Nadat ik eerst een tijdje alleen op de LIA website heb gezworven, ben ik de blogs, publicaties etc op deze website gaan lezen.
Mijn naam is Denise, ik ben een docente wiskunde 2e graad en ben werkzaam in het VMBO te Leiden.
Ik heb niet alleen maar in het onderwijs gewerkt. Van eind 2004 tot en met 2008 heb ik in het bedrijfsleven gewerkt. Bij verschillende verzekeringsmaatschappijen, op zowel commerciele als niet-commerciele afdelingen. Ik kan het iedereen aanraden, om wat meer objectiviteit aan te kweken. Om eerlijk te zijn vind ik het onderwijs "een linkse kaasstolp"en is het hard nodig dat er eens flink geschud wordt.
Tegelijkertijd besef ik heel goed, dat je om een goede docent te zijn over een aantal eigenschappen moet beschikken. Eigenschappen die je kwetsbaar maken voor, bijvoorbeeld, werkgevers die jouw belang niet voorop hebben staan.
Een goede docent is een bijzonder mens.
Je moet genoeg belangstelling hebben voor de mens om empathie te hebben met de leerlingen. Je moet zakelijk genoeg zijn om de hoeveelheid leerstof erdoorheen te jagen. ( Dat is bij wiskunde sterker dan bij veel andere vakken)
Je moet sterk genoeg zijn om een groep (drukke) tieners aan te sturen, uit te dagen, op hun plichten te wijzen, lol met ze te maken en duidelijk de baas te zijn. Je moet diezelfde kinderen het vertrouwen geven, dat ze met hun problemen bij je kunnen komen en dat je ze kunt helpen. . Je moet, steeds vaker, ook begeleidende taken en ontwikkelingstaken in minder tijd doen. Als je al deze zaken en de direct daarmee samenhangende goed uitvoert, heb je redelijk je handen vol.
Niet in de laatste plaats wil je ook de leerlingen de stof bij brengen en kijk je elk jaar weer opnieuw waarin je jezelf kunt verbeteren.
Het zou voor elke docent welkom zijn, een werkgever te hebben die zorgt dat je je werk zonder al te veel belemmeringen uit kunt voeren. En daar zit een probleem.
In de loop der jaren wordt helder dat we niet gezegend zijn met dergelijke werkgevers. In plaats van erop te kunnen vertrouwen dat je manager en diens manager jou vrijwaren voor ongemak, krijg je steeds meer steentjes in je schoen en zo nu en dan een molensteen om je nek. Toch moet je minimaal evenveel afstand afleggen, in minder tijd dan voorheen. Was er eerst nog wat begrip voor je inspanningen, op dit moment krijg je te horen dat je je werk niet goed doet, als je aangeeft het niet te redden binnen de tijd. Het is er in geslopen.
Hoe naief ik zelf was, is op mijn school geen geheim. Ik vroeg vriendelijk of er naar mijn normjaartaak gekeken kon worden. Het kon zo niet kloppen, volgens mij. Dat heeft een serie van narigheid te weeg gebracht.
Ik ben, niet door de hoeveelheid werk, maar door de behandeling die ik ontving heel erg ziek geworden en heb een jaar nodig gehad om weer op mijn benen te staan.
Zodra ik mijn neus weer op school liet zien, begon de riedel opnieuw.
Ik weet dat er bosjes docenten hiermee worstelen en dat het eng is, recht tegenover je manager te staan en nee te zeggen. De mijne luisterde overigens pas toen ik bij een rapportvergadering voor enkele klassen geen cijfers aanleverde wegens tijdgebrek. De reactie was niet veelbelovend, maar er kwam tenminste een reactie. Tot die tijd kon ik zeggen wat ik wilde, ik kreeg alleen een mail waarin ik opgedragen kreeg mijn achterstallige werk in te lopen. Er kwam tenminste een dialoog op gang. Die dialoog verandere razendsnel is een serie gesprekken met telkens een hogere manager, die een reekst van verwijten over mijn hoofd stortten. Het was, ik houd het netjes, gewoon onbeschoft.
De helden die dit deden, waren niet dapper genoeg om een door mij opgesteld verslag van dergelijke gesprekken te tekenen. Ze "namen afstand"van mijn tekst. Dat dankt je de koekoek. Welke malloot zegt tegen een docent dat ze ouders maar voor een dichte deur moet laten staan in plaats van hen te ontvangen?
De bedrijfsarts bleek gevoeliger voor overleg met de werkgever dan voor de door mij aangegeven klachten en oordeelde dat ik gewoon kon werken. Binnen een half uur, ik was nog niet eens thuis, had ik een mail van mijn werkgever. Twee dagen later zat ik bij hen en was duidelijk dat men mij wilde ontslaan. Ik was inmiddels helemaal in elkaar geklapt en was zo wijs geweest me te laten vertegenwoordigen. Ik kon namelijk niet meer goed praten. Die advocaat heeft me bij de hand genomen, mijn ontslag van tafel geveegd en ervoor gezorg dat ik thuis uit kon zieken. Dat heeft lange tijd geduurd. Er waren nog wat achterliggende zaken, waardoor de dreun extra hard aan was gekomen.
Afgelopen schooljaar heb ik geprobeerd weer aan het werk te gaan. Ik ben begonnen met papier te versnipperen op de administratie. Ik kon niets anders.
De bezigheid en de ongelooflijke vriendelijkheid van de mensen op die afdeling, hebben me geweldig geholpen. Ik ben ze nog steeds heel erg dankbaar.
In de loop der tijd kon ik weer lezen, een gesprek voeren, al was het kort en na 9 maanden kon ik mijn eerste sudoku weer maken. Ik heb zitten huilen, dat mag men rustig weten. De enige gevolgen die ik nu nog heb, is dat ik af en toe woorden kwijt ben. Dat is frustrerend, maar de frequentie ervan neemt af.
Zodra ik weer kon rommelen, ben ik wat wiskunde zaken gaan oppakken. Probeerde me klaar te stomen weer voor de klas te gaan staan en maakte duidelijk dat er onder de huidige omstandigheden problemen waren met de papieren taakbelasting. Daar valt NIET over te praten. De enige optie die ik krijg, is hetzelfde aantal uren les te geven als voorheen met alle voorkomende en erbij sluipende taken.
Hier ligt mijns inziens een opening. Werkgevers, geachte collega's hebben de plicht jou als werknemer te beschermen tegen overbelasting en dienen je welzijn in het oog te houden. Het is mijn bedoeling om stap voor stap, mijn werkgever aansprakelijk te stellen voor alle verdriet en ellende die ik door heb moeten maken. Dat weten ze en er wordt alles aan gedaan om mij mijn mond te snoeren. Alles behalve fysieke dreigementen. Zolang ik geen pistool tegen mijn hoofd krijg, ga ik door. Want ik vind het schandalig.
Ik heb eerder in mijn leven keuzes moeten maken in het belang van mezelf en anderen en ik heb altijd gekozen voor het welzijn van mij en degenen die van mij afhankelijk zijn. Kinderen en leerlingen. Die verantwoordelijkheid is voor mij heilig. Ik neem het mijn werkgever ongelooflijk kwalijk dat er zo met mij is en wordt omgesprongen.
Ik zal alles, keurig volgens het Nederlands recht, doen om tenminste 1 bestuur veroordeeld te krijgen wegens wanprestatie, in welke vorm dan ook.
De groeten uit Leiden, Denise