgend jaar vrij krijgt voor scholing is nihil. Docenten zullen gehouden worden aan hun uren voor de klas. Vandaag (10-05-2007) staat er een stukje in Trouw [Hier: google zelf maar] over een vader die zich groen en geel ergert aan de lesuitval (want dat is het enige wat ouders lijkt te interesseren: dat de school de kinderen voor ze ‘bewaart’- met verhalen over onbevoegde docenten en al dergelijke, krijg je ze echt niet op de kast).
Een schoolleider zegt: [Met een serie maatregelen (minder vrije dagen, langere lesdagen) zorgt de school ervoor dat ze dit schooljaar alsnog aan de normen voldoet. „Maar we trekken een zware wissel op onze docenten”, zegt rector Léon Lucas. „Sommigen moeten meer uren maken dan waarvoor ze aangesteld zijn.”]
Of ze dat willen, is een tweede. Maar weet je wat nu zo leuk is: ze krijgen er voor betaald! Aardig, nietwaar? De schoolleider zegt: [Het Meander zal zijn docenten die extra uren wel uitbetalen – en dat kost meer dan de school kan betalen. „Daarom moeten we volgend jaar andere maatregelen nemen”, aldus Lucas.]
Eigenlijk asociaal van die docenten: kunnen ze er toch wel even bijdoen? Of snappen ze niet dat de school het geld niet heeft? Hoe zit het met de solidariteit? Kom op jongens, die paar uur: we gaan er voor! En ook een bloemetje en een handje! -Trouwens, deze schoolleider is ook niet al te goochem: hij had die extra lesuren gewoon moeten inboeken als bijkomende taken (c2-taken). Heb je wel even wat gemopper, maar dat luwt wel weer. Bespaar je mooi een hoop geld.
Als mijn kind te maken zou krijgen
met 6o of 70 uur lesuitval (de voorbeelden uit het artikel) zou ik ook bij de rector aankloppen. Ik vind de suggestie dat de betreffende ouders die zich daar terecht zorgen over maken, alleen in dit punt geïnteresseerd zouden zijn, een verdachtmaking. Dat geldt misschien voor sommige ouders, maar dat hoeft bij deze ouders helemaal niet het geval te zijn.
Zeker. In dit geval hoeft dat niet zo te zijn.
Maar het aantal ouders dat zich laat horen over andere zaken is (vermoedelijk) bedroevend klein. Ik hoor ze vooral over de lesuitval klagen. Helaas.
De reacties op ouders
zijn vaak dermate neerbuigend dat je denkt: laat maar. Dat heb ik als ouder binnen BON ook en ik ben niet de enige.
En dat is ook al geen goede zaak…
Overigens, jij bent geen doorsnee ouder: jij weet wat er op scholen speelt. Vermoedelijk weet jij als leraar wel wat er met het boterhammetje gebeurt dat aan kindlief wordt meegegeven, jij weet dat scholen vies kunnen zijn, jij weet dat niet iedere les even zinvol is- maar weten de meeste ouders dat? En nog belangrijker: interesseert het ze eigenlijk wel?
Zinloos
Ik begrijp de vraag of het de meeste ouders interesseert wat er op school gebeurt. Of de vraag opkomt ligt denk ik ook aan waar je school staat. Toch is het link. De gedachte dat de meeste ouders er zich niet voor zouden interesseren, zet je op het verkeerde been als je met ouders spreekt die wel geinteresseerd zijn/
Als HBO-docent heb ik nauwelijks met ouders te maken, maar het lijkt me dat je er in het PO en VO van moet uitgaan dat ouders geinteresseerd zijn. Zoniet, dan is dat hun verantwoordelijkheid. ALs je op voorhand iets hebt als “ach, het interesseert “ze” toch niet’, dan kan ik me het gevoel van de ouders die wel geinteresseerd zijn goed voorstellen.
Ik dnek dat uitgangspunt moet zijn dat ouders per definitie geinteresseerd zijn, en dat je handelen in afgestemd op geinteresseerde ouders.
Voordeel van dit uitgangspunt is ook dat je steeds duidelijik maakt waar de verantwoordelijkheden liggen.
NB: jaja ik wet dat ik makkelijk praten heb met mijn afstand tot het probleem, maar toch…
Dan vind ik het toch vreemd
dat ouders zich niet massaal roeren. Je hoort en ziet ze niet. Ik zou zo graag willen dat ze zich wel massaal bemoeien met het onderwijs. Neem nu -bijvoorbeeld- een vraag van een moeder aan Aleid Truijen: waarom schrijf jij zo vaak over het onderwijs, dat is toch zo’n saai onderwerp?
Waarom reageren ouders niet verontwaardigd op de berichten die onlangs in de krant stonden over het lage niveau van de leerling? De berichten over de meester en de juf die niet meer kunnen spellen? Omdat ze het in de eerste plaats belangrijk vinden dat hun kinderen het leuk hebben op school! De belangrijkste kwaliteit van een (meester of) juf is dat ze aardig is en zich over het kind ontfermt. -Dit verzin ik niet, dit is -staat me bij- de uitkomst van een onderzoek, onlangs gehouden en op de Bon-site nog aangehaald.
Ouders vinden het werken in groepjes en de communicatieve vaardigheden zeer belangrijk, want ze willen dat hun kind zich later redt in het leven, dat ze veel vrienden hebben en dat ze gelukkig zijn. En het is heel voorstelbaar dat ouders dat willen, want niets zo rampzalig als een kind dat het met de anderen niet kan vinden. Maar het staat wel haaks op goed onderwijs(!)
Ik kan de veronderstelde belangstelling waarvan jullie spreken echt niet rijmen met de praktijk. Zoals blijkt uit: waarom zijn ouders niet beter georganiseerd? Als het zo is dat ouders zich in grote getale sterk betrokken voelen bij het wel en wee van het onderwijs (hypothese), waarom hoor je ze dan niet? Alleen af en toe een individuele ouder. En dan gaat het bijna altijd over de lesuitval- nergens anders over.
conclusies ab Simone
Conclusies ab Simone
1. De ouders zijn zich onvoldoende bewust van de noodzaak van het hebben van een goede vakopleiding. Onze welvaart waaraan iedereen deel heeft wordt te veel als vanzelfsprekend beschouwd Daarom mag je blijkbaar ongestoord van je jeugd genieten en hoef je je in je jeugd alleen maar voor te bereiden op het ook als volwassene geluk vinden in een maatschappij waarin de materiële basisvoorzieningen gegarandeerd zijn.
2. Onderwijs had vele taken. In de eerste plaats voorbereiding op werk. In de tweede plaats cultuuroverdracht. Dan komt het geluk om de hoek kijken dat iemand ondergaat door optimale deelname aan die cultuur: Jezelf mogen ontwikkelen en het opheffen van barricades daarvoor bij leerlingen van eenvoudige komaf. Nog steeds zaken die te maken hebben met kennisoverdracht. De revolutie in de opvatting van ouders over onderwijs is blijkbaar dat zij –op dit spoor gezet door rare onderwijskundigen en politici- de scholen nu niet meer zien als instituten van kennisoverdracht en ook niet als levensscholen maar als instituten om sociale vaardigheden te oefenen zodat je later nooit alleen zult zijn.
3. Er zijn blijkbaar dissidente ouders die zich druk maken over lesuitval. Ik denk dat zij niet willen dat de kennisoverdracht nog verder vermindert. Maar dat kan veel beter gegarandeerd worden door externe toetsing van de leerlingen dan door het letten op het aantal gegeven lessen.
In de eerste plaats
Cultuuroverdracht. Op de tweede plaats voorbereiding op werk.
Ik vind het niet zo vreemd
Er spelen een aantal mechanismen, die er voor zorgen dat ouders altijd aan het kortste eind trekken. Ouders zijn afhankelijk van goodwill van de school. Ze willen de relatie niet op het spel zetten en dat gebeurt snel aangezien directies vaak bewust aansturen op het lozen van kritische ouders. Hoe? Spreken van een breuk in het vertrouwen en de ouder dwingen uit te spreken dat hij/zij vertrouwen heeft in de school. Zo niet, dan raadt men aan om een andere school te zoeken. Bevalt het u hier niet? Dan zoekt u een andere winkel. Daar ben je als consument tegen beschermd, als ouder niet.
Wat bereik je als ouder met kritiek? Je moet opboksen tegen veel meer dan alleen de school. Het studiehuis, het aantal uren college of de vernieuwde lesmethoden, de hoeveelheid toetsen, het gebruik van een ELO op slordige wijze: het zijn gegevens die groter zijn dan de school. Wat wil je voor je kind? Dat hij/zij het eindexamen haalt op een voor hem/haar haalbaar niveau en via een goede vervolgopleiding zich kan redden. Andere smaken dan het onderwijs dat wordt aangeboden, zijn er niet. Zeker niet als je geen geld hebt voor privé-onderwijs. Je zult het er mee moeten doen. Dat is al erg genoeg. Hoe verwerk je dat? Door er maar het beste van te hopen en de zorgen die je erom hebt, deels te verdringen.
Je bemoeien tegen de misstanden in het onderwijs, vergt heel veel tijd. Die tijd hebben veel ouders niet. Ik eigenlijk ook niet.
Overigens zitten kritische ouders in mijn omgeving bijna geen van allen in het onderwijs. Dat maakt ze niet minder kritisch. Ik denk dat vooral de oudere generatie hoog opgeleide ouders kritisch zijn, omdat ze zelf beter onderwijs hebben genoten. Voor jongere ouders is het contrast minder groot.
Wat je zegt is nieuw voor mij
Je schrijft: [Ze willen de relatie niet op het spel zetten en dat gebeurt snel aangezien directies vaak bewust aansturen op het lozen van kritische ouders. Hoe? Spreken van een breuk in het vertrouwen en de ouder dwingen uit te spreken dat hij/zij vertrouwen heeft in de school. Zo niet, dan raadt men aan om een andere school te zoeken. Bevalt het u hier niet? Dan zoekt u een andere winkel. Daar ben je als consument tegen beschermd, als ouder niet.]
Ik vind het schandalig. En ik moet eerlijk bekennen dat ik dit voor het eerst hoor. Dus niet alleen de docenten wordt de mond gesnoerd, maar ook de ouders? En zou dit veel voorkomen?
.
.
Ik weet een adresje…
…mijn vorige werkgever was een school waarvan de leiding rilde en beefde voor elke boze ouder.
Helaas bevindt zich onder de boze ouders altijd een groep die Beter Onderwijs vooral opvat als een 8 voor hun eigen kind (waarbij de 8 belangrijk is, en niet de kennis die daar tegenover behoort te staan). Aangezien de school rilde en beefde voor elke ouder, rilden en beefden ze dus ook voor deze ouders van de wat minder inhoudelijke soort.
Ik weet niet of het voor een leerling prettig toeven is op zo’n school. De praktijk is dan gewoon dat het recht van de grote bek zegeviert. Maar voor belangstellenden: ik wil het adresje wel aan u doorgeven.
Zo heb ik het ook ervaren
Zo heb ik het ook ervaren bij een school met leerlingentekort. Altijd bang voor ouders. En docenten hebben bij voorbaat ongelijk als het een ouder niet zint. Maar nooit echt nadenken waarom die leerlingen toch niet komen…
dezelfde ervaring
School waar leerlingen liever niet heen gaan, durft onredelijke, soms zelfs onbeschofte ouders niet aan te pakken. Schoolleiding laat het zelfs toe dat de ouders de les komen verstoren om de docent duidelijk te maken, dat hij aan hun kind , een jonge dame van 16 jaar, vooral niet te hoge eisen mocht stellen. Regelmatig een filmpje draaien tijdens de les i.p.v. serieus onderwijs was de ouders op de Open Dag toegezegd door de benauwde schoolleiders.
onzin
Ouders de mond snoeren?
Nou, dat gebeurt op mijn school niet. Daar is de klant koning en de docent staat in z’n hemd.
Zou dit veel voorkomen?
Ja, dit komt helaas vaker voor dan je denkt. Bovendien kunnen kinderen de dupe worden als ouders kritsche vragen stellen. Er kan soms kinderachtig of rancuneus gereageerd worden.
Je hoeft maar één keer mee te maken dat je als spreekbuis optreedt namens een groep ouders, omdat je zelf ook lesgeeft, en er tijdens zo’n gesprek dan op de man wordt gespeeld omdat één van jouw kinderen natuurlijk ook wel eens een keer iets te laat heeft ingeleverd of te laat is gekomen. Je kunt dan beter stoppen. Als dan één van je kinderen de volgende dag ook nog eens iets negatiefs daarover te horen krijgt, dan zit je verder de rit op school wel uit.
Ik verbaas me over de verbazing.
zie mijn posting van vrijdagmiddag 11/5
Helemaal met Fritzi eens. Toen ik 6 jaar geleden mijn zorg uitte over het niveau van de basisschool, moest ik heel erg op mijn tellen passen. Ik hulpouderde me al jaren een slag in de rondte, maar dat telde ineens niet meer. Ineens was ik een “pushy” ouder, en daarmee afgeschreven. Mijn oudste blunderde met de Citotoets, onderdeel rekenen, tot het laagste niveau VMBO. Terwijl hij een Havoadvies had. Prive-bijles van een orthopedagoge (diezelfde als kind Karina Schaapman) geregeld. Die had dit al zo vaak gezien, dat ze er niet meer van schrok.Kinderen naar andere school gedaan, niet makkelijk, want ik had er drie, de jongste had er veel verdriet over, miste haar oude school erg. Nieuwe school aanvankelijk beter, maar ook daar verviel men in de loop der tijd in “lol”onderwijs, oftewel dans-drama-en drukte projecten ipv rekenen en taal. Omdat mijn kinderen toch tamelijk intelligent waren maakte ik me (ten onrechte) niet zoveel zorgen. Maar meerdere ouders uitten hun zorg, vooral over reken- en taalonderwijs. Ze werden weggezet als lastige ouders. Het team was erg hecht, had borrels en uitjes samen, en dan ga je als lastige ouder al snel over de tong.
En nu ? Nu geeft het voortgezet onderwijs tutor (duur woord voor bijles door Havo4 leerlingen) projecten. De grammatica die ze op de basisschool niet kregen, krijgen ze nu van Havo4 leerlingen.
Ik ga maandag een stevig gesprek met de mentor aan. Kortom, ouders zijn na verloop van tijd murv gebeukt.
Is dit wel vreemd?
Overigens zitten kritische ouders in mijn omgeving bijna geen van allen in de gezondheidszorg. Dat maakt ze niet minder kritisch. Ik denk dat vooral de oudere generatie hoog opgeleide ouders kritisch zijn, omdat ze zelf betere zorg willen genieten.
Je zult het er mee moeten doen. Dat is al erg genoeg. Hoe verwerk je dat? Door er maar het beste van te hopen en de zorgen die je erom hebt, deels te verdringen.
Vreemd dat ouders zich niet massaal roeren?
Hetzelfde kun je natuurlijk over docenten zeggen.
Bij docenten komt dit gedeeltelijk doordat hun ‘oude’ belangenbehartigers (vakbonden en vakverenigingen) overgenomen zijn door vergadertijgers die net zo goed aan de andere kant van de tafel (‘werkgever’ of ‘schoolleider’) hadden kunnen zitten (en vaak die switch ook maken..).
Bij ouders is het probleem soortgelijk. Vroeger waren ouders (of degenen die hen werkelijk representeerden) heel betrokken bij bijzondere scholen via schoolbesturen. Deze schoolbesturen zijn overgenomen door managers.
BON zou deze gaten kunnen (moeten) vullen. Dat lijkt bij docenten wat beter te lukken dan bij ouders.
belangentegenstelling
Als ouder probeer ik al een jaar of 10 op te komen voor de belangen van mijn kinderen in het secundair onderwijs. Ik wilde dat mijn kinderen in de brugklas naast de flauwekul wiskunde van de basivorming ook nog echte wiskunde zouden krijgen en ik was ook nog bereid om daarvoor te betalen. Mij werd de indruk gegeven dat de docenten content waren met de realistische wiskunde en ik werd van de contacten met wiskundedocenten afgeschermd. Ik heb ook gevraagd of de VWO-leerlingen wat eerder met de tweede-fase-stof zouden kunnen beginnen omdat dat debiele gedoe (zo zei ik het niet) van de basisvorming de voorbereiding op het eindexamen onnodig vertraagde. Toen begonnen in de ouderraad de ouders van VMBO-leerlingen zich te roeren omdat ik wilde dat de school meer zou doen voor getalenteerde kinderen en dat zou ten koste van hun eigen kinderen kunnen gaan. Ouders hebben tegenstrijdige belangen en dat is één van de redenen waarom de ouders geen amok maken. Toen ik lid wilde worden van de medezeggenschapsraad van een school van een ander kind van mij wilden de oudervereniging mij geen kandidaat stellen want ze vonden confrontatie slecht voor hun kinderen en de effecten van wat ik wilde zouden toch pas merkbaar zijn nadat hun kinderen al van school waren. En wat de positie van directeuren van een aantal Venlose basisscholen betreft hoorde ik dat de besturen voor mij een shunning order hadden uitgevaardigd.
ouders bij hun school betrekken
ergo, de vraag is eigenlijk : hoe ouders bij hun school betrekken ? dat is niet in alle gevallen even
eenvoudig ;
het is wel altijd gemakkelijker geweest in het bijzonder onderwijs ; daar zijn de contacten tussen
leraren en ouders bijna steeds frequenter ; de trits van besturen, waarin ouders, medezeggenschapsraad
en andere actievelingen (“hulp-ouders” ) draagt daaraan bij ; aldus zijn ouders betrokken
bij wat er op school gebeurt ; dat ouders dgl. onderwijs zoeken, heeft hetzelfde effect ;
naarmate ouders zich afzijdig houden, of de school ze buiten de deur houdt, wordt de “bamboe
telefoon” belangrijker, de schoolplein roddel, de draadloze achterklap ; de angst voor repercussie
interfereert met de goede bedoelingen van de partijen, die dan allang niet meer alleen maar goed zijn ;
toestanden zoals in ierland of de balkan kan je het beste zeer vroegtijdig ondervangen, en dat doe je
– in principe – door ouders van begin af aan bij de school te betrekken ; het besef dat beiden (ouders en leraren) een
eigen (verplichtende) plaats hebben in school, is een kenmerk van de onderwijs-kwaliteit van de school – of zou dat moeten zijn ;
maarten sev
Wanneer het er bij betrekken van ouders kansloos is
In Venlo was het probleem dat er een hoofddirectie was die streefde naar brede scholengemeenschappen zodat alle jeugdigen door één poort naar binnen zouden gaan en dat leerlingen van verschillende afkomst en talenten veel met elkaar zouden verkeren. Benadrukt werd dat alle leerlingen gelijkwaardig waren en dat er in Venlo iets groots gebeurde. Toen vrijwel iedereen toegaf dat de basisvorming mislukt was schreef de opperdirecteur in een schoolblad nog een lovend artikel vol onbegrijpelijke beeldspraak over het niet-mislukt zijn van de basisvorming. Dat het nog niet gelukt was was z.i. alleen maar omdat zij geen faire kans had gekregen. Ik, onnozele hals, hoopte op steun van verantwoordelijke leidinggevenden tegen de ondermijning van het onderwijs vanuit “Zoetermeer” maar wist niet dat de hogere posities in het onderwijs al door een bepaald type mensen betrokken waren, namelijk door leraren die hun kans grepen om door mee te waaien met de wind rijk en machtig te worden. Door de onvoorwaardelijke steun van de hoogste schoolleiding aan de Haagse hervormingen was verzet van de ouders kansloos geworden.
in de Volkskrant
van dinsdag staat een artikel van en over bezorgde ouders en de reactie van schoolleiders. Ik denk dat ouders zich over veel meer zaken zorgen maken dan alleen lesuitval maar lesuitval is een van de symptonen van verloederend onderwijs die makkelijk meetbaar en aanwijsbaar zijn.
klagen
A.
Zowel ouders als docenten klagen te weinig. Men is zich echter, mede door Bon, pas het laatste jaar ervan bewust is geworden, dat het onderwijs in Nederland slecht is. Men hoorde toch alleen positieve berichten (Pisa, Oeso etc.). Dan twijfel je toch aan je eigen – slechte – indruk?
Mijn dochter ging in 2000 naar het HBO; we waren verbijsterd over de slechte kwaliteit. En toen dachten we nog dat deze opleiding een uitzondering vormde! Pas in die tijd ben ik zelf alert geworden, toen ook pas kwamen de eerste geruchten over de invoering van competenties in het MBO.
B.
Ook in het bedrijfsleven
B.
Ook in het bedrijfsleven en bv. de zorg weet men nog niet hoe aan de bel te trekken. Gisteren sprak ik een hoofdverpleegkundige uit het Flevoziekenhuis in Almere. Zij klaagde over de slechte kwaliteit van de opleiding Verpleegkunde van het ROC Flevoland. De stagiaires zijn enorm goed gebekt, maar kunnen/kennen weinig. Soms levensgevaarlijk, omdat ze niet kunnen rekenen. Een meisje moest een berekening maken voor een infuus, en had een A-4tje nodig om tot de slotsom te komen, dat 500:4 toch echt 125 is. Het leek wel een berekening om een raket naar de maan te sturen. Leerlingen hebben al bij dit ROC gestaakt om meer lessen te krijgen, het ziekenhuis klaagt ook bij het ROC, er worden toezeggingen gedaan en er verandert niets. Zij had er geen idee van, hoe dit en bij wie aan te kaarten. De directie wil blijkbaar toch met deze MBO-ers verder gaan, ze zijn goedkoper. Het OLVG is al enige malen tot het beste ziekenhuis van Nederland uitgeroepen, men werkt daar (volgens haar) alleen met HBO-V-ers. Waarbij zij overigens ook nog meldde, dat haar eigen dochter nu HBO-V in Utrecht deed, en dat het niet kon tippen aan haar eigen opleiding. Haar dochter haalt dit met haar vingers in haar neus. En zo is de cirkel weer rond: iedereen vindt de opleiding slecht, men klaagt, men staakt, men krijgt wat vage toezeggingen en alles blijft zoals het is. En niet iedereen heeft zin de publiciteit te zoeken via ingezonden brieven.
Ingezonden brieven
Ingezonden brieven van ouders die ze wel sturen worden natuurlijk ook vaak niet geplaatst door kranten.
Het organiseren van een beweging is een lastige klus. Daarom is het overnemen van de ‘oude’ structuren door de managers zo ernstig: nieuwe structuren opzetten dat is niet zomaar gedaan. BON lijkt hier de uitzondering te worden, al hebben we nog een lange lange weg te gaan.
Dit is dan wel een heel opvallend voorbeeld
van een leerling die schijnbaar niet zelf het initiatief neemt om iets te doen aan haar matige rekenkunst. Terwijl dat niet zo heel erg moeilijk is, er zijn op het internet (dat middel is toch onze verlossing, nietwaar?) zelfs eenvoudige programma’s te verkrijgen.
Wie wil dan beweren dat leerlingen zelf hun ‘proces’ sturen? Dat is ongeveer net zo goedgelovig als denken dat misdadigers zichzelf wel zullen aangeven en veroordelen. -Maar misschien kunnen we, desondanks, de rechtspraak en het onderwijs mechaniseren? Met de landbouw is dit tenslotte ook gelukt. -Ik zou trouwens wel eens willen weten hoe het met die gemechaniseerde landbouw moet als de landbouwscholen zometeen ook niets dan matige en slechte leerlingen aflevert. Zonder scholing heb je niets aan die machines.
Over ouders gesproken: ik geloof toch nog steeds dat de macht van ouders groter is dan die van leraren. Bij ons op school was een telefoontje genoeg om een reis op losse schroeven te zetten. Men is beducht voor een slechte naam. Docenten werd ingepeperd dat ouders klanten zijn (en tot op zekere hoogte terecht).
Misschien heel belangrijk om toch te streven naar een betere organisatie. Volgens mij is het aantal ouders (want er wordt zo weinig namens ouders gereageerd) dat zich bij BON heeft aangesloten niet zo heel erg groot. Jammer overigens dat onze vereniging niet een budget heeft om wat meer reclame te maken in dagbladen.
Ouders hebben inderdaad meer
Ouders hebben inderdaad meer macht dan ze zelf beseffen. In het MBO is het shoppen, dat ouders moeten kunnen doen, een populair woord. Uiteraard slaat het nergens op: een consument, die iets wil kopen, kan inderdaad shoppen, maar hoeft niet daarna een prestatie af te leggen in de vorm van een examen of het op een andere manier behalen van een diploma. Maar de ROC’s moeten concurreren en zijn beducht voor hun goede naam. Een klagende ouder past niet in dit plaatje. Er zijn maar weinig directeuren die hun rug recht houden tegenover een klagende, manipulerende, dominante ouder. Daarom zal het beeld dat naar buiten verkocht wordt, altijd positief zijn. Het beleid van mijn ROC doet me altijd denken aan het oude Stasi-bewind: tot het moment dat de muur in Berlijn viel, bleef Egon Krenz beweren dat er helemaal niets aan de hand was. Mark heeft gelijk: structuren zijn moeilijk te veranderen, dat kost tijd, heel veel tijd. Maar het zou helpen als we de ouders meer kunnen betrekken.
Dat bedoel ik dus
Ouders klagen niet, nee, ze manipuleren of zijn dominant. Ouders kunnen niet shoppen, ze kunnen alleen verkassen. Een shopper heeft rechten, die heeft een ouder niet. Waar kan hij klagen? Bij de Inspectie, die geen sancties heeft? Bij de directie, die zijn klacht terzijde kan schuiven? Ouders kunnen zich nergens op beroepen. Niet goed, geld terug? Daar moet je voor naar de rechter en dat kost tijd en geld die veel ouders niet hebben. En waar komt je gelijk op neer? Verstoorde verhoudingen. Wie heeft daar het meeste last van? Je kind. Dus dat doe je dan maar niet. Ouders betrekken kun je alleen als je bereid bent ze serieus te nemen en dat zie ik ook bij BON niet gebeuren.
Je hebt natuurlijk gelijk
maar vergeet niet dat veel ouders inderdaad dominant zijn en proberen hun kinderen op een verkeerde manier te bevoordelen. Ook hier geldt dat wie het hardste schreeuwt vaak gelijk krijgt
Topsalarissen
TOPSALARIS
Dat de top van het bedrijfsleven zeer hoge salarissen krijgt is begrijpelijk vanuit het risico dat de aandeelhouders lopen. Er zijn voor een lager salaris voldoende mensen te vinden die het voor minder geld net zo goed zouden doen maar aandeelhouders willen geen risico lopen en kiezen liever voor veel geld een leider die zijn sporen al verdiend heeft. Een kwestie van risico-analyse en kosten en baten al is het een toch soort van natte-vinger-werk. De doelstelling bij het aanstellen van een topmanager is ook duidelijk: het maximalisren van het voordeel van de beleggers. De troebelen rondom de ABN laten zien dat werknemers en het vestigingsland daarbij het nakijken hebben.
Bij scholenorganisaties zijn geen aandeelhouders en zijn de doelstellingen diffuus. Zorgen voor goed onderwijs is de naar buiten uitgedragen doelstelling van grote onderwijsorganisaties. Maar ouders en veel leraren vinden dat de leiding niet in staat is om dat te verwezenlijken. Toch worden de leiding en de topmanagers niet met een gouden handdruk weggestuurd zoals dat in het bedrijfsleven het geval is. Sterker nog, de managers begaan onverstoorbaar een ingeslagen weg die voor de erkende belanghebbenden, leerlingen, ouders, leraren en de staat rampzalig is. De conclusie kan alleen maar zijn dat de scholenleiders in door de overheid gesubsidieerde en door de overheid beschermde organisaties een machtspositie verworven hebben waarin zij hun eigen financiële belangen beschermen. En het Nederlandse volk is niet in staat gebleken om een vertegenwoordiging te kiezen die daar een einde aan wil maken.
Ouders zijn heel vaak ook korte-termijndenkers
Helaas is mijn ervaring, zowel als ouder als als docent, dat veel andere ouders ook slechts op korte termijn denken. De school moet vooral leuk zijn, de school mag het niet te moeilijk maken, de school moet niet teveel huiswerk opgeven én de school moet het mogelijk maken dat er ruim bijgewerkt kan worden.
Ik heb helaas erg weinig vertrouwen in ouders. Als zij het voor het zeggen krijgen geloof ik niet dat het onderwijs beter wordt.
Ik geloof wat dat betreft meer in het exclusief maken van scholen. Als scholen een goede naam krijgen, als je er als (ouders van) een leerling status mee verwerft, dán wordt een school interessant. Goede veeleisende (BON) scholen zouden dat kunnen bereiken. Geloof me: alle ouders willen dan hun kinderen naar zulke scholen hebben. Het beste voorbeeld zijn de huidige gymnasia.
Zo werkt het…
..bij het soort ouders waar alle scholen tuk op zijn. Maar de schoolkeuze wordt in de supermarkt (als ouders andere ouders tegenkomen) besproken en vaak ook beslist. De stem van zoonlief of dochterlief (die toch moeilijk op een open dag de kwaliteit van een school kan vaststellen) weegt vaak heel zwaar.
Heel veel ouders kunnen die kwaliteit ook moeilijk vaststellen en lopen daarom maar, al kakelend, achter elkaar en/of hun kinderen aan.
Maar uiteindelijk is de weg die u aangeeft een goede manier om zo’n vicieuze cirkel te doorbreken.
twee soorten ouders
Ik heb juist weinig vertrouwen in de schoolbesturen. Zij willen graag stroomlijnen en ordenen en hun onderwijsfilosofie opleggen. Als ze al een afwijkend type school toestaan is dat een experimenteerschool en geen school voor degelijk ouderwets onderwijs. Zoals uit de overvolle Gymnasia blijkt zijn er genoeg ouders die het laatste wel willen. Maar de schoolbesturen hebben geen enkel belang bij zo’n exclusieve school en er is meestal geen concurrent in de buurt.
Daarnaast zijn er natuurlijk ook veel ouders die kindlief zijn zin geven
En
Op grond van mijn ervaringen zijn het vaak de moeders die de beslissende stem hebben bij de schoolkeuze van hun kinderen.
De vaders zouden zich daar veel aktiever in kunnen tonen.
Het zijn van ’n gymnasium …
… is nog geen garantie voor (organisatorische) kwaliteit.
Althans, als ik mijn collegae moet geloven die kinderen hebben op ’n gymnasium hier in de buurt.
Want
Tot kwaliteit wordt besloten op tannis, hakkie en galf.
Een hele
goede manier om ouders … serieus te nemen??
Nee
Sommige niet.
in tegenspraak?
Hinke spreek jij jezelf niet tegen? Ik begrijp je gedachtegang niet.
1. De school moet vooral leuk zijn, de school mag het niet te moeilijk maken, de school moet niet teveel huiswerk opgeven én de school moet het mogelijk maken dat er ruim bijgewerkt kan worden. Ik heb helaas erg weinig vertrouwen in ouders. Als zij het voor het zeggen krijgen geloof ik niet dat het onderwijs beter wordt.
Versus:
2. Als scholen een goede naam krijgen, als je er als (ouders van) een leerling status mee verwerft, dán wordt een school interessant. Goede veeleisende (BON) scholen zouden dat kunnen bereiken. Geloof me: alle ouders willen dan hun kinderen naar zulke scholen hebben.
Dus op die goede veeleisende scholen zou er wel veel huiswerk gegeven worden en zou het niet draaien om alleen maar leuk zijn (zie1). En dat zouden juist wel die scholen zijn die ouders willen.(2)
Betrokkenheid van ouders
Volgens de heersende opvattingen werk ik niet met de meest makkelijke groep leerlingen. Zwarte school in achterstandswijk. Mijn ervaring is dat als je de ouders nadrukkelijk bij je onderwijs betrekt, zij bereid zijn hun kind te stimuleren. Je krijgt het soort ouders dat wil laten zien dat zij hun kind aanpakken. Enkele jaren terug wou ik op stap met een vrij grote groep leerlingen, w.o veel jongens. Ik heb er toen niet voor gekozen om een collega mee te vragen. Ik heb gewoon gevraagd welke vader mee wou. Het was een groot succes geworden.
Ik houd de drempel om mij te bellen bewust laag. Mijn verzuimregistratie is daardoor gemakkelijker geworden. In negen van de tien gevallen worden keurige afspraken gemaakt. Waar nodig ga ik op huisbezoek.
Ivy dan vind ik jou een goede leraar.
Een leraar met hart voor de zaak. Je bent dan ook het soort leraar dat ouders nodig hebben. -Ik geloof dat niet iedere leraar even veel hart voor de ouders heeft. De waarheid gebiedt te zeggen (ik heb het over mijzelf! Oef!) dat niet iedere leraar, diep in zijn hart, zo dol is op de bemoeienis van ouders. Ik ga ook niet op huisbezoek. Die paar keer dat ik wel moest, deed ik dat met de pest in mijn lijf. En de telefoon staat bij mij om zes uur uit. -Ontoegankelijk. En zo hoort het eigenlijk niet.
Als ik hoor dat ouders ontevreden zijn over het onderwijzend personeel, dan bedoelen ze -denk ik- dat ze, bij leraren zoals ik, tegen een muur op lopen. En dat is een waarheid als een koe. Vandaar dat het ook lastig is op deze site om de belangen van ouders & leraren te behartigen. Leraren zijn niet altijd even fair, en ouders zijn niet altijd makkelijk of objectief. Ik steek de hand in eigen boezem. En heb veel respect voor collega’s zoals jij. -Bij deze!
Dank je Simon
Dank je Simon. Ook ik heb diep respect voor je eerlijkheid, dat je gewoon aangeeft hoe jij dat doet. Ik heb nooit iets anders willen worden dan docent. Ik kan mij de dag niet herinneren dat ik als kind over iets anders heb gedroomd. Mijn directeur die m.i ongefundeerd met HNL en alle nieuwerwetsigheden meedoet, had het ooit over BON. Plotsklaps zei hij: “jij lijkt mij iemand voor BON.” Ik heb zijn opmerking maar voorbij laten gaan. Stiekem vond ik zijn opmerking wel een compliment voor mij in combinatie met BON.
ouders
Met de meeste ouders vind ik het helemaal niet moeilijk communiceren.
Ik ben niet anders dan zij want ik laat mij ook als collega ouder zien in hun buurt.
Ik ben bereikbaar, ook via de telefoon.
Ik denk ze te verstaan en te begrijpen.
Ik geef ze de kans de docent te begrijpen en spreek hun taal.
Gekken heb je over al, ook onder ouders. Maar de meeste zijn net mensen.
Ja, op de korte termijn willen ze een diploma voor hun kind. Maar op lange termijn moet dat toch ook wat waard zijn.
Geen tegenspraak
Ik zie hierin geen tegenspraak. Ouders willen meerdere dingen: a. ‘niet moeilijk’ en b. status (onder andere). Hinke claimt dat als de status maar hoog genoeg is, extra moeilijkheid door de ouders wordt geaccepteerd.
Als ouder wil ik graag
a) moeilijk maar niet overvoeren;
b) dat docenten en schoolleidingen bereid zijn om echt, actief te luisteren;
c) dat leerlingen een diploma halen waarmee ze zonder bijspijkercursus direct aan hoger onderwijs kunnen deelnemen;
d) dat alle middelbare scholen in de onderbouw werken met klassenvertegenwoordigers die enkele keren per jaar ruggespraak houden met de ouders en gezamenlijk overleg hebben met de schoolleiding (model zoals op het Stedelijk Gymnasium in Leiden gangbaar was of misschien nog is en functioneerde naar tevredenheid van alle betrokkenen);
e) dat sommige docenten afstappen van het rare vooroordeel dat alle ouders zouden tennissen, golfen of hockeyen (doe geen van deze sporten);
f) scholen ouders raadplegen over ingrijpende kwesties als maatschappelijke stages; mij is als ouder niets gevraagd en ik blijf mordicus tegen zolang c niet is gegarandeerd.
Weg weg?
Welkom terug!
Komt weg ook nog eens terug
De weg van
weg is ondoorgrondelijk, net als de weg van wegen.
Telefoonbeantwoorder
Thuis heb ik nog zo’n ouderwetse telefoonbeantwoorder, waarop ik ook kan aangeven ‘ben even Weg‘.
Ik was in mijn eerste jaren
Ik was in mijn eerste jaren als docent erg toegankelijk en ben gaandeweg steeds hogere muren op gaan trekken. Of nee, muren is niet het juiste woord, tijdens werktijd kan iedereen mij bellen en heb ik vaak ook lange gesprekken met ouders over het welzijn van een mentorleerling. Maar ik vind het ronduit ergerlijk als ouders mij ’s avonds, vaak als ik net vakantie heb gekregen, bellen over het feit dat dochterlief er diep ongelukkig over is dat zij niet meer naast haar hartsvriendinnetje mag zitten omdat alle leraren klagen over het eeuwige geklets. En dat zijn negen van de tien keer de dingen waar ouders over bellen op m’n vrije avonden. Om die reden laat ik nu mijn privenummer uit de schoolgids halen en geef ouders van mentorleerlingen het nummer van de school, en m’n 06 voor noodgevallen. Dat van die noodgevallen zeg ik er specifiek bij. Als een leerling in het ziekenhuis belandt kan men me desnoods midden in de nacht bellen, graag zelfs. Maar met klachten over de nieuwe klasseplattegrond bellen ze maar fijn onder werktijd, hoor.
Werk
Een ouder wilde mij met gezwinde spoed spreken.
“Goed, kom morgen maar direct na de lessen, dat kan vanaf 16.00”
“Maar dan werk ik!?!”
“Ja, ik ook”
…
overleg geweest
Beste Fritzi, blij dat u uw besluit hebt teruggedraaid. Ook wil ik zeggen dat de in/uitvoering van de stage 1) via instemming van de MR is geweest (unaniem, ouders en leerlingen waren dus ook voor deze vorm) en 2) er overleg is geweest tussen de rector en de ouderraad en watt dat betreft ben ik het helamaal met u eens dat ouders er wel in moeten worden gekend. Overigens scheeft de WMO dit ook voor, instemming van de ouder/leerling geleding bij het aangaan van een onderwijskundig experiment.
Korte-termijndenkers
tref je als ouder omgekeerd heel vaak aan bij scholen. Hoe vaak heb ik niet meegemaakt bij klasgenoten dat de school pas op het allerlaatste moment de ouders had gemeld dat de leerling niet zou overgaan? Ik ken hiervan heel veel voorbeelden. Zelf had ik gisteren een gesprek met een ouder van een leerling die niet zal overgaan; dat dit erin zat heb ik al in januari aangegeven. Nu de leerling zelf eindelijk inziet dat de cijfers niet meer zijn op te halen, verzocht de ouder om met het kind gedrieën een gesprek te voeren over de mogelijkheden in de toekomst. Niet alleen over het volgend jaar, maar juist ook over de vraag wat verstandig zou zijn om te voorkomen dat deze leerling zonder diploma de school zou moeten verlaten. Geen enkel spoor van korte-termijndenken. Ook bij andere oudergesprekken merk ik steeds weer dat ouders eerder op de lange termijn denken dan op de korte: liever geen mbo als perspectief. En dan hebben we het over brugklassers. Of dat goed is, laat ik in het midden, maar het beeld van korte-termijndenkers herken ik absoluut niet. Dat er onder ouders statuszoekers zijn, is logisch: die tref je overal in de maatschappij, zelfs onder docenten.
Hoi, Fritzi
Blij dat je d’er weer bent,
Dankzij de disclaimer
Jeronimoon!
Status is niet alleen negatief
Fritzi, de manier waarop je over status praat suggereert dat je het iets negatiefs vindt. Ik zie ook positieve effecten van status, of om andere woorden te gebruiken, ‘naam’ en ‘reputatie’. Gymnasia zijn daar een voorbeeld van. Ze floreren in vele opzichten dankzij status:
1. Ze hebben een reputatie goed onderwijs te geven, en trekken daardoor veel leerlingen. Dat maakt ze onafhankelijk van druk van ouders.
2. Ze hebben belang bij het in stand houden van die reputatie, en gaan om die reden bijvoorbeeld niet mee in de inflatie van SE-cijfers.
3. Ze trekken een soort ouders en leerlingen dat bereid is harder te werken, en halen daarmee ook een hoger niveau.
Dit zijn generalisaties, en tegenvoorbeelden zullen altijd wel te vinden zijn – maar dit is wel de algemene trend die ik zie.
Zelf heb ik mijn
zoon van zo’n statuszoekersschool afgehaald. Ik zie inderdaad weinig positiefs in statuszoeken. Het probleem met sommige van deze scholen is namelijk dat ze zo weinig hoeven te doen om leerlingen te krijgen, dat ze ook heel weinig doen om ze aan zich te binden. Zo had de mentor van mijn zoon vorig jaar met hem geen enkel persoonlijk gesprek gevoerd. Nu was er niet veel aan de hand, maar het had ook heel goed kunnen gebeuren dat hij met een probleem rondliep waar de mentor nooit was achtergekomen. Bij sommige klasgenoten had de passieve houding van de school wel degelijk desastreuze gevolgen, zoals bij twee leerlingen die nog geen pink hadden hoeven optillen op de basisschool en dachten dat ze alles op dezelfde manier konden blijven doen. De ouders werden niet ingeseind over problemen in de klas; de school deed alsof ze huiswerkbegeleiding boden, maar hierop was geen enkele controle. Plotsklaps kregen ouders brieven dat ze een andere school voor hun kind moesten zoeken. Dit kwam bij de leerlingen zo hard aan, dat de rest van het jaar verloren ging. Ik weet zeker dat dit bij ons op school niet had kunnen gebeuren. Zo waren er nog meer minpunten, die ik hier niet en detail zal beschrijven. Maar ik ben blij dat mijn zoon nu naar een school gaat die moeite moet doen voor haar reputatie: er gaan ook hier allerlei dingen mis, maar als ik klaag over zaken als een toets afnemen terwijl de stof niet behandeld is, zoals op de vorige school schering en inslag was, komt de afdelingsleider wel in actie.
Wat me ook opvalt aan veel populailre scholen, is dat ze enorm veel tijd stoppen in allerlei culturele activiteiten. Leerlingen die meer sportief of technisch geÍnteresseerd zijn, horen er al snel niet meer bij. Vaak doen meisjes het op deze scholen dan ook beter.
Wat ik hier mis is het
Wat ik hier mis is het misbruiken van ouders van schoolleiding naar docenten.
Zelf ben ik als volgt bedreigt: Ik verwacht binnenkort klachten van ouders over jou…(Waar blijven ze nou? Intimiderend en maakt je onzeker. Wie?. Van welke leerling?)
Schandalig naar docenten en ouders.
Ouders: machtstruukjes
Dergelijke tactieken zijn op mij ook al eens uitgeprobeerd (er zijn….volgt een vaag verhaal met hele en halve waarheden). Een goede superieur zal dan eerst onderzoeken of er al pogingen tot rechtstreeks contact zijn geweest, en zo niet, moeite doen om dat rechtstreekse contact tot stand te brengen. Pas wanneer dat niet tot een bevredigend resultaat leidt moet hij een klacht in behandeling nemen.
Regelmatig wordt die eerste stap door sommige heethoofden gemakshalve maar overgeslagen. Wanneer een directeur zonder dat er contact tussen leraar en ouder is geweest een klacht aanneemt is dat onbehoorlijk en onverstandig. Op die manier worden veel verhalen tot belachelijke proporties opgeblazen.
Als een directeur schermt met nog niet ingediende of halve klachten bewijst hij daarmee zijn eigen ongeschiktheid als schoolleider. Er zijn vast wel een paar competenties aan te wijzen die hij dan niet heeft. Tact, fatsoen en zorgvuldigheid om maar enkele te noemen.
Uw post zegt eigenlijk weinig over ouders maar meer over directies.
Misbruik
In elke organisatie bestaat een onderscheid tussen de formele en de informele machtsstructuur. Sommige docenten/directieleden/bestuurders/ouders vormen een inner circle die meer invloed weet uit te oefenen. Met de goede eigenschappen, connecties, achtergronden mag je meedoen in dat ons-kent-ons spelletje. Daar worden agenda’s bepaald; beslissingen voorgekookt; benoemingen voorbereid; reputaties gemaakt en gebroken. Ook ouders maken daar gebruik van.
Het is raadzaam om daar rekening mee te houden. Ook voor de schooleiding geldt “het hemd is nader dan de rok” en schande roepen heeft weinig resultaat.