Paasontbijt

Ik had niet gedacht dat ik na een halve week basisschool al genoeg stof voor een stukje zou hebben, maar het kan raar lopen. Mijn zoon T. is maandag gestart in groep 1 op een basisschool in Amsterdam Zuid en het voelt alsof ik zelf aan een nieuwe baan ben begonnen. Vorige week begon het wennen, waarbij ik in de klas met juf M. mocht blijven. Na een half uurtje zat ik formulieren voor ouders in enveloppen te stoppen en was het grote PARTICIPEREN begonnen. Participeren wordt aangemoedigd, al dan niet als overblijfouder, koffietafeldeelnemer of anderszins. Al vraag ik me af hoe ik aan de tijd zou moeten komen om dat allemaal te verdragen. Vandaag is de eerste echte schooldag. Met mijn jongste zoon op mijn rug gebonden liepen T. en ik het stukje naar de school, uiteraard niet zonder dat hij eerst over alle richeltjes had gelopen. Some things never change.

En daar stonden ze, ongeveer tien van die moestuinierende ouders met felgekleurde, versierde schoenendozen in een halve kring te wachten op instructies van de juf. Paasontbijt. In pyjama. Ik voelde meteen nattigheid. Ikzelf had een oud trommeltje opgediept uit een keukenkastje en daar -al mopperend- het ontbijt dat ik voor een ander jongetje moest maken in gedaan. Alle kinderen hadden op een formulier mogen aangeven wat ze wilden eten (wit bolletje zonder boter en met hagelslag, dat soort dingen) en werden wij, de ouders, geacht dit op te volgen. Ik had die formulieren nota bene zelf in de enveloppen gedaan! Als beginnend participant had ik helaas de brief die ergens achter twee oren van een papieren paashaas op de gang hing gemist en vond niemand het nodig om mij te vertellen dat er ook geknutseld moest worden voor Witte Donderdag. De paniek sloeg even toe bij het zien van al die ouders met hun dozen. We waren allemaal even zelf weer kinderen en ik was de sukkel. Erger nog, ik had een teleurgesteld kinderhartje op mijn geweten. Gelukkig was er nog een andere vader die ook geen knutselwerk had gemaakt. En zoals het gaat met universele rechtvaardigheid had die vader uitgerekend het ontbijt voor T. gemaakt. Ik gaf geen doos en ik kreeg ook geen doos. T. leek het nog beter te begrijpen dan ik. 

Het gapende gat tussen mij en ’de doos’ was op dat vroege tijdstip al genoeg reden geweest voor een kleine breakdown, maar ik prevelde alleen nog tegen de juf: “wist het niet”. “Dat doen we al jaren zo op deze school”. Wat ik nogal niet ter zake vond doen. Toen kreeg ik het nog aan de stok met een nogal ordinaire Amsterdamse moeder die haar kind persé op de plek wilde hebben waar T. al zat. Ruzie met een moeder in de eerste week was niet bepaald het beeld dat ik voor ogen had dus ik besloot haar maar wat te negeren, wat natuurlijk niet handig was. Want toen ik terug liep naar huis door de regen bedacht ik dat ik toch echt vanmiddag om drie uur nog terug moest om T. weer op te halen. Het is toch wel drie uur? Ineens ga ik overal aan twijfelen. 

Gisteren was ik een half uur te vroeg bij het ophalen. Helemaal voor niets in vijf minuten door de supermarkt gerend. De ’korte dag’ zoals de juf de woensdag noemt bleek namelijk wel een ’lange ochtend’ te hebben, maar dat was mij ook helemaal ontgaan. Wonderlijk toch, nergens heb ik ooit meegemaakt dat er zoveel wordt gecommuniceerd, geregeld, vastgelegd en nagetrokken als op de basisschool van T. En toch, ik weet helemaal niets. Juf W., die eigenlijk geen juf is maar de schoolplanning en administratie bijhoudt zit tegenover het klaslokaal van T. in haar meestal drukbezochte kamertje. Ze heeft de attitude van iemand die volkomen onmisbaar is. “Ik kom zo bij je” zegt ze steeds, als je nietsvermoedend binnen een straal van 4 meter rond haar kamertje staat. Ze komt dan heel dicht bij je staan en kijkt zo over haar bril recht je ziel in. Alle mensen zijn voor haar kinderen, zoveel is duidelijk. “Deze formulieren heb ik allemaal al ingevuld” zei ik deze week. “…Ja, maar dat moet toch nog een keer want misschien is er wel iets veranderd”. Acht formulieren, vier handtekeningen en een kopie van paspoort verder, is het nu even stil. Maar de bureaucratie heeft zichzelf nodig, dus zal ik tot ik er bij neerval ’s avonds én ’s ochtends de rugzak van T. inspecteren op brieven en ander gevaarlijk materiaal, bang als ik nu ben voor juf W. en de knutselbrigade van juf M.