Enige weken terug gaf Wammes Bos al een voorbeschouwing over het afscheid van Jo Ritzen
[Observant – 13 januarie 2011]
Vandaag, op het moment suprême, in de Limburger, een column van Sander Bisscheroux over de vertrekkende zonnekoning van de UM:
Jo Ritzen neemt vandaag afscheid van de Universiteit Maastricht. Pardon, ik bedoel: van Maastricht University. Zo heet de universiteit sinds een jaar namelijk officieel. Die naamsverandering is de vrucht van de internationaliseringsdrift die ‘Joey’ Ritzen heeft geleid. Als voorzitter van het college van bestuur heeft Ritzen het aandeel buitenlandse studenten behoorlijk laten stijgen.
Wie echter goed naar de studentencijfers kijkt, kan niet anders dan concluderen dat het leeuwendeel van de leerlingen vooral uit de Euregio Maas-Rijn komt. En dan met name uit Duitsland. Is het dan niet voor de hand liggend om de lesstof behalve in het Engels ook in het Duits aan te bieden? Nou nee, daarvoor is Ritzen te zeer verknocht aan het Engels. Zozeer zelfs, dat hij met de twee andere Nederlandstalige leden van het college van bestuur schijnt te vergaderen in het Engels. Dat is ronduit komisch: drie Nederlandse heren die besluiten nemen in het Engels. Zoiets zou in bijna elk ander Europees land volstrekt ondenkbaar zijn.
Ritzen heeft naar eigen zeggen zijn eigen wetenschappelijke carrière moeten afbreken, omdat het managen van de universiteit hem te veel trok. Dat is wel jammer, zegt hij in het afscheidsinterview dat is gepubliceerd in het huisblad van de universiteit. Daarover zegt hij, uiteraard in het Engels:
- When I was still active in academia, I did think at some point that my research could perhaps one day win a Nobel Prize. But the urge to work in management was greater than my academic ambition.
U leest het goed: het had niet veel gescheeld, of Jo Ritzen had een Nobelprijs gewonnen! Het is duidelijk: als Ritzen ergens niet in uitblinkt, dan is het in bescheidenheid. Het astronomische salaris dat Ritzen bij de universiteit opstreek, zal hijzelf dan ook volstrekt welverdiend vinden. Eerst was die ongekend grote zak met geld bedoeld om zijn vermeende pensioengat te dichten. Toen er echter geen sprake bleek te zijn van een pensioengat, werd die som geld plots een ‘bindingstoelage’. Men was bij de universiteit vast bang dat Ritzen niet langer bestuurder wilde zijn, maar de Nobelprijs zou gaan winnen met zijn wetenschappelijk onderzoek! Dat zo’n onredelijk salaris niet past bij een prominent PvdA-lid, ach nee, dat ziet Ritzen zelf niet. Een zonnekoning is immers per definitie vrij van elke smet. Het genie Ritzen liet onlangs weten dat hij zich verdienstelijk wil maken voor de samenleving door namens de PvdA in het Europees Parlement te gaan zitten.
Hopelijk heeft de Partij van de Arbeid meer oog en oor voor de maat der dingen. Iemand als Jo ‘Nobelprijs’ Ritzen hoort namelijk niet thuis als volksvertegenwoordiger in het Europese Parlement.
Zeker niet namens een arbeiderspartij.
Sander Bisscheroux is docent Nederlands en voorzitter van de stichting Dichter in beeld