Ik ben geen voorstander van de zo geheten pedagogische tik, waarover in de Volkskrant een discussie loopt. Een tikkie wordt al gauw een tik of meer als je niet oppast. Het is ook helemaal niet meer van deze tijd, althans in Nederland. Maar leraren blijven natuurlijk mensen en vervelende klieren van leerlingen zal je ook altijd houden, al heet dat tegenwoordig al snel ADHD. Naar aanleiding van een bericht in Trouw van vandaag over een leerling op een vmbo-school, die door een docent gemolesteerd zou zijn, moest ik ineens denken aan een, laten we zeggen fictief, incident dat zich een aantal jaren geleden afspeelde op een middelbare school. Een oude, ervaren en vakbekwame leraar had daar een vervelende leerling in zijn kennelijke onmacht een klap gegeven, een voor deze leraar heel ongebruikelijke daad. Het incident was na een gesprek tussen de ouders van de jongen, de leraar en de school in den minne geschikt, maar op een volgende ouderavond probeerden een paar op sensatie beluste ouders er toch nog een rel van te maken. Dankzij de rustige uitleg van de aanwezige leraren en het feit dat de andere ouders verder geen sjoege gaven bleef het onderwerp verder rusten. Zand erover, hoewel een vast zeer ontaarde moeder na afloop nog even terloops opmerkte, dat die vervelende jongen eigenlijk ook nog een schop voor zijn kont verdiend had. Dat vond ik eigenlijk wel een leuke, ongepaste opmerking, die ook wel iets van mijn gevoelens vertolkte.
In het in Trouw beschreven geval loopt het minder gemoedelijk af. De getergde leraar had een totaal onhandelbare leerling, met ADHD dus, wat hardhandig bij de arm gepakt. De leraar zelf ontkent ten stelligste dat hij grof geweld gebruikt heeft maar volgens de advocaat van de school zou hij de keel van de jongen hebben dichtgeknepen en totaal over de rooie zijn geweest. De leraar is door de school onmiddellijk ontslagen, wat hij nu aanvecht met een bodemprocedure. Opmerkelijk is dat ouders en leerlingen het nu voor de ontslagen docent opnemen en ook de bewuste scholier voelt zich nu schuldig aan de situatie waarin de leraar beland is. Maar voor dit schoolbestuur is er geen weg meer terug. “Van een docent mag professioneel gedrag worden verwacht”, betoogt de schooladvocaat. En op de vraag van de rechter of het geen begrip had voor de leraar “die misschien iets feller reageerde dan normaal, getergd als hij was door de ongehoorzaamheid van zijn leerling”, antwoordt de advocaat ijzerenheinig namens het bestuur: “Juist een ervaren docent moet weten hoe je daarmee omgaat”. Geen weg terug voor dit schoolbestuur. Ik ken niet precies de feiten van dit incident, maar vraag me na dit allemaal gelezen heb af , nu de emoties wat gezakt zijn en er meer begrip voor de kant van de leraar is gekomen, waarom er eigenlijk geen weg terug zou zijn. Vanwaar zo’n starre, begriploze opstelling, die de carrière van een docent verwoest op basis van één incident? Sommige schoolbesturen zou je toch….
Dat krijg je met bestuurders
Dat krijg je met bestuurders en directies die zelf niet voor de klas hebben gestaan.
Waarom spreekt het
Waarom spreekt het schoolbestuur via een advocaat over haar bestuurszaken?
omdat het woord:
omdat het woord: "professional" erbij is gehaald en ze weten dat dat woord de spil is waar ze een heleboel rotzooi achter verschuilen.
De definitie van professional is nog niet geijkt, althans niet in het onderwijs. DAT verzoek ligt nu dus bij de rechter. Die is niet blij. Dit bestuur voelt haarscherp de strijd die woedt : wat mag je allemaal nog verwachten /eisen van een docent. Wat valt allemaal onder de term professional.
Dit bestuur doet niet anders dan laten zien welke partij ze kiest: de docent als stoplap, de eeuwig tekortschietende werknemer, van wie je toch zoveel meer mag verwachten. De docent die "dus"door een werkgever alle kanten op geschopt mag worden, want respect krijg je pas als je aan alle onmogelijk te volbrengen eisen voldoet.
Welkom in de toekomst. Misschien worden nu een paar ouders wakker?
De collega's gaan namelijk gewoon weer aan het werk en weten binnen een maand niet meer waar ze zich druk over maakten omdat ze ondergedompeld zijn in het werk.
Welke steun heeft deze man van collega's gekregen of krijgt hij? Is er een steunbetuiging? Of is men nog steeds te beroerd of te bang om zelfs maar ervoor uit te komen dat de werkgever een grens is gepasseerd die een fatsoenlijk en welwillend werkgever niet past.
Het hardste verwijt wat ik binnen mijn gezin krijg, is dat ik me inspan voor mensen die niets terug geven. Ik heb daar alleen nog als weerwoord op, dat ik geloof in wat ik doe. Maar voor de rest …… ben ik uitgepraat. wat moet ik zeggen? Ik heb gisteren mogen vertellen dat we binnen een paar maanden dit huis moeten verlaten.
De collega mag zich vast geestelijk wapenen: na zijn onslag volgt ww en daarna niets….
Het meest misbruikte rechtselement van de afgelopen jaren speelt hier namelijk ook een rol: de neiging van rechters om bij een flink verstoorde werkrelatie, de boel maar te ontbinden. OOK bij eenzijdig veroorzaakt en in stand gehouden arbeidsconflict. De man mag zo graag terug willen, als zijn werkgever volhoudt dat er een arbeidsconflict is, gaat elke rechter erin mee dat dat niet wenselijk en niet werkbaar is.
Hier ging het vorig jaar over. Toen adviseerde ik elke vakbond bij dit soort zaken in de beschikking op te laten nemen dat er sprake was van eenzijdig arbeidsconflict. Want dan waren er nu al 2000 bewijsstukken geweest.
En?? Heeft iemand daar iets mee gedaan? Of wordt deze meneer docent 2001 die er op deze manier met misbruik van de rechtspraak eruit wordt gewerkt?
Nu ontdek ik toch nog een
Nu ontdek ik toch nog een sympathiek trekje van de sharia. Daar is het mogelijk dat de (familie van de) dader en (de familie van het) slachtoffer een minnelijke regeling treffen en dat de zaak daarmee afgedaan is. De leraar zou in dit geval symbolisch schuld kunnen bekennen door één Euro schadevergoeding aan de familie van de leerling uit te betalen. Daarna gaar iedereen over tot de orde van de dag.