Werkdruk

Werkdruk.

Werkdruk is een subjectief iets. Wat de ene, de docent, ervaart als druk is voor de andere, de manager, een ‘gezonde spanning’, wat voor de manager dan ook weer de reden is om de docent nog een beetje gezonder te maken door de werkdruk een beetje te verhogen, wie tegenstribbelt kiest er dus voor om ‘ziek’ te zijn.

Werkdruk en taakbeleid waren en zijn een steeds wederkerend onderwerp aan de onderhandelingstafel, de tafel in de koffiekamer van de leraar, de ontbijttafel thuis, fora en columns. Geen onderwerp dat zo diep is uitgespit, zo ver is doorgepolderd, waar zoveel om te doen is als de werkdruk en het taakbeleid in het onderwijs. Vakbonden willen minder, minder, minder, werkgevers willen meer, meer, meer, en als er niet meer werkdruk komt willen ze meer, meer, meer geld van de minister. Wat ons doet concluderen dat er een correlatie is tussen ‘gezonde spanning’ en punica, toch?

De werkgevers hebben de belofte van ‘inzicht geven in de verborgen taken van de docent’ volledig waargemaakt, met de ‘eerlijke verdeling van de taken’ is het een beetje mis gegaan. De docent die vóór het taakbeleid als laatste binnen kwam en als eerste vertrok, nooit te zien was op vergaderingen, met de pet gooide naar het mentorschap en meer van dat soort zaken, deed ná de invoering van het taakbeleid exact hetzelfde en niemand sprak hem daar op aan.

In de loop van de jaren bleek de taak van de docent alsmaar uit te dijen. Iedereen kent wel het gemak waarmee de manager bij alweer een nieuw bedachte taak de schouders optrok bij enig protest en de in zijn mond verstorven eeuwigdurende mantra ‘dat hoort bij je taak’ uitsprak. Vooral in het basisonderwijs blijkt dat het net ingevoerde passend onderwijs en alle verslagen, groepsplannen, individuele plannen, en al dat andere schrijfwerk waar de onderwijzer drie jaar geleden geen weet van had op een sakker en een vloek te ‘horen bij de taak’. Soms vraag ik mij af waar de slaven van het krijtje nog de tijd vandaan halen om een les voor te bereiden en enig nakijkwerk te verrichten. In een dag zijn toch maar 24 uur.

Lesje op School, de facebook community heeft door een oproep aan het onderwijsveld op enkele uren tijd maar liefst meer dan 50 verschillende quotes bij elkaar gescharreld. Stuk voor stuk non-argumenten van de manager om de ervaren werkdruk weg te lachen. Dat gaat van het gekende ‘het hoort bij je taak’ tot ‘je hoeft hier niet te werken’. Wat mij het meest opviel was de uitspraak ‘je moet natuurlijk je lange vakanties terugverdienen’. Wat mij dan weer sterkt in de overtuiging dat het onderwijs de enige tak is waar eigenlijk niemand recht heeft op vakantie als hij een gewone werkweek van 40 uur zou draaien. Dus er zijn managers, directeuren en bestuurders in dit land die in het taakbeleid de vakantie van de onderwijzer gecalculeerd hebben, gekker moet het niet worden.

Enfin, aan die werkdruk zal er vooral nog veel papier aan vuil gemaakt worden en daar blijft het dan bij. Al jaren en jaren hoor ik het geweeklaag van docenten en aanverwanten, al jaren en jaren is het taakbeleid een doorn in het oog en al jaren en jaren branden mensen figuurlijk af omdat ze hun taak niet meer aankunnen. Een oplossing lijkt niet in zicht. Het ‘vrije model’ wat bestuurders zo graag willen invoeren zal de werkdruk nog verhogen ook al beweert de ivoren toren zitter dat het niet zo zal zijn. Aan een prikklok wil niemand beginnen en de vakbond heeft zelf aan de wieg gestaan van het taakbeleid dus aan die kant is ook niets te verwachten. Laten we eerlijk zijn, ook met de loyaliteit tegenover de collega, de samenhorigheid en de solidariteit schort wat in onderwijzend Nederland zodat een landelijke vuist tegen het taakbeleid en alsmaar hoger wordende werkdruk niet meer is dan een heerlijke wensdroom. Er zijn er altijd wel genoeg te vinden die ‘ja maar we hebben toch een prachtig vak’ uitzoemen als reden om niet mee te moeten doen met gelijk welke actie.

Weet je wat, als er in dit land ééntje is die zich sterk maakt voor álle docenten, die zonder steun van de vakbonden, die zo godsgruwelijk vasthoudt aan haar overtuiging dat het huidige taakbeleid en werkdruk een product is van het ‘winstmaximalisatiedenken’ van bestuurders , is het wel de Jeanne D’Arc van de website www. Iemanddoetiets.nl. Nu bezoeken die website, onmiddellijk, niet dralen en steunen die meid. Helpen waar je kan en als het zover is te zijner tijd aanwezig zijn bij de zitting van Hof en daardoor de rechters duidelijk maken dat zij niet alleen staat in haar overtuiging dat al jaren en jaren de bestuurder het taakbeleid misbruikt om de werkdruk in het onderwijs tot ongekende hoogte te sturen. DOEN!

J.J.