Het zij zo!

‘Inmiddels is zichtbaar hoe het ontbreken van gezagsverhoudingen tot problemen leidt in cruciale instituten waarvoor culturele vorming van groot belang is, van het gezin en de school tot de politie en het openbaar bestuur.
De afkeer van de eigen (christelijke) traditie met de bijbehorende zedelijke instituten heeft ervoor gezorgd dat de ‘Ander’ met open armen werd ontvangen en dat zijn culturele achtergrond werd opgevat als een immense verrijking en opfleuring van de grauwe, saaie calvinistische wereld waar iedereen genoeg van had.
In plaats van de vervelende en brave buurten hebben we nu inderdaad veelkleurige achterstandswijken gekregen, maar of die een culturele verrijking zijn geworden is zeer de vraag.’
(Ad Verbrugge in ‘Tijd van onbehagen’ 2004)
‘Het zij zo’, waren de woorden waarmee Gerrit Komrij gisteren bij Pauw & Witteman definitief de deur dicht deed.
Hij hekelde onze christelijke traditie als een sprookje dat zijn langste tijd heeft gehad en constateerde dat een nieuwe en meer agressieve cultuur met de ambitie om heel de wereld te veroveren deze plaats heeft ingenomen. ‘Dat is niet erg, want het christelijke geloof heeft allang geleden zijn kracht verloren en is niet meer dan een leeg verzinsel in de hoofden van de mensen.’
‘Het zij zo’, was de finale conclusie van onze oude volksdichter, die al jaren geleden zijn biezen heeft gepakt om vanuit zijn stulpje in het verre Portugal zijn gitzwarte commentaar over ons bekrompen landje uit te storten.
Daarmee heeft hij 2000 jaar westerse cultuur en beschaving met drie woorden aan de kant gezet.
Ook de diverse canons kregen ervan langs en vaderlandse geschiedenis was niet meer van deze tijd.
De globalisering heeft zijn spoor getrokken.
De Nederlandse bevolking kan nog wel stemmen tegen een Europese grondwet, maar het lijken de laatste stuiptrekkingen van nationalisme en zelfbehoud.
Ook ons onderwijs is daar het slachtoffer van.
Onze titels zijn al lang geïnternationaliseerd, maar het Europese parlement wil meer.
Het wil grip krijgen op de inhoud van ons onderwijs, niet meer landgebonden, maar internationaal, met de smoes dat studenten uit alle landen overal zonder haperingen hun studie kunnen voortzetten.
Internationale uitwisselingen, zowel op middelbare scholen als op universiteiten en HBO’s, staan in Brussel hoog in het vaandel en worden flink aangemoedigd en zwaar gesubsidiëerd.
Van Oostroms initiatief voor een nationale canon wordt weggewuifd.
Wat moeten we nog met de twee keer zo grote VOC of de zeerover en nationale held Michiel de Ruyter. Die zijn nu echt geschiedenis geworden.
Komrij heeft dat allang begrepen.
Het zij zo!