nieuwe scholen oprichten ? overzee kan het

waldorf-articleLarge.jpg

Elders in het forum bepleit Malmaison om de politieke weg te bewandelen om tot BON scholen te komen : "BON moet een politieke partij oprichten voor dat doel". Ik heb daarop gereageerd met (citaat in Verkroost : minder toezicht)  :

Natuurlijk kan BON geen politieke partij vormen  –  nog niet eens beinvloeden, zie PVV of SP, waar de rotte appels naast de zure druiven hangen.

Welnu, BON heeft niet de geringste politieke invloed, en dat is maar goed ook, wie de politieke weg kiest, krijgt vuile handen.

 

en verderop :

Het kan veel beter en veel effectiever door [1] kleinschaligheid, [2] een school van een eigen "etiket" voorzien (desnoods eentje in de buurt kapen), [3] docenten actief betrekken bij het reilen en zeilen van hun eigen school, [3] associaties tussen kleine verwante scholen in de buurt, [4] doorgaande leerlijnen van po naar vo, 4 tot 18 jaar.

 

Daaronder volgde een relaas, hier nog eens samengevat, over scholen, die recentelijk in bedrijf gekomen zijn, en over andere scholen, nu in de steigers. Dat overzicht was beperkt tot Vrije Scholen in NL. Voor andere sectoren, m.n. Montessori maar ook Dalton, geldt iets soortgelijks.

 

Ouders zijn het in veel gevallen zat en dringen aan op onderwijs wat ze voor hun kinderen willen, zie de voorbeelden hieronder.

 

Het Haagse bastion en al hun dik betaalde niet-zo-wijsraden (willen ze) links laten liggen (rechts mag ook) en het onderwijs, op lokaal nivo waar dat maar mogelijk is, zelf op poten zetten. DIY.

Daar heb je wel ouders voor nodig met visie en doorzettingsvermogen, en leraren (m/v) die de hele tent actief willen  dragen en alle taken uitvoeren die bij een school horen ; dus niet hun uren draaien en verder niks.

Dat alles  is geen 9 – 5 routine job, nietvoor ouders en niet voor docenten. Niet de routine die ambtenaren vrijdags om half vijf fluitend naar huis laat vertrekken. Wel eentje die recht kan doen aan echt onderwijs, voor dezelfde bom duiten.  Maar  – –  waar zijn die docenten ? OK, ze zijn schaars, ze zijn er maar bij lange niet genoeg ; hier (in BON) ook niet.

 

Valt het de forummers niet op dat, in Amsterdam-noord, een Vrije School-initiatief binnen 3 weken 350 aanmeldingen kreeg ? Dat het de medewerking kreeg van het stads-deelbestuur, die in de kortste keren onderdak heeft gevonden ? Dat er zomaar een vo school in Delft bij komt, toch al gezegend met veel onderwijs ? En Zwolle, Roermond ?

En dat, wat betreft Amsterdam-noord, ondanks dat er al 34 andere scholen zijn, een volle bak ; en dat die gekke metrotunnel over niet te lange tijd alle noordelingen moeiteloos laat zoeven naar zuid ; zoeff zoeff. En ook  :  dat ouders hiervoor gekozen hebben, ondanks dat er iets verederop, in de polder, een bloeiende Montessori school zit, met een goede reputatie. Geen kwestie van concurrentie, maar van samenwerken ; niks Darwin.

 

Gek, dat er "zomaar" een vo school komt, in Delft, van dezelfde signatuur ? En dat er in Zwolle en Roermond dit jaar twee vo-scholen zijn gestart, ook al op aandringen van ouders en leerlingen, gewoon in concurrentie met gevestigde vo scholen. En dat er nog meer in de pijplijn zit ?

 

Oef, dat is me wat. Maar overzee ? Daar gebeurt van alles veel snellker  –  zie wat de New York Times en de New Yorker melden  :  school initiatieven overzee  –  en zonder it flauwekul :

[1]

LOS ALTOS, Calif. — october 22, 2011

The chief technology officer of eBay sends his children to a nine-classroom school here. So do employees of Silicon Valley giants like Google, Apple, Yahoo and Hewlett-Packard.

But the school’s chief teaching tools are anything but high-tech : pens and paper, knitting needles and, occasionally, mud. Not a computer to be found. No screens at all. They are not allowed in the classroom, and the school even frowns on their use at home.

Schools nationwide (USA) have rushed to supply their classrooms with computers  –  many policy makers say it is foolish to do otherwise. But the contrarian point of view can be found at the epicenter of the tech economy, where some parents and educators have a message : computers and schools don’t mix.

 

lees verder in The New York Times : www.nytimes.com/2011/10/23/technology/at-waldorf-school-in-silicon-valley-technology-can-wait.html?pagewanted=all&_r=3&

 

Geen twijfel : daar zit geld en visie achter, en systeem. Hoeveel geld, dat vermeldt het artikel niet.

[2]

Chengdu, China  :  Class consciousness  –  China’s new bourgeoisie discovers alternative education –  Ian Johnson –(in) The New Yorker, february 3, 2014

 

n 1994, Harry Huang and his wife, Zhang Li, were running Lily Burger, a tiny backpacker restaurant on the banks of the Jin River, in Chengdu, the capital of Sichuan Province. The city wasn’t yet the sprawling metropolis of seven million that it is today, and many people still lived in the picturesque wooden houses of the old town. A thousand miles southwest of Beijing, Chengdu was a refuge from China’s big coastal cities, and a gateway to Tibet.

One day, an Australian couple came to the restaurant. The man, thin and ascetic, with piercing eyes, started talking about an education system that had been introduced in Central Europe ninety years ago. Starting from helping children to develop as individuals, it was based on ideas of reincarnation, free will, and individuality.  

– –

Harry kept thinking about what the Australians had said. For Chinese of his generation—he was born in 1968—it was an unsettled time. In the nineteen-eighties, there had been a sense of great political optimism. After the death of Mao and the end of the Cultural Revolution, the broad-based reforms of Deng Xiaoping had made the future of China seem open. The crushing of student protests in 1989 ended hopes, the Tiananmen generation went after other avenues, such as entrepreneurship.

Harry graduated from college in 1992, and roamed China, unsure of what to do with his life. He settled in Chengdu after he met Li, who was an elementary-school teacher there. The Australians’ visit held out the possibility of a goal less self-centered than making money. And their educational philosophy seemed enticing. Li’s job had left her frustrated by the rigid methods and rote learning of Chinese education. . . .

lees verder in The New Yorker, dat is een toonaangevend (kritisch) amerikaans weekblad in NYC  :  www.newyorker.com/reporting/2014/02/03/140203fa_fact_johnson

Vervolg. Harry en Li kregen een fellowship in Engeland, waar ze zich verdiepten in Waldorf Education. Er waren geen leer- of handboeken in het chinees, de engelse waren slecht vertaald, uit het duits. Toen ze terugkwamen, openden ze Chengdu Waldorf school, in 2004, een soort kindergarten in een stinkend vissersdorp, aan de verkeerde kant van de stad. "The school couln't pay its bills, and the couple wondered if Chinma was ready for it".

Chengdu, in Sichuan province, heeft nu 7 miljoen inwoners, greater Chengdu 14 miljoen, en de school 400 leerlingen, er is een wachtlijst van vijf jaar. De school gaat uitbreiden naar 2,200 leerlingen  –  po en vo. Er wordt 14 miljoen dollar geinvesteerd, het geld is er, de school is actief op zoek naar (veel) docenten.

Buitenlanders in Chendu, die hun kinderen naar die school stuurden, vroegen zich af of het allemaal wel zou lukken, deze chinese-variant van Waldorf, de chinezen twijfelden vooral of het Waldorf systeem het zou overleven in de chinese cultuur. China heeft immers een respectabele, zij het versteende traditie in onderwijs, en probeert al sinds 1900 (Dewey, USA) te moderniseren. Traditionele verhalen over Pangu (die wij alleen kennen als de draken van het chinees nieuwjaar) zijn even goed leerstof om het alfabet te leren, en voor rekenen. En geen computers in de klas, die komen pas halverwege het vo. Dat alles is geen hindernis voor ouders, die zoeken naar betere opties voor hun kind.

Meer ouders zijn gaan nadenken over het traditionele educatieve systeem in China. Nog maar net, in october vorig jaar, was er het incident, van een leerling van 14 jaar, die van de 30e verdieping van een woontoren was gesprongen, en een briefje had achtergelaten : “teacher, i can’t do it”.

De belangstelling voor wat Hyarry en Li hebben teweeg gebracht, groeide, ook door televisie rapportages. Er zijn nu meer dan 200 kindergartens en 30 of 40 po scholen. De school in Chengdu wordt de eerste vo school met deze soort onderwijs.

 

[3]

Interessant in dit verband is ook een dissertatie van een taiwanees, met een fellowship in Duitsland (Braunschweig), over de overplanting, verschillen en overeenkomsten in culturele tradities en onderwijs-methoden van het Waldorf-onderwijs naar China. Ook interessant in het licht van de nog steeds acute tegenstellingen tussen Taiwan en China. In Taiwan zijn twee, fors uitgebouwde Waldorf-scholen.

 

[4]

Overigens, in Singapore, Malaysia, Thailand, Philippines, Japan bestaan ze al veel langer, en schijnen zich daar goed te aarden.

2 Reacties

  1. Voor mij is het archètype en

    Voor mij is het archètype en paradigma van goed onderwijs het vroegere , praemammouthale Gymnasium-β. Voldoende Latijn en Grieks, Onderwijs in moderne vreemde talen dat gericht is op het lezen van beschouwelijke en literaire teksten en het leren nuanceren van en spelen met taal. Een gedegen β-programma dat startte met de wiskunde uit de Griekse tijd waaraan de namen van Euklidès en Pythagoras verbonden zijn en verder de Algebra waaraan Cartesius en Gaußveel hebben bijgedragen. In de hogere klassen had je ook nog Analytische meetkunde van het platte vlak en Trigoniometrie. De Euklidische meetkunde werd daar 3-dimensionaal. Geen gezanik met eindeloze toepassingsvoorbeelden zoals dat nu het geval is. Bij zo’n zwaar programma zit de creativiteit in het zich inoefenen van de leerstof. Veel kennis is helemaal geen handicap voor latere creativiteit. Als je veel weet kun je ook vele verbanden en overeenkomsten ontdekken. Verder ben ik niet overtuigd van de afgewogenheid van de beslissing om  het Gymnasium-αvan vroeger de nek om te draaien. Er zou m.i. voldoende belangstelling voor dat type school bestaan om het handhaven ervan te rechtvaardigen.

    Vrije scholen, Montessori-scholen en Dalton-scholen hebben net als confessionele scholen oude erkenningen en een grote organisatie achter zich staan waardoor relatief gemakkelijk nieuwe scholen opgericht kunnen worden. Bij nieuwe stromingen is het voor de initiatiefnemers veel moeilijker om een school van de grond te krijgen. Die malle regel van een minimum aantal leerlingen zou moeten worden afgeschaft. Een school zou dan gesubsidieerd moeten worden met een bedrag dat evenredig is met het aantal ingeschreven kinderen en aantoonbaar een voldoende prestatie moeten leveren. Ouders die een school willen oprichten moeten om te beginnen een strijd aangaan met de gevestigde belangen en kunnen zich pas als ze daardoor uitgeput zijn  opbouwend actief zijn.

  2. @  Malmaison

    @  Malmaison

     

    [1]

    Dat oude gymnasium, en dan nog de β variant, bestaat in die vorm al lang niet meer. Ik ga niet uitleggen waarom, tijdgeest en zo, vooruitgang. Word wakker ! Er aan refereren is goed, maar denken dat het nog weer goed komt (in de oude vorm bestaan) is een illusie.

    Ik (gym β, jaren vijftig) betreur dat net zo goed als jij en ider ander. De teloorgang van het klassieke gymnasium is een intens droevige begrafenisgang in veel meer bedrijven dan simpel de jaren waarin het plaats vond  –   Bildung en zo (nu even weer in de belangstelling, flash, flare up), ga in Duitsland kijken wat er nog van over is, daar is nog niet helemaal zo desatreus als hier, kwestie van snelle handel en spiegeltjes, net als vroeger.

    De Vereniging "Vrienden" lijdt (met ij) een kabbelend bestaan, de vijf zich noemende gymnasia in Amsterdam, en de rest elders, zijn historische monumenten met de soort bloei die door kracht van leven en met zeker selectief succes proberen te overleven. Niets daar tegen en alles ervoor ! Maar als massa-educatieve instelling was het nooit wat. even goed betreur ik dat ; net als jij (M). 

    [2]

    De echte overleving van het klassieke gymansium ideaal, als dat nog kan, moet komen van een drastisch andere orientatie op didactiek, leerlijnen en onderwezen vakken. Het is waanzinnig om te constateren dat de eindexamens geen 1:1 vertaling (latijns, grieks, moderne talen) meer eisen, en slechts beperkte beheersing van de moedertaal (welke dan ook) ; en dan weer wel veel begrip. Wat is dat laatste zonder het eerste ?

    Dat kan dus veel beter. maar alleen met doorgaande leerlijnen, waarbij talen zowel als andere vakken worden toegespitst op wat Maria Montessori al noemde de gevoelige leerfasen van kinderen. Dat idee, uitgebreid naar curricula, betekent dat kinderen van 5,6 jaar tot 14,15 jaar steeds in perioden die soort les-stof te verwerken krijgen waar ze in hun respectieve  leeftijdsfasen gevoelig voor zijn. De implicatie is dat met talen begonnen wordt op kleuterleeftijd  –  maar weer niet op de manier die Dekker propageert (the toddlers' juf hazz a good mouthfeel of spieking englisjh) ; de sufferd.

    Het betekent dus : met latijnse woordjes leren, met grieks, spaans, chinees of wat dan ook serieus beginnen als de kinderen zowat 8 of 9 jaar zijn, en basaal nederlands, basaal rekenen met succes verwerkt hebben. Dat is het fiundamentele leerprincipe : les-stof paren aan de gevoelgheid ervoor. 

    Het leidt er vanzelf toe, in het geval van gymnasia. dat kinderen (met die vroege exposure) later, op 14, 15 jarige leeftoijd, perfect in staat zijn tot vertalen, en voor deelcertificaten getoetst kunnen worden, en dat gespreid over meer tijd dan het CE nu dictatuurt  ;  waar, zoals je zegt, vertalingen al helemaal niet meer vereist zijn.

    Diezelfde opzet (vervroegde deelcertificaten, weer in de gymnasia) geeft ruimte in de finale bovenbouw (15,16 tot 17,18 jaar)voor verdieping in klassieke cultuur, geschiedenis, verbanden  –  iets wat gymnasia nu proberen en nog steeds niet goed lukt (net als vroeger, trouwens) ; never mind de school-uitstapjes naar Florence, Rome, Kanaan of Afrika.

     

    Maar dit concept vereist een compleet andere benadering van didactiek en pedagogie ; iets wat forummers hier plegen te verwarren met pedagogenpret (cit. Philippens op dit forum).

    [3]

    Montessori en Vrije Scolen doen het bovenstaande al vanouds  –  al zul je van mij niet horen dat het ook altijd lukt. Het zit wel in hun basis ideeën over onderwijs. Maar dat wordt hier (dit forum) doorgaans afgekat. Daarover zou ik zeggen, suit yourself, BON wordt (nee : is) links en rechts ingehaald  –  grappig gezegde, in verband met de door jou (M) voorgestelde politieke route.

    In het kort : de tien fameuze punten van BON over beter onderwijs, zijn [a] niet concreet genoeg om plannen of actie op te baseren, en [b] worden allang elders in praktijk gebracht, zelfs als dat nog altijd beter kan.

    [4] (citaat)

    Vrije scholen, Montessori-scholen en Dalton-scholen hebben net als confessionele scholen oude erkenningen en een grote organisatie achter zich staan waardoor relatief gemakkelijk nieuwe scholen opgericht kunnen worden.

     

    Nou nee. Het is een uphill fight. Het gaat meer dan relatief moeilijk. Komt nog bij dat de Haagse onderwijs-dictatuur (die niet tot één partij te herleiden is, meer de tijdsgeest weerspiegelt) educatieve elementen in beider leerlijnen heeft gekort, sommige elementen zelfs heeft verboten ; waar de Inspectie dan weer een formele en malafide-beslissende rol in speelt (daar heb je het weer : censuur, dreiging).

     

    Wat er voor nieuwe stroming (citaat M, welke ?) allemaal in de weg wordt gelegd ? De minister wil dat "zijn cente' goed worden uitgegeven"  –  elementair, my dear, zou Sherlock Holmes tegen Hobson hebben3 gezegd. Maar die lieverd (D), noch zijn voorgangers, heeft dat in de hand, hoofdzakelijk kwestie van krampachtigheid, volgend op onbenul. Die Orion school in Breda, eerst it en drie maand later anti-it (sept tot nov 2013) had daar in elke geval, met 20 leerlingen gestart en dalende. geen last van ! Daar zat ook helemaal geen  "grote orgsanisatie"  achter, wel een malloot die het elders al een paar keer had geprobeerd (mislukt).

     

    Zou het dan misschien toch zo zijn dat het simpele manifest, dat credo, "de tien punten van BON" niet genoeg is om in real life en bricks en mortar een school te starten ? Waar zitten de medestanders, waar zij n de leraren die dat erop wagen ?  In dit forum zie ik ze niet. Credo is niet genoeg voor bricks and mortar.

Reacties zijn gesloten.