Er zitten een paar mensen op antwoorden van me te wachten, maar dit wil ik even kwijt:
“Hoe groot is de kans dat de bonden willen meewerken als je wel lid bent”.
Dat weet ik natuurlijk niet. De vakbonden zijn inmiddels ook grote organisaties die geen blijk geven van flexibiliteit en slagkracht. Dus daar is geen zinnig woord over te zeggen.
Wat ik wel zeker weet, is dat er iets flink mis gaat met de vakbonden. Op een forum waar ik meepraat, is aan de reacties van de collega’s goed te merken, dat er inderdaad een bijna onbeperkte hoeveelheid werk “in de taak” zit en dat je dat maar te doen hebt. Als het aan de werkgever ligt.
Combineer dat eens met het vonnis van 30 april 2014. Waarin staat, dat zolang een werkgever volhoudt “dat het volgens haar allemaal in de taak past”, dat ook als leidend wordt genomen.
Zonder verder bewijs van haar kant, want als eiser draag ik als werknemer de bewijslast. Hoever dat gaat is nu onomstotelijk aangetoond. Vervolgens heb ik VO Raad, MBO Raad en ministerie om hun standpunt over dit vonnis gevraagd. Tot nu toe zonder antwoord.
WAAROM staan de bonden niet op ? Zolang ze dat niet doen, leveren ze elke werknemer uit aan de willekeur van de werkgever! Snappen jullie dat? Hoeveel collega’s moeten er nog wanhopig roepen dat ze die taken niet af krijgen, voordat er geregeld gaat worden dat er naleving van de begrenzing wordt geëist? Tijdens de laatste VO onderhandelingen was het de wens van de bonden om op te laten schrijven dat er een grens zit aan het maximaal op te geven werk. Daar heb ik toen al over gezegd dat dat onzinnig was, want de wet arbeidsrecht regelt die begrenzing allang.
Nu blijkt dat de CAO teveel ruimte geeft aan een werkgever om die wet niet te laten toetsen. Daar komt het vonnis namelijk op neer. Zolang ik niet met een getekend opdrachtbriefje van mijn manager kom, houdt deze werkgever vol dat die uren hetzij niet gemaakt zijn, hetzij overbodig zijn. En DAT KAN omdat de CAO niet genoeg regelt. Vind je het gek dat de CAO steeds moderner moet worden? Op die manier komt alle bewijslast bij de werknemer. Wie van jullie krijgt de opdracht van de manager op papier, met een handtekening eronder???
Ik kan een redelijke hoeveelheid mensen als getuige op laten roepen, want ik werkte op school. Geen vakbond die realiseert dat dit een onwerkbare en onwenselijke situatie is? Waar blijven ze? Is een dergelijke situatie wat ze willen voor hun leden? Daar ga je toch over in conclaaf of niet!
Het lijkt erop van niet; misschien zijn ze achter de schermen bezig? Welke vakbond stemt er zonder protest mee in, dat de CAO zo ingevuld wordt en toegepast wordt, dat je als werknemer compleet klemgezet wordt. Het lijkt erop dat elke onderwijs vakbond dat doet. Wat is dan het doel van het hebben van een bond?
De MBO Raad, wil alleen aan tafel met de vakbonden als er niet gestaakt wordt. Pardon? Wie bent u om dat te bepalen? Had uw goede voorbeeld de VO Raad niet een voorzitter die tijdens een overleg wegliep, omdat de loop van het gesprek hem niet aanstond? Op dat moment werd er door het VO niet gestaakt, maar toch stond hij op en liep weg.
De werkgevers in MBO en VO zijn van mening dat zij de baas zijn over elk overleg. Zij wensen de regels te bepalen. Dat is heel duidelijk af te leiden uit hun opstelling en uitspraken. De vakbonden realiseren zich het misschien niet, maar zij accepteren het.
Een willekeurige collega accepteert het ook: “de vakbonden zijn niet meer zo machtig als ze waren”.
Dat ligt even ijskoud gezegd helemaal aan henzelf. Leuk, die economische crisis etc. De narigheid zit hem erin dat de rolverdeling vastligt. De vakbonden zijn de volgers.
Een praktisch voorbeeld. Denk je echt, dat als het hele VO plat gaat, ze even een blik docenten uit Polen kunnen halen? Besef je je positie eigenlijk wel? Je waarde voor de economie? Nee, bijna geen docent durft van zichzelf aan te nemen dat hij belangrijk is. DAAR begint het probleem.
Dat idee is doorgesijpeld naar het CAO overleg en de werknemers worden nu hooguit als lastige vliegen gezien en behandeld.
Vraag je bond wat ze van het vonnis vindt. Als ze JULLIE ook negeren, lijkt het einde echt zoek.
Je schrijft:
Je schrijft:
Een willekeurige collega accepteert het ook: “de vakbonden zijn niet meer zo machtig als ze waren”. Dat ligt even ijskoud gezegd helemaal aan henzelf.
Ja en nee. Ja, als de docenten/vakbondsleden bereid zouden zijn voor zichzelf op te komen, zouden de vakbonden ook sterk zijn. Maar besef een aantal dingen goed.
1) In de eerste plaats is er decennia middels achterblijvende salarissen en lage scholingseisen geselecteerd op docenten met een lagere assertiviteit. Dat verzwakt de onderhandelingspositie van de bonden enorm.
2) Ondanks de crisis is het geloof in neoliberalisme en individualisme nog steeds wijdverspreid, ook in de hoofden van de slachtoffers ervan. Staken deelt je in bij de verliezers; doorwerken is flink en je toont je "verantwoordelijkheidsgevoel" ermee, en kun je jezelf voor de gek houden je tot de winnaars te rekenen.
3) Misschien wel de belangrijkste: vroeger, toen de overheid de salarissen direct vergoedde aan de schoolbesturen en er nog geen lumpsum was, stonden schoolbesturen en schoolleidingen aan de kant van de docenten. Nu fungeert het schoolbestuur als buffer. Hoofd-aap overheid zorgt er met goedbetaalde tussen-apen (besturen) voor dat de onder-apen (docenten) zich koest houden. Lekker rustig voor de hoofd-aap; verdeel een heers werkt prima.
De positie van de bonden is dus ook verzwakt door veranderingen van structuur en cultuur; dingen die boven individuele docenten uitgaan. Waarom dan toch lid blijven van een bond? Om het tempo van de achteruitgang nog een beetje af te remmen en te kunnen rekenen op juridische ondersteuning als ze je je school uit gaan jonassen.
Effectieve actie en protest komt meestal uit de jongere generaties. Zij hebben nog een heel lange tijd te gaan, het minst te verliezen en het meest te winnen. Het zijn vooral ouderen die lid zijn van een vakbond; zij zijn defensief ingesteld, niet offensief.
alles goed en wel, dan ligt
alles goed en wel, dan ligt het nog steeds aan jezelf. De meest gehoorde klacht: niemand doet iets.
Die niemand ben je zelf. cultureel of economisch of hoe dan ook bepaald.
Cultuur is onderhevig aan verandering, economie ook. Met afwachten blijf je het langst hangen in een situatie. Het minst dat elk vakbondlid kan doen, is aan hun bond vragen wat ze van plan zijn te ondernemen aan de hand van de uitspraak van 30 april. Als er al niet eens meer actie nav een uitspraak van een bond verwacht wordt, kun je die contributie beter aan wat leuks besteden.
De onderwijsraden zijn zeker
De onderwijsraden zijn zeker niet in staat om zonder dat het onderwijs instort de stakende leraren door Poolsearbeiders te vervangen. En ook niet binnen een redelijke tijd door Poolse hoogopgeleiden. Die spreken immers geen Nederlands. Wel zouden ze kunnen proberen abrupt de leraren te vervangen door compjoeters en coaches maar zozls wij weten zou dat hen zo niet lukken om zo een redelijk functionerend onderwijssysteem op te zetten. Te bedenken zij dat, zoals oud-kolomnist Hofman van de NRC ooit opmerkte, het onderwijs als een Gletscher is. Wat aan de bovenkant gebeurtkomt pas vele tientallen jaren later aan de onderkant aan het licht. Als ons onderwijs plat ligt ligt niet een paar maanden later onze oeconomie plat. Hooguit kunnen wij tien jaar later het vermoeden uiten dat het ons zonder die lerarenstaking ietsje pietsje beter zou zijn gegaan. En dat maakt het stakingswapen in het onderwijs zo bot.
Dat mensen klagen betekent
Dat mensen klagen betekent nog niet ze offers willen brengen om hun situatie te verbeteren. En als mensen wél offers willen brengen, maken ze toch een afweging: hoe groot is de kans van slagen? En als ze dan geen voorbeelden zien, geen hoop, geen perspectief, dan doet bíjna niemand iets.
Soms heb je figuren met een Gandhi- of Mandela-achtig karakter nodig; geen heiligen, maar gewone mensen die bereid zijn hun eigen leven op het spel te zetten, om de kar te trekken. Als er vervolgens niemand achter zulk soort figuren gaat staan, dan heeft men het kennelijk nog niet slecht genoeg. Men klaagt wel, maar accepteert ook.
En ja, cultuur en economie veranderen, en ik denk dat dat ook al bezig is, maar dat gaat meestal langzaam. Vakbondsleden die niet bereid zijn te staken, zullen hun vakbond ook niet ter verantwoording roepen. Ik denk dat we weten hoe hoog de stakingsbereidheid binnen de grote onderwijsvakbonden is.
Malmaison,
Malmaison,
mee eens. Misschien beter om uit te rekenen wat het de economie nu al kost aan (te) zwakke opleidingen en overspannen personeel? Vrijwilligers om dat te doen?
aangezien subtiliteit zinloos
aangezien subtiliteit zinloos is: een tweet over deze kwestie. DIE is makkelijk rond te sturen….of te negeren.
@Mailmaison
@Mailmaison
Nee, het stakingswapen is niet bot; ouders worden er helemaal niet blij van als hun kinderen dagenlang of wekenlang thuis op de bank hangen of in de buurt rondhangen. Dat maakt staken in het onderwijs zo zichtbaar en effectief. In Frankrijk en Denemarken weten ze dat ook heel goed. Maar in Frankrijk staken de docenten tegen hun overheid; in Nederland wordt het veel eerder gezien als staken tegen je schoolleiding en zit het veel sneller in de sfeer van een arbeidsconflict. En docenten zijn enorme conflictvermijders.
Ik vermoed dat er nóg iets is wat docenten het staken ontmoedigt: het bestaan van vaste periodes die worden afgerond door toetsweken. Kon je vroeger een paar weken uitval wel opvangen in de loop van een schooljaar door wat met je toetsen te schuiven, merk je nu dat je de stof die je wilde/moest behandelen in die periode niet meer normaal afkrijgt. Moet je bijvoorbeeld planningen en toetsen aan gaan passen; allemaal gedoe waarmee je jezelf in de vingers snijdt. Je kunt het natuurlijk doen tijdens de staaktijd. Ben je alsnog aan het werk. Typisch onderwijs.
Natuurlijk zulen veel ouders,
reactie op (23. mei 2014 – 17