Leren doe je in je eigen hoofd en met je eigen handen, als u begrijpt wat ik bedoel. Scholen en schoolklassen zijn dan ook uitermate nuttig voor dingen die je in een bepaald tempo groepsgewijs kunt leren, als daar zijn de tafels van vermenigvuldiging, liedjes die je na je schooltijd nooit meer zult zingen en topografische rijtjes.
Voor alles wat je in je eigen tempo moet leren, bijvoorbeeld omdat er begrip voor nodig is, is de school minder geschikt. Daarvoor zou je een persoonlijk docent moeten hebben, maar dat wordt wel erg begrotelijk. Overigens valt de meeste schoolkennis in de eerste categorie. Kortom: er moet in het Nederlandse onderwijs meer aandacht besteed worden aan het ouderwets klassikaal stampen van rijtjes. Dat werkt namelijk. “Uit je hoofd leren en toepassen” is veel effectiever dan “proberen het te begrijpen, het niet snappen en er verder dus niets mee kunnen”. In groepjes ‘werken’ heeft ook geen enkele zin. Leren is nu eenmaal geen teamsport. Echt niet. Ook niet een beetje.
(Bron: www.arnoldkuijk.nl/het-onderwijs-is-een-verrotte-zaak/160-leren-is-geen-teamsport.html)
Samenwerken
En samenwerken kan geen onderwijsdoel zijn. Onderwijs is per definitie een individueel proces.
Natuurlijk kan het opdoen van enige ervaring met samenwerken geen slechte zaak zijn, maar de vraag is of dat binnen het onderwijs moet. Dat kan ook bij sport, de scouting of de muziekvereniging.
Samenwerken is niet systematisch aan te leren en of het positief verloopt hangt voor een heel groot deel af van de anderen. Daarnaast is samenwerken op geen enkele manier objectief te beoordelen. Reden om hiervan eindelijk eens af te stappen.
Ik kan maar één reden bedenken voor dat eeuwige samengewerk: het spaart docent-uren bij het nakijken.