Vóór BON bestond was een zekere Lambrikx in Venlo bezig het scholenlandschap ingrijpend te veranderen. Efficiënt schoolvakken leren stond plotseling niet meer centraal en de nadelen van met middelmatige capaciteiten in een familie met laag opgeleide ouders geboren te worden moesten snel opgeheven worden ten koste van de kinderen uit families die traditioneel hun kinderen naar een Gymnasium stuurden. Dit waarschijnlijk ook in het kader van herverdeling van kennis, geld en macht.
Ik wilde mijn kinderen naar een school met een intellectuele ambiance sturen en verwachtte dat aan hen grote cognitieve eisen gesteld zouden worden. Ik wilde dat mijn kinderen echte wiskunde zouden leren en hun taalgevoel zouden kunnen ontwikkelen door veel te vertalen. Hij was gefrustreerd omdat de middenschool niet doorgegaan was. Hij kon ongestoord doorgaan met zijn nefaste drang na te jagen; in mijn wensen waren in het achterlijke dorp Venlo maar weinig mensen geïnteresseerd. Je zou ook kunnen zeggen dat Lambrikx het onderwijs wilde gebruiken om de nieuwe mens te vormen, de gemeenschap der “gelijkwaardigen”. Ik, simpele ziel, dacht dat ik als ouder rechten had om mijn kind naar mijn idealen op te voeden. Een ideaal dat valt onder de “Liberté” van het trio Égalité (en droits!), “Liberté” en “Fraternité” van de Franse revolutie en de demokratie die daar uiteindelijk toch uit voortgekomen is.
Het komt mij voor dat de Nederlandse overheid bij het onderwijs de demokratische rechten van minderheden steeds meer aan zijn laars lapt. Ik merk dat in BON weinig op dit aspect wordt ingegaan en ik hoop dat deze bijdrage van mij op deze website daar een discussie over losmaakt. De wijzigingen die BON in het onderwijs nastreeft zijn voor de meeste kinderen en voor de samenleving voortreffelijk en ik zou willen dat mijn kleinkinderen naar een echte BONschool zouden kunnen. Maar ook BON wil opleggen.
Dat ouders niet meer de
Dat ouders niet meer de verantwoordelijkheid voor hun kind en zijn opvoeding mogen dragen wordt bevestigd door een betoog in de NRC van vandaag over kinderbescherming. Een kind is niet meer van de ouders maar van (de ambtenaren van) de staat, Zoals ouders niets meer in de melk te brokkelen hebben als het gaat over de scholing, zo krijgt de gemeente binnenkort volgens een vandaag in de NRC verschenenen artikel "macht over elk gezinsprobleem". Een nieuwe Jeugdwet plaatst een almachtige gemeente tegenover kwetsbare ouders. Die krijgen nauwelijks bescherming. vindt de hoogleraar Ido Weijers en hij kwalificeert dat als "ongelovelijk". „Alle ouders zijn bang voor jeugdzorg. Hulp weigeren is een ernstige aanwijzing dat kinderen thuis niet veilig zijn.” Mijn indruk is dat evenzo veel ouders bang voor de macht van de scholen en het netwerk waarin die opgenomen zijn zijn en dat ze de leiding van de scholen in de kontakten met hen als een bureaukratie zien. De monopoliepositie van veel schoolbesturen geeft de scholen een machtspositie die angst inboezemt.en alles wordt gevangen in regeltjes.