Onderwijsondernemers?
Tijdens mijn dagelijkse bezigheden in en rond het onderwijs kom ik ze met enige regelmaat tegen, de zelfstandige ondernemers die zich bewegen aan de rand van het onderwijs en zich daar manifesteren als probleemoplossers. De ene lost de knelpunten op die ontstaan door ziek en zeer van onderwijzer of docent, de andere staat als doventolk leerling en docent bij tijdens de les en nog een andere legt voor de zevenhonderdenvierentwintigste keer met veel geduld uit hoe een staartdeling in elkaar zit aan een leerling met rekenproblemen.
Stuk voor stuk heb ik ze leren kennen als hardwerkende zelfstandige ondernemers die één of twee keer per jaar een symposium omtrent hun vak bezoeken en dan alleen als het op zaterdag is en genoeg interessant om de zogenaamde vrije tijd een zinvolle invulling te geven. Zonder uitzondering zijn ze experts op hun vakgebied en voeren hun werk uit met een passie die ik bij onze huidige docenten en onderwijzers nog zelden zie.
Een paar jaar geleden ontwikkelde zich in de uiterste rafelranden van het onderwijs een nieuwsoortig fenomeen. Aangezien dit fenomeen besefte dat ze niet veel meer waren dan de ongewervelden van het onderwijs, het zompige voetvolk van de onderwijsvernieuwer, de lakeien van de nieuwe onderwijsgoeroes of het zwevende smaldeel van de graaiende onderwijsadviseurskliek, benoemden ze zichzelf tot het allesomvattende ‘onderwijsondernemer’. Wat ze ondernemen is echter niet erg duidelijk. De ene noemt zich ‘verdwaaldeskundige’ ( is niet door mij bedacht) van het padje dus, de andere is expert in social media, en nog een andere heeft zich bekwaamd in voetreflextheorieën en de aanpassing van de hersenen aan de skills van de eenentwintigste eeuw. Zonder uitzondering geven ze training die ze allen waarschijnlijk beginnen met een voorstellingsrondje met gebruik van ‘engelenkaarten’, ademhalingstechnieken, een ‘spelletje’ of andere zweefteverij.
De social media expertise bestaat meestal uit een twitterdiarree, een facebook-vrienden-verzameling bestaande uit andere onderwijs ongewervelden die dagelijks een paar keer ferm moet worden toegesproken middels youtubefimpjes of uitscheidingen van hun goeroe of vernieuwer. Linkin, snapchat, instagram, twitter, en meer van dat soort dingen worden volgeplempt met hun foto’s, gestolen overdenkingen en meningen over onderwijs waarbij de conclusie dat een mening niet meer is dan een kont, iedereen heeft er een, volstrekt gerechtvaardigd is en tot zijn recht komt. Tussen al die social media werkzaamheden door zoals bloggen, vloggen, twitteren, whats appen, instagrammen, linked innen waarbij de i Phone of i pad het verlengstuk is geworden van hun volstrekt lege hersenpan, wordt er nog tijd gevonden om symposia en andere bijeenkomsten met ziels- en voodoo verwanten te bezoeken waarvan ze zelf zeggen dat het belangrijk is en net werken.
Wat hun feitelijke expertise is daar is moeilijk achter te komen omdat ze alleen maar de roeptoeter zijn van onderwijsvernieuwende graaiers. Hun ‘dingetje’ is als het zo uitkomt dan ook Ict of een andere nieuwigheid die in hun allesomvattend lege straatje past. Ook het rekenonderwijs en de rekentoets rekenen ze tot hun expertise domein net zoals het allernieuwste ‘deep learning’ ook al hebben ze geen flauw benul van het hoe en het wat van deze nieuwigheid. Belangrijk vinden ze de ontwikkeling van de toekomstige ‘Skills’ en hebben de mond vol van meervoudige intelligentie, mindfulness, hersenaanpassing, en het denken van de leerling ‘zichtbaar en tastbaar’ maken. In één woord zweefliegerij met de puurheid en helderheid van troebel water.
Natuurlijk is het hun maar om één ding te doen en dat is dat graantje meepikken uit de grote subsidieruif waar alle zogenaamde vernieuwers en veranderaars zich al jaren aan laven. Onderwijsondernemers zijn de voorbode van de vernieling. Zelfbenoemde experts in weet niet kunde en andere onzin. En toch zie ik ze graag uit hun holen kruipen en al elleboogwerkend, hielenlikkend en veren- in- de- reet- stekend op de voorgrond treden. Gewoon omdat zij de totale ineenstorting van 20 jaar onderwijsverandering inluiden. Want zeg nou eerlijk welke onderwijsverandering van de afgelopen twintig jaar is een succes gebleken? Juist, geen enkele.
Jesse Jeronimoon
Ik hoop nog steeds dat Paul
Ik hoop nog steeds dat Paul van Meenen het gaat zien.
Recent stond er ook nog iets
Recent stond er ook nog iets in de krant dat ambtenaren ook steeds minder vakinhoudelijk worden en vooral aan hun competentiedossier klantgerichtheid moeten werken. Sámen met de burger bla bla, de burger als klant. Alle ingenieurs zijn bij gemeente en waterschappen allang wegbezuinigd. Nog zelden heb je te maken met iemand die een fatsoenlijke opleiding in Delft heeft gedaan. Het hoofd van de afdeling Bouwen en Wonen heeft geen enkele achtergrond meer in het betreffende vakgebied. Kennis is uit, gezwets is in, hoe vager hoe beter.
Je hebt duidelijk nog geen kennis gemaakt met het aller aller nieuwste in de zweefwereld. Tegenwoordig heb je behalve de life coaches, familie- en teamopstellingen ook nog paardencoaches. Zo heb ik me laten vertellen dat paarden alwetende therapeuten zijn die feilloos van de mens kunnen doorgronden. Wendt het paard zich van je af (omdat ie ergens wat te vreten ziet) dan ben je een egoïst, loopt hij naar je toe (koekje koekje!) dan ben je een teamplayer, begint hij te poepen dan laat je al je emoties los en sta je open voor het heden. Nu denk je wellicht dat ik overdrijf, nee, zie hier een ultiem vaag citaat van een van de ondernemers "Geeft het paard echt een specifiek gevoel door, of is de energetische uitwisseling die tussen alle wezens bestaat bij hem zo sterk is dat je je eigen afweer verzacht en je weer toegang krijgt tot gevoelens die je eigenlijk als kind gewoon mee hebt gekregen, maar die diep verstopt zaten? Hoe dan ook, duidelijk is dat iets in het contact met dit paard me enorm heeft geraakt, en richting heeft gegeven aan mijn verdere ontwikkeling. "
Ondernemers in deze hoek noemen zich bij voorkeur 'Academy for Life' of iets anders vaags.
Misschien moet ik toch eens de pony van de buren lenen en eens kijken of ik ergens een vage cursus kan aansmeren waarbij de directie van een school zich laat coachen door het paard. Ik kijk er nu al naar uit hoe ik willekeurig gedrag van een dier kan uitleggen, het enige probleem is dat ik niet weet of ik mijn gezicht in de plooi kan houden. Met zoveel onzin bij elkaar, is een lachsalvo niet uitgesloten.
Wat je ook gemist hebt denk ik is 'systemisch werken' ik dacht eerst dat het een spelfout was en dat er moest staan 'systematisch werken'. Neeeeeeeeeee, helemaal verkeerd.
"We leven allemaal in menselijke systemen zoals ons gezin, ons werk, de vereniging waar we op zitten, de school en opleidingen die we volgen, onze vriendenkring, etc. De regels en ook onbewuste wetten in dergelijke systemen zijn vaak ingewikkeld. Het wordt steeds duidelijker dat veel organisatorische en persoonlijke problemen een systemische oorzaak hebben."
"Vanuit de symptomen komen met behulp van een opstelling de onderliggende dynamieken aan het licht. Door het beeld dat een opstelling zichtbaar maakt en de energetische werking binnen dat veld kan het systeem ontspannen.Komt het systeem weer in overeenstemming met de basisprincipes (wetten) dan gaat de energie weer stromen en kan men de gewenste verandering doorvoeren."
Bent u er nog? Ik niet meer, ik kan er niet meer tegen, als het me allemaal weer eens teveel wordt reken ik uit of ik eerder met pensioen kan of kijk ik of er nog vacatures buiten het onderwijs zijn voor mij als ingenieur. Maar ja waterschap en gemeente werken ook al niet meer met inhoud, dus waar moet je nog heen he? Ik ben niet vaag genoeg en niet vaag genoeg opgeleid vrees is. Ik heb een écht vak geleerd en daar zit nou net het probleem in deze tijd geloof ik.
Juist, omdat in de laarsre 20
Juist, omdat in de laarsre 20 jaren geen enkele geslaagde onderwijsvernieuwing doorgevoerd is zouden de onderwijsconsumenten moeten kunnen weigeren om in de overheidswinkels te winkelen. De klant is er sowieso geen koning meer wat bij het kopen van kaas en jam wel het geval is. Dat komt gedeeltelijk omdat de staat het geld dat de onderwijsconsument zou willen uitgeven al geïncasseerd heeft via belastingen. En voor een nog groter deel omdat ouders in de overheidsonderwijswinkels, d.w.z. de scholen, moeten kopen wat de overheid goed vindt en wat de raden van uitvoerders ten persoonlijke bate van haar leden nog verder verknoeid hebben.
Het is helder: Alle veranderingen hebben geleid tot minder reken-inzicht en -vaardighieid en een gebrekkige beheersing van de Nederlands taal, zo niet van taalvaardigheid in het algemeen. Van wat leerlingen wel aan goeds geleerd zouden hebben valt niet te bewijzen dat de leerlingen het geleerd hebben en dat zij dat als het gevolg van het onderwijs geleerd hebben. Ouders die geloven in gestructureerde kennisoverdracht hebben niet te verwachten van 2032. Dat onderwijs zou aan de eigenschappen van elk kind aangepast zijn maar het moet wel via zelfstandig werken of via samenwerking gebeuren en zelfs de aanpassing binnen dit raamwerk is sowieso niet financiëel en organisatorisch haalbaar.
BON probeert de demokratisch gekozen parlementariërs ervan te overtuigen dat ze verkeerd handelen. Maar de geachte afgevaardigden kunnen de argumenten naast zich neerleggen en zich beroepen op hum kiezersmandaat. Anders ligt het als BON de parlementariërs er op wijst dat hun plannen het internationaal erkende recht van ouders om hun kinderen naar eigen inzicht op te voeden aantast. De overheid mag de ouders helpen bij de opvoeding van hun kinderen door scholing aan te bieden. Maar die hulp hoeft niet geaccepteerd te worden en het geld dat ouders voor het schoolse deel van hun opvoeding willen gebruiken mag niet ingepikt worden ten beghoeve van ouders die wel van het scholingsaanbod van de overheid gebruik willen maken. Door zich achter deze redenering te stellen zou BON van de toelaatbaarheid van de oprekking van de bevoedheid van het parlement op hetgebied van onderwijs een issue kunnen maken.
Ook ik “heb een écht vak
Ook ik "heb een écht vak geleerd" en heb nog "echt onderwijs" genoten.
Daar ben ik mijn (sterke én zwakke) leermeesters tot op de dag van vandaag dankbaar voor. En dat draag ik uit naar mijn kinderen, kleinkinderen en omgeving. Ze zien het en ze begrijpen het.