Digitale dementie

Foto Sietske450x200_3.jpg

 

 

Een tijdje geleden schreef ik op deze plek negatief over het ‘O4NT’ (onderwijs voor de nieuwe toekomst) en de daaruit voortkomende Steve Jobs scholen. BON werd naar aanleiding van mijn column door een initiatiefnemer van O4NT uitgenodigd in debat te gaan over onze ‘meningsverschillen’. Maar ik weet al hoe dat gaat, opdraven bij opgeblazen events waarbij de microfoon spontaan uitvalt als de feiten en inhoud aan bod komen. Heel toevallig sta je daar altijd knullig op een te laag podium, weggemoffeld door de commerciële aankleding en ICT heren met kleurrijke dassen. Een serieus debat suggererend, ten faveure van O4NT. Nee dank je. Stilletjes aan lijken de argumenten tegen digitalisering op werk en scholen zich vanzelf op te stapelen. Het uitwisselen van meningen verbleekt bij de feiten die zich opdringen. De discussie of scholen deze nieuwe weg moeten inslaan verdiept zich hopelijk. Meneer Spitzer, een vooraanstaande Duitse psychiater schreef het boek ‘Digitale dementie’. Toen ik die titel las greep ik onmiddellijk naar mijn hoofd. Dát is precies wat ik ervaar op internet. Kortsluiting, gedachteloosheid, overbelasting, afstomping. Dementie! Ik! Mijn vrienden, Jan en Kees (zo noem ik ze even), zijn jonge docenten filosofie in Amsterdam, geaard kritisch en verre van dement. Filosofie docenten, zei Jan, zijn nog redelijk veilig voor digitalisering en het moderne leren. Heidegger en Kant laten zich immers moeilijk in leerconcepten, spelletjes, multiple choice en projecten vangen. De stof moet toch echt gelezen en gekend worden om er iets van te snappen. Dat bleek. Toen Jan een leerling opdracht gaf een aantal dingen over Plato op internet op te zoeken, kwam de leerling terug: ‘’Ik kon niéts vinden over Plato’’. Hij kon blijkbaar uit de woordenbrij op internet geen beeld of indruk krijgen van Plato. De metafoor van de Zuid-Amerikaanse Indianen die in de 15e eeuw de Portugese schepen in de verte niet zagen aankomen, schoot mij te binnen. Die Indianen hadden nog nooit een groot schip gezien, die leerling nog nooit een filosofische beschouwing. Ze waren blind voor wat ze zagen. Huiswerkopdrachten bij elkaar googelen is een gegeven, maar de les digitaal sturen is weer het allernieuwste. Kees vertelde dat op een school in Amsterdam (waar zij niet lesgeven) leerlingen tijdens de les vragen aan de docent kunnen twitteren. Ik vraag me af via welke paranormale weg die kennis dan uiteindelijk opgedaan moet worden. Het afpakken van mobieltjes voor de les gebeurt elders echter ook nog steeds. Jan en Kees staan niet bij voorbaat negatief tegenover het gebruik van mobieltjes, mits doeltreffend. Dus niet onder de bankjes. ‘Hoe kan ik in vredesnaam concurreren met 200 vrienden op Facebook?, zegt Jan. Niet!’ Terwijl Jan en Kees de wereld van deze jonge mensen proberen te verruimen, dementeren deze laatste tegelijkertijd in hoog tempo voor hun ogen weg. Ach, kennis. De mens is de maat van alle dingen, is -weliswaar niet Platoons- ook voldoende filosofie om een leven mee door te komen.

1 Reactie

  1. Ik lees in diverse

    Ik lees in diverse commentaren dat St. Jobsscholen een andere versie zijn van iederwijsscholen. Opmerkelijk toch hoe hardnekkig aan dit soort failliete concepten wordt vast gehouden. En dat bijna de gehele Kamer dat dan nog toejuicht ook. Alsof hier geen geschiedenis van is; alsof er nooit een commissie Dijsselbloem is geweest. Over dementie gesproken. 

Reacties zijn gesloten.