Mijn stukjes zijn soms grillig en veranderend van toon. Dat klopt.
Ik probeer een klein beetje uit te leggen waarom.
Een van de diagnoses achter mijn naam is ADD. Dat heb ik zelf niet verzonnen, om precies te zijn vond ik het allemaal gezeur. Maar inmiddels begrijp ik het een beetje.
Ten tijde van het onderzoek ernaar, vond ik het heel normaal een gillende sirene in mijn hoofd te hebben. Die bleek uit te kunnen. Dat was, ik geef toe, een verrassende ontdekking.
Zoals Jochem Meyer is door zijn ADHD, zo is mijn hoofd door ADD. Een gierende storm. Wind wordt veroorzaakt door hoge en lage drukgebieden en die vergelijking klopt voor mij ook wel. Door wat beschadiging in de vroege jeugd vind ik het lastig om in iedere normale situatie normaal te functioneren en schipper ik snel tussen uitersten. De hoogste en laagste druk worden chemisch getemperd en zo is het te doen.
Wind is een vorm van energie. Het tegenstrijdige van mijn functioneren is dat ik af en toe gebruik wil maken van de energie van de storm. Daar kun je heel leuke dingen mee doen. Tegelijkertijd is alle therapie die ik krijg erop gericht om me uit die storm terug te kunnen trekken en in een rustig deel van mijn geest mijn leven te slijten. Dat bijt elkaar.
Bijkomende factor is mijn diepgeworteld plichtsgevoel om voor een minimaal inkomen voor het huishouden te zorgen. Ik zie mij kinderen namelijk lijden onder mijn windstoten en probeer hen wat dat betreft uit de wind te houden.
Ik bivakkeer regelmatig in het rustige gedeelte van mijn geest, waarbij voor alles gaat dat ik voor rust, orde en inkomen moet zorgen.
Daar is op zich niks mis mee, maar het staat zoals gezegd haaks op een ander deel van mijn geest. De chemische afvlakking blijft uitermate beperkt. Ik zit er niet op te wachten om een wandelende tak te worden, iets wat razendsnel gebeurd bij teveel chemicaliën. Ik neem net genoeg om niet als een stuiterbal oncontroleerbaar alle kanten uit te vliegen.
Wat is de verkeerde kant? Zowel de uitersten als het rustige oog van de storm hebben nadelen.
In de uitersten ben ik de controle kwijt. In het oog van de storm ben ik gebonden aan die plaats.
Ik kan geen dingen tegelijkertijd doen zonder het risico te lopen los te schieten van het touw waarmee ik vastzit aan de basis, vandaar dat het het één of het ander is.
Gisteren merkte ik op een forum op dat “ als ik een som had gekregen, ik had kunnen kiezen of ik me volledig op het strijden stort “.
Wat ik vergat, is dat ik helemaal zelf bezig ben om zo’n som te vergaren. Mijn eis aan SCOL is alleen al voor mijn gewerkte uren ruim 50 000 euro. Daar blijft weliswaar vrijwel niets van over ( raad van rechtsbijstand, belasting en over het restant 70% UWV), maar misschien net genoeg om weer een jaar in mijn huis te blijven wonen.
Angst is een slechte raadgever. Angst is hetgeen mij elke keer weer de kant opduwt tot het willen vergaren van een redelijk vast inkomen. Terwijl een ander deel van mij net zo fanatiek bezig is om alleen voldoende te willen hebben om mijn kinderen rust te gunnen en mezelf de vrijheid te geven om verder te vechten.
Het maakt mij niet uit dat ik elke dag brood met pindakaas eet. Mijn inkomen staat nu op 11 000 euro per jaar. ( verzamelinkomen , niet schrikken) Maar mijn kinderen kunnen niet tegen die instelling. Bovendien vind ik het helemaal niet nodig om te “moeten “ lijden, terwijl ik onder andere mijn stinkende best doe voor een groep die zelf niet in staat lijkt. Ik ben Jezus niet.
Ik ga mijn angst weer van me af zetten. Er zijn zoveel dingen die ik wil en kan doen. Die geen geld kosten maar tijd en inspanning. Ik heb ingezet op een jaar inkomensrust door de eis aan SCOL. Dan moet ik nu niet ook nog eens volledig inzetten op door middel van een zzp klus hetzelfde te willen bereiken. Als mijn eis mislukt zie ik dat wel weer.
Tijd om het rustige gebied uit te stappen en een reis te maken op de windenergie in mijn eigen hoofd.
Jullie merken vanzelf hoe lang die reis duurt, de teksten en acties dwarrelen door mijn hoofd en ik zal jullie vaak mee laten lezen. Tot ik weer uit de wind stap, maar dat merk je meteen. Ik zie geen enkele reden om tegen wie dan ook aardig te moeten zijn. Beleefd ok, maar aardig niet. Als je daar niet tegen kunt stel ik voor dat je de komende maand niet meeleest . Ik mag even los, YES.
Denise’s calvaire is een
Denise’s calvaire is een eenzame opstijging vanwege de vele aspecten. Vanwege de rechtspositionle aspecten valt het onder vakbonden zoals het AOB. Die zien alleen maar dat Denise geen contributie heeft betaald en van de bond wil profiteren. Mogelijk om geen misverstanden bij haar leden te voorkomen wil de AOB het conflict tussen Denise en haar schoolbestuur niet upgraden tot een proefproces. Daarbij gaat het voor om het aspect ontslagbescherming, een taak die de bond vervult t.b.v. haar leden die mede daarom contributie betaald hebben. Of misschien ook niet, ik meen me te herinneren dat de oude bonden en de schoolbesturen overeengekomen zijn dat laatstgenoemden voor de leden van de eerstgenoemden de contributie van hun leden betalen. Hoe dan ook lijken de oude bonden met clientèle in het onderwijs, in de eerste plaats de AOB, opgenomen te zijn in de broederschap van het educatief-politiek complex en van Denise’s geval geen breekijzer willen maken. Denis’s kruisweg loopt langs de inhoud van het leraarsvak. Daarvoor zou zij steun moeten kunnen krijgen bij de LIA. Maar die is nog te klein. BON wil wel met raad en daad en website bijstaan maar heeft niet veel geld en beziet het geval van Denise als een deelaspect van slecht onderwijs. Als BON zich voor Denise ou inzetten zou de indruk versterkt worden dat BON een belangenvereniging vaan leraren is. Ook denkt BON dat het om gelijk te krijgen voldoende is om aan te tonen dat je gelijk hebt; oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid is er niet bij. De politici willen met hun vingers afblijven van het wangedrocht Hedendaags Nederlands Onderwijs dat ze zelf hebben laten ontstaan en daarom nog steeds verheerlijken. Denise is te vroeg. Nog veel te weinig ouders en dus kiezers zijn zich bewust van de nog steeds voortdurende waardevermindering van de diploma’s die hun kinderen bij het gesubsidieerde en vaak verplichte onderwijs bemachtigen van weinig waarde zijn en bovendien bij goed onderwijs in de halve tijd verworven had kunnen worden.