Geacht bestuur.
Het vertrouwen van de leden in jullie was groot en is na gisteren, lijkt me, nog gegroeid.
Het was een goed geörganiseerde dag, en wat een opkomst. Een spreekster werd terecht bijna weggeblazen, andere voordrachten waren boeiend en leerzaam, er was echt wat te lachen en soms liep er wat mis. Er liepen veel vijftigers rond met de passie van twintigers. Kortom er was van alles te beleven.
Het hoogtepunt vond ik het staande en stormachtige applaus. Het drukte de dank uit voor alles wat al is bereikt en de hoop op betere tijden dan de donkere we misschien eens achter ons kunnen laten. Dat applaus was gemeend en jullie verdienden het volledig.
Willem Smit
Complimenten
Hoewel ik een docenten opleiding volg, zal ik niet de “professionele termen”in mijn verhaal gebruiken. Ik wil mezelf zijn, ik wil dat mijn toekomstige leerlingen, ook zichzelf mogen en kunnen blijven.
Zoals jullie in de loop van de tekst zullen merken, qua taal en formulering (mijn excuses daarvoor), ik ben een allochtone (het klinkt trouwens als een Martiaanse).
Een allochtone die op een dag, met haar werktuigbouwkunde diploma (diploma dat hier niets waard is volgens allerlei commissies, een slimmer dan de andere, commissies die in feit niets over het onderwijs in Oost Europa of Rusland weten), plus 300 Duitse mark in haar zak, de wereld wilde ontdekken en veranderen. En hoe rijk voelde ze zich toen!
Een allochtone dat, bijna 17 jaar, een weg probeerde te vinden in de Nederlandse maatschappij.
Jaren zijn voorbij gegaan…..met traan en jubel, met cynisch en soms een onaangetaste glimlach…
En hoe arm en beperkt voel ik me nu in deze gemanipuleerde welvaart, doodmakend voor de geest!
Maar goed, om het verhaal korter te maken, de hartstocht om het leven te beleven en kennis over te dragen zit er nog, daar, in mijn maag, in mijn hart. Een hartstocht gecombineerd met serieuze ambities die heel vaak door mijn docenten belachelijk gevonden wordt. Ik neem alles te persoonlijk volgens hen (weer zo een cliché zin….misschien moeten we juist leren dingen persoonlijker te nemen)
Sinds ik BON tegengekomen ben (hihihi, het klinkt als een nieuwe liefde…sorry, ik kon het niet laten), voel ik me serieus genomen.
En gisteren, al de worden van een site kregen een gezicht. Een gezicht van prachtige mensen.
De passie, de ongedwongenheid van het symposium, de ernst van de onderwerpen…ze spreken me ontzettend aan.
Mijn oprechte complimenten.
Om niet te emotioneel te worden, zet ik hier een punt achter…
Bedankt lieve mensen…
geraakt
Lieve collega Zoë, (zalataja zjenshina dobra pazjalowat)
Je posting heeft mij diep in mijn hart geraakt. Door ervaring met oost-europese vluchtelingen weet ik hoe hoog het kennis nivo van de voormalige CCCP was. Ik heb de chemie en wiskunde boeken onder ogen gehad en viel daar stijl van achterover.
Hartstocht en ambities om kennis over te dragen wordt door velen niet begrepen. Zowel docenten, leidinggevenden en zelfs collegae kijken je vervreemd aan wanneer je deze hartstocht uit. Ja misschien zijn wij allen met die hartstocht en ambitie wel allochtoon en niet van deze aarde.
Maar neem van mij aan dat ik in de afgelopen jaren geleerd heb dat ik gewoon mezelf moet zijn en me de dingen als persoonlijk mag nemen. Overigens waarderen de pubers het wanneer je als docent je zelf bent en niet toneel speelt.
Helaas kon ik gisteren niet komen vanwege de opendag op school, maar jouw woorden laten mij voelen hoe het geweest is.
cil i doswihdanja
Kolja
Prachtige woorden, prachtige emoties
Dank Zoë,
Ik wil een stukje schrijven om aan te geven wat je verhaal me doet. Ik vrees, dat het een weinig gestructureerd stukje gaat worden. Te veel te zeggen in te weinig vorm.
Ik heb op dit forum eerder boos gereageerd op iemand die zijn buitenlandse afkomst misbruikte om een warrig betoog te vergoeilijken. Bij jou is het andersom. Je betoog is volslagen helder en prachtig verwoord. Inderdaad hier en daar een herkenbare taalfout, maar aan jouw bericht kan ik zien dat technische taalbeheersing geen echte voorwaarde is voor prachtig kunnen schrijven. Je kunt prachtig schrijven als je prachtig kunt denken en voelen.
Stop. Eigenlijk wel genoeg woorden. Anders wordt het echt warrig.
verjongd?
Verjongd door de alv / het symposium? 😉
“Omdat de afmetingen van computerbeeldschermen steeds meer formaat ‘breedbeeld’ hebben, verdient het aanbeveling ‘A4 Liggend’ tot standaardformaat voor documenten te maken.”
Klimaatverandering
Het stukje van W.Smit.Harmelen past bij de weersomstandigheden van het moment: stormachtig applaus en het bijna wegblazen van een spreekster.
Jammer genoeg moest ik – wegens niet al te tragische familieomstandigheden- nog tijdens de eerste spreekster weg. Maar, hoewel er af en toe wat wind door de zaal waaide, vond ik haar betoog niet onzinnig. Haar formule klopte niet, eerst beweerde ze dat kennis in competenties vervat stond en daar zelfs op de eerste plaats stond, gevolgd door het toepassen van die vakkennis. Vervolgens had ze had op haar sheets en in haar toespraak steeds over: “kennis en competenties”.
Die waarschijnlijk onbedoelde dubbelopsomming lijkt me helemaal op zijn plaats. Je kunt dat vertalen als vakkennis en vakkennis en toepassen van vakkennis en dan nog wat andere vaardigheden. Van dat soort competenties kunnen we er niet genoeg hebben.
Je voelde wel hoe de zaal zich vol spanning steeds zat af te vragen of ze op dat spoor zou blijven. Wat ik ervan gehoord heb, zat dat wel goed. Ook zij poneerde terecht de sturende en centrale rol van de vakdocent. Dat is iets heel anders dan die vormen van het Nieuwe Leren waar de leerling zelf voor onmogelijke keuzes gesteld wordt.
20 januari
Het symposium was een succes. Wat een sfeer hing er in de zaal, en wat ontspannen en -als het nodig was- kritisch was het publiek. Afgezien van het wat fletse betoog van Marijk van der Wende (deed me teveel denken aan zo’n verplichte nascholingscursus van een pedagogisch centrum) was het een feest om naar de sprekers te luisteren.
Mijn “allergie” voor protestliederen van docenten, ontstaan door televisiebeelden van krachteloze onderwijsprotesten gedurende vele jaren, is geheel genezen na het optreden van Wim Sterken!
Een woord van zorg echter: waar waren de jonge docenten? De gemiddelde leeftijd van de aanwezigen was ruim boven de 50. Laten we met z’n allen meer jonge collega’s enthousiast maken voor BON!
geen jonge docenten?
Ik ben verbaasd en teleurgesteld te horen dat er zo weinig jonge docenten waren. Ik had gehoopt dat die het luidst en in groten getale hun stem zouden verheffen. Kennelijk zijn ze effectief monddood gemaakt door hun bazen en leermeesters. Misschien is het gemiddeld lagere opleidingsniveau van de jongeren hier debet aan? Mijn ervaring is in elk geval dat schoolbesturen lager opgeleide docenten wel prettig vinden. Die gaan je niet tegenspreken maar doen enthousiast wat er gezegd wordt, tegen een schaal-10 salarisje. Voorzover opleidingsniveau hier inderdaad achter zit, kunnen we dus stellen dat een van de doelstellingen van BON tevens bestaansvoorwaarde is. Inderdaad een ernstige en zorgwekkende zaak!
Geitenwollensokkengehaltevrees
Wetende dat het geen woord is, toch zegt het alles. Hulde aan welke vorm van neologismes dan ook!
Inderdaad, ik was waarschijnlijk een van de weinige twintigers, mogelijk zelfs de jongste met mijn 21 lentes (ik ben dan ook in de lente geboren).
Het heeft allemaal met een collectief desintresse te maken, voorzover het over studenten gaat. Deze willen geen kennis; maar een papiertje!
Waarom er weinig jonge docenten waren? Tja, misschien uit angst om hun baan te verliezen? Maar goed, we moeten niet teveel erover zeuren, maar er juist wat aan doen!
We moeten studenten en jonge docenten erin te betrekken, want wij zijn de Toekomst.
Historia vitae magistra
Zoeken naar verbetering
Ik ben dan wel niet zo piepjong meer (38) maar zeker niet oud. Ik was een beetje bang een zaal oude knarrige morrende docenten aan te treffen, die verlangen naar het Gedroomde koninkrijk. Ik vond dat enkelen aan die karikatuur voldeden, maar zeker niet allemaal.
Ik vind dat wij als BON op zoek moeten gaan naar verBETERingen. We moeten ervoor waken niet te blijven hangen in klagen en het benadrukken van de negatieve aspecten van wat “het Nieuwe Leren” genoemd wordt. Gelukkig heeft het bestuur aangegeven om met goede, wetenschappelijk onderbouwde alternatieven voor “het Nieuwe Leren” te komen.
OK, de presentatie van Marijk van der Wende was belabberd: de eerste vijf minuten heeft ze voor een belangrijk deel gevuld met het woord “ik” en haar verwijzingen naar buitenlandse universiteiten was ik snel beu. Op een moment dacht ik zelfs dat het satire was!
Ik vond het wel jammer dat haar sheets werden afgedaan als “kretologie waar niemand wat aan heeft”. Ik was benieuwd naar haar verhaal, maar dat kwam niet meer uit de verf. Graag had ik een discussie willen meemaken, met argumenten.
Hoe leren mensen? Hoe kan het onderwijs daar gebruik van maken? Als er onderwijsvernieuwing wordt geinitieerd
dan moet dat het uitgangspunt zijn. Ik wil onderwijskundig verantwoorde stellingname zien!
Het Gedroomde Koninkrijk was ook niet goed. Ik heb dat als relatief jonge docent ook niet gehad, heb er geen behoefte aan. Ik zie wel goede dingen in “het Nieuwe Leren” maar ook dat het onderwijs erin doorslaat. Leerlingen ontberen kennis, en mijn vak (leraar) gaat naar de knoppen. Kritiek leveren is niet zo moelijk, zoeken naar verbetering wel.
Laten we voorkomen dat we worden weggezet als “knarrig”. Blijven vernieuwen is niet fout, als het maar goed gebeurt.
Groet
R van Keulen
symposium
Inderdaad een erg inspirerende dag. Vooral de toespraak van Paul Scheffer was indrukwekkend. Hij beschreef op een erg effectieve manier de bredere maatschappelijke context waarbinnen de huidige ontwikkelingen in het onderwijs plaatsvinden. Daarmee maakte hij des te meer duidelijk waarom een instelling als BON hard nodig is en wat haar te doen staat. Al gebeurde het slechts terloops, ik ben toch blij dat de oprichting van nieuwe scholen als optie werd genoemd om het tij te doen keren. Ik geloof echter niet, zoals Ad Verbrugge suggereerde, dat er gewacht moet worden totdat de overheid meer ruimte hiervoor biedt; die heeft er de afgelopen jaren van alles aan gedaan om dit soort initiatieven bij voorbaat te ontmoedigen.
Martin Boere
Kring(en) M.O. na 20 jannuari
Bij de start van BON was nog geen duidelijkheid over de gewenstde organisatiestructuur. Mijn aanmeldingspunt voor de kring MO leverde in de korte tijd dat ik het bemande 25 personen op die een actief BON-lidmaatschap binnen deze kring wensten. Dit wijst op haar levensvatbaarheid. Veel inschrijvers verwachtten het meest van regionale kringen. Enkele voelden ervoor om zich in te zetten voor het stichten van een BON-school in hun regio. Deze uitkomsten wijzen beide in de richting van een verzameling van regionale kringen.
Teleurstellend was dat slechts één ouder zich aanmeldde. Mogelijk komt dat omdat ouders pas gunstige veranderingen in het secundaire ondearwijs verwachten nadat hun kinderen dat al verlaten hebben. Er hebben zich ook 3 studenten, bezig met een 2de graads opleiding geschiedenis, aangemeld. Omdat ik bij het bord HAVO/VWO zat zijn leraren VMBO mogelijk ondervertegenwoordigd op mijn steekproefachtige lijstje.
Ik stel bij dezen voor dat BON-leden die op mijn lijstje willen staan mij dat per interne mail melden.Graag wil ik weten waar de aanmelder woont en of hij/zij ook de rol van regionaal kringleider op zich wil nemen. Of een aanmelder liever onder een schuilnaamof actienaam wil meedoen. Of hij of zij een BON-school in zijn/haar regio wil oprichten en dan ook nog in welke categorie. Bij een groot aantal deelnemers zal de vertikale communicatie dan vaak via de regionale kringleiders lopen.
Mijn persoonlijke belangstelling gaat uit naar het stichten van BON-scholen. De beschermde markt van de bestaande scholen is moeilijk toegankelijk. Misschien werkt de gedachte aan het creative design achter de schepping bij jullie religieuze gevoelens op waarmee wij een gezindte kunnen creëren. Onze minister van Onderwijs zou de scholen van een Church of the Creative Design in the Netherlands ongetwijfeld sympathiek tegenoverstaan
Eindhoven
Helaas onderstreepten de reacties van een aantal mensen in de zaal de opmerking van Marijke van der Wende dat het niveau van het debat soms bedenkelijk is. Door haar betoog heen schreeuwen betitelen als ..”terecht wegblazen.. ” vind ik een merkwaardige opvatting van luisteren.
De weerzin tegen het onderbouwen door middel van cijfermateriaal ( “beu zijn “) doet een klassieke klassentegenstelling vermoeden.
Behalve onfatsoenlijk vind ik het ook dom iemand met een op enkele punten afwijkende mening de mond te willen snoeren; kranten, bijvoorbeeld de Volkskrant, geeft zoiets de gelegenheid aan te komen draven met het
cliché van de gefrusteerde leerkracht van 50 jaar die alleen maar terug wil naar vroeger.
(Zelf heb ik me eindeloos verveeld op de middelbare school)
Verder is het resultaat dat in de verslaggeving te weinig aandacht is besteed aan ons programma.
Mijn applaus voor ons bestuur wil ik hier herhalen
Reacties tijdens ALV
@R.Weenink
Helaas kon ik niet bij de ALV aanwezig zijn (ik woon in Amerika), maar gebaseerd op de geschreven tekst van Van der Wende heb ik dit stukje op mijn blog geschreven.
Het probleem is nu juist dat de onderwijsvernieuwers niks onderbouwen met goed cijfermateriaal. Van der Wende deed dit ook niet (zie mijn stukje dat ik hierboven noemde). Onderwijskundigen hebben hun mond vol over ‘evidence based’, maar komen niet met ‘evidence’. En dan beschuldigen ze hun critici ervan dat die het debat op een bedenkelijk niveau voeren…
luisteren?
Ik heb vijf minuten geluisterd, gelukkig had ik wat te lezen bij me.
Het komt niet vaak voor dat er door iemands lezing heen wordt geroepen, van mij mag het vaker gebeuren. Zo erg is dat niet.
Willem Smit