Duidelijkheid

Afgelopen donderdag kwam er duidelijkheid: Het schoolbestuur heeft de arbeidsovereenkomst mogen ontbinden.

Waarom was het voor mij nodig om de uitspraak van het ontbindingsverzoek af te wachten voordat ik andere eisen op tafel leg?  Omdat ik op papier wil hebben staan hoever dit bestuur bereid is te gaan. De manier waarop dat op papier komt te staan was minstens zo belangrijk en dat is prima gelukt.

Vanaf september 2011, de maand dat ik vroeg naar mijn normjaartaak te kijken, heb ik de volgende weg bewandeld:

Elke management laag waar je mee in aanraking komt treed je met open vizier tegemoet. Iedereen is rechtvaardig tot het tegendeel bewezen is. Iedere nieuwe laag waar je mee te maken hebt, krijgt alle kans om te laten zien, welk beleid( en op welke manier dat) wordt UITgevoerd.

Door vroegere ervaringen in geheel andere kwesties wijs geworden, heb ik iedere stap zo goed mogelijk op papier of op de mail vastgelegd. De schoolleiding werkte daar niet graag aan mee. In eerste instantie waren ze zelfs heel boos, totdat ik uitlegde dat ik gezien mijn verleden deze aanpak nodig had. Wat de schoolleiding betrof, was alles op te lossen met een goed gesprek. Dat zou inderdaad heel fijn zijn. Ik teken ervoor. Maar als het niet goed uitpakt, sta je na al die goede gesprekken met lege handen en stuurt de rechter je naar huis. En terecht, vind ik.

Ondanks het enorme onbegrip van mijn collega's, heb ik die lijn gevolgd. Omdat ik graag gewoon overleg, maar het niet raar vind, rekening te houden met de mogelijkheid dat dat overleg geen uitkomst biedt. En dan moet je wel verder kunnen.

Dat is precies hetgene waar tot nu toe bijna elke docent op stuk loopt. Men vindt het not done zo te denken. Die aanname wordt ook aangemoedigd door de leiding. Om het beleefd uit te drukken.

Simpele vraag: Waarom is het not done?

Waarom is het zo erg, om een management, bestuur of kabinet, dat jou voortdurend opzadelt met meer verantwoordelijkheden, zelf aan te kunnen spreken op diens verantwoordelijkheid en gemaakte fouten?

Het punt is; het begint in het klein op je school, inmiddels zijn we aanbeland bij het cao overleg, nationaal onderwijs akkoord en code goed bestuur.  Er wordt van alles opgeschreven, ondertekend en zelfs gezworen. Maar wat is de weg, als al die mooie woorden opzij geveegd worden in de praktische uitvoering.

Het antwoord van de locatie manager: Dat ligt aan jou

Het antwoord van de algemeen manager : Dat ligt aan jou, je bent niet professioneel genoeg.

Het antwoord van de directie: Dat ligt aan jou.

Het antwoord van het bestuur: Ik neem afstand van je woorden.

het antwoord van de raad van toezicht: ……………..( ondanks ontvangstbevestiging , heb ik tot twee keer toe geen enkele inhoudelijke reactie mogen vernemen)

Het antwoord van de arbeidsinspectie: Daar zijn we niet voor.

Het antwoord van de VO Raad: daar zijn we niet voor.

Het antwoord van de geschillencommissie onderwijs: daar zijn we niet voor.

Oke, dat wil ik best aannnemen en zelfs niemand een taart in het gezicht gooien of iets dergelijks. Maar WIE is er WEL voor? Het enige mogelijke antwoord dat overblijft is: De rechter.

Elke organisatie waar ik te rade ben gegaan verwijst naar de rechter.

Ik heb een praktijkgeval van een bestuur dat weigert de normering van mijn normjaartaak te specificeren, dat managers steunt, die uiterst onhebbelijke uitspraken lanceren naar mij; dat goedvindt, dat nagelaten wordt mijn rooster iets aan te passen om mij iets meer lucht te geven; dat afstand neemt van mijn woorden als ik klaag bij de Raad van Toezicht, dat weigert mijn taakbelasting ook maar minimaal aan te passen, als ik na een jaar ziekte terugkom, dat mij op non actief zet omdat ik met mijn collega's over dit onderwerp wil praten. Etc, etc, etc. Dat alles keurig op papier.

Stel dat eruit komt dat hier feitelijk helemaal geen straf op staat. Beseffen jullie dan dat je jezelf helemaal overlevert aan personen die tot op heden niet uitblinken in hun eigen morele opvattingen en professioneel handelen?

Wil je dat?

Wil de politiek dat?

We kunnen wel uitgaan van alleen maar zuivere geesten, maar de praktijk wijst anders uit.

Ik herhaal het nog maar eens: het bestuur in kwestie is dezelfde persoon die in de VO raad commissie arbeisvoorwaarden zit. Dat commissielid dat bezweert docenten hun rechten te bewaken en de leerling voorop te stellen, heeft zojuist verzocht een docente te ontslaan die prima functioneert in een functie waarvoor hetzelfde bestuur op dit moment een vacature heeft. Ik geef dat bestuur toch helemaal geen les?

1) een procedure met verzoek al mijn daadwerkelijk gewerkte uren uit te betalen.

2) een procedure met de eis tot immateriele schadevergoeding. ( blijkbaar wordt er pas anders gehandeld als het pijn doet.)

 

Ik hoef me voorlopig niet te vervelen.