De afbraak van het Nederlandse onderwijs begon feitelijk met de HOS nota. Deetman nam het docentschap en docenten op de korrel en jaloers Nederland lachte zich het habiboebi. Het Nederlandse docentencorps liet zich danig uit elkaar spelen en toonde sporadisch een beetje verzet. De oudjes stelden hun verworven rechten veilig en het jonge docentencorps zocht het maar uit. Voor de eerste keer werd duidelijk wat ‘na mij de zondvloed’ betekende.
Dank zij de invoering van de lump sum kon een nieuwsoortig manager het werk van Deetman afmaken. Onbevoegden, zogenaamde bekwamen, veredelde leesmoeders, omhooggevallen fietsenmakers en wat weet ik al niet meer stroomden het onderwijs in. Natuurlijk zag elke blinde dat hierdoor de kwaliteit van het onderwijs op dusdanige manier onderuit ging dat fluks ‘het nieuwe leren’ werd ingevoerd. De minderwaardige man of vrouw voor de klas kreeg een baantje als coach, leerregisseur, lesbegeleider, het hing er een beetje van af welke nieuwerwetse theorie de onderwijsadviseur slash veranderdeskundige aanhing.
Niets mocht echter baten. Alle vormen van het nieuw leren bleken niet opgewassen te zijn tegen de voortdurende instroom van slecht opgeleide docenten maar als manna kwam de oplossing uit de hemel vallen, het allesomvattende IT gebeuren zou alle mogelijke onderwijsmankementen het hoofd gaan bieden. I padjes, flipping de classroom, electronische schoolborden, laptopjes, i phones, een stortvloed van virtualiteit werd over het hoofd van de reeds onderbetaalde oppasser ( ik durf het bijna geen docent meer te noemen) uitgegoten. En nog was het niet genoeg. Na de aanpassing van het begrip docent is nu het begrip onderwijs aan de beurt.
Door welke ééncelligen het ‘onderwijs 2032’ is bedacht is niet erg duidelijk. De staatsecretaris heeft het perfecte mistgordijn opgetrokken door een landelijke onderwijsenquete te houden. Daarna kon hij de reeds lang in de la liggende plannen als schaamlap presenteren met ‘dit hebben jullie gewild’. Paul Schnabbel die evenveel verstand heeft van het onderwijs als van ons pensioenstelsel mocht een en ander presenteren om de steigers van de totale onderwijsafbraak een beetje een officieel tintje te geven.
Vakken worden afgeschaft behalve lezen, schrijven en rekenen, domeinen ingevoerd, zelfontdekkend leren, burgerschap ( wat is dat?) en vooral ontwikkeling van skills om, daar hebben we het weer, klaar te zijn voor de toekomst. Eigenaardig eigenlijk, we schaffen het onderwijs voor 90% af om klaar te zijn voor de toekomst. Op de keper beschouwd worden alle werkende theorieën over onderwijspsychologie, sociale psychologie, pedagogiek, ontwikkelingspsychologie bij het oud vuil gezet en komt er hoegenaamd buiten een vleugje luchtfietserij, een wolkje zweefliegerij, een ietsepietsie duimzuigerij voor in de plaats. Het adagium voor de toekomstige leerling is simpel ‘loop, geeft niet waar waarheen, maar loop.’ En het adagium voor de begeleider ‘laat rustig lopen’. Jazeker Nederland komt er wel met het onderwijs 2032 alleen weet niemand waar ze komen. Oja weten we wel, namelijk ‘Vaardig ( waarin dan?), waardig (???) en aardig ( LOL).
Dat het hele gedoe een stap te ver is wordt nu al duidelijk. De overgebleven docenten die het goed menen met onderwijs en leerling lijken het verzet tegen de plannen zo langzamerhand op te bouwen. De vakbond ruikt een nieuw elan, Beter Onderwijs Nederland zoekt uit wat de waarde is van de geschoffeerde onderwijscooperatie en de tweede kamer begint vragen te stellen. Resultaat, een schielijk ingevoerde naamsverandering onderwijs 2032 heet nu curriculum.nu, de mistmachine draait op volle toeren.
Jesse Jeronimoon