Niet al goud wat blinkt.

Niet al goud wat blinkt.

Ze liepen met zijn allen te hoop, de bestuurderen van het voortgezet onderwijs met de toenmalige voorzitter van de VO raad Sjoerd Slagter voorop. De minister was niet goed bij haar hoofd want het kon niet anders zijn dan in een vlaag van volledige verstandsverbijstering dat zij de examenregels voor het voortgezet onderwijs zomaar plots ineens veranderde en het de leerlingen heel veel moeilijker maakte om een diploma te halen. Dat kon nooit of te nimmer goed gaan, hele volksstammen zouden jammerlijk genoeg falen als ze op de vakken wiskunde, Nederlands en Engels maar één onvoldoende mochten halen en het examencijfer niet meer gecompenseerd kon worden met een SO cijfer. Hemel en aarde hebben ze bewogen om de minister er van te overtuigen de vermaledijde plannen niet door te voeren, het mocht niet baten de nieuwe regeling kwam er toch.

Het eerste rapport omtrent de vernieuwde examenregeling is verschenen en wat schets ieders verbazing? Het examencijfer is niet gedaald maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Waar de gemiddelde score op het examen in de oude regeling een schamele 6,6 bedroeg is het cijfer in de nieuwe regeling gestegen met een vol punt naar 7,6. Kijk, nou praten we ergens over. Dus geen hele volksstammen die geen diploma meer konden halen met de nieuwe regeling, geen rugzak minder aan de vlaggenmast, geen oeverloos tranendal bij de examinandi.

Maar het is natuurlijk niet al goud wat blinkt en aangezien ik de onhebbelijke gewoonte heb om bij dit soort van hip-hoi- berichten even verder te kijken dan de neus lang is, doemden er al snel wolken op aan de zonnige examenhemel. Ik vraag me namelijk af op welke manier de onderwijsmanagers dit voor elkaar gekregen hebben. Het is een publiek geheim dat de natste droom van de onderwijsmanager de ‘100% geslaagden’-status is. Alle examenleerlingen geslaagd en allemaal een diploma. Een van hun paradepaardjes waarmee ouders van toekomstige leerlingen bij elke open dag mee om de oren werd geslagen en flikkerend in beeld gebracht op de website van de school “Bij ons al zeven jaar op rij 100% geslaagden” flikker, flikker, flikker, kwam in gevaar en daar moest iets aan worden gedaan.

Hoeveel leerlingen zijn er in het derde jaar of blijven zitten of afgestroomd naar een lagere opleiding? Hoeveel ouders zijn gemaand om hun oogappel bij het bevriende bijspijkerhuis een dure examentraining te laten volgen, misschien wel op straffe van uitsluiting van deelname aan het examen? Hoeveel collega’s hebben uren en uren ( overuren) moeten investeren om de ‘twijfelgevallen’ alsnog middels veel begeleiding over de streep te trekken met als stok achter de deur ‘geen 100% status is minder leerlingen, minder leerlingen is minder uren, minder uren is minder docenten, en minder docenten is ….’

Als geen ander weet ik dat managers tot veel in staat zijn om ‘targets’ te halen, en het zou mij dan ook niet verbazen dat op een slinkse manier de selectie aan de poort is ingevoerd samen met de nieuwe examenregeling. Scholen laten leerlingen instromen aan de onderkant van wat de basisschool adviseert. Havo-VWO advies wordt plaatsing in de havo, VMBO- theoretisch-VMBO gemengd wordt een instroom op gemengd enzovoort, kwestie van een eerste grote schifting door te voeren en daarna wordt er nog eens extra aan de boom geschudt tijdens de jaren die er op volgen. Een eerste meetmoment op het einde van het eerste jaar, een tweede meetmoment op het einde van het tweede jaar en een laatste meetmoment op het einde van het derde jaar. Geen enkele leerling krijgt het voordeel van de twijfel want de 100% status is heiliger dan heilig dus elk ‘twijfelgevalletje’ stroomt onverbiddelijk af. De leerling die toch nog noch door de mazen van het net glipt, of in het examenjaar last krijgt van kolder in het hoofd of een te sterke werking van de hormonen waardoor alsnog de 100% norm in gevaar kan komen, kan rekenen op de reeds eerder aangegeven dure examentraining of de curatele van zijn docenten.

Dat heb ik de laatste jaren al wel geleerd, in het onderwijs is niets wat lijkt zoals het is.

Jesse Jeronimoon