Weer Samen Naar School een soort van Passend Onderwijs Light.
Zo een jaartje of vijftien geleden besloot de regering om op het basisonderwijs een paar honderd miljoen te bezuinigen. Het idee om het leerlingenaantal in het speciaal onderwijs een beetje te reduceren ten faveure van het gewone basisonderwijs was al snel onderwerp van gesprek in de wandelgangen op het Binnenhof. Knappe koppen werden bij elkaar gestoken en het duurde dan ook niet lang of een nieuw onderwijsmonster werd met veel bombarie aangekondigd. Weer Samen Naar School, een soort van passend onderwijs maar dan in light versie, werd vakkundig in de onderwijsdoopvont gemikt. Het idee was simpel, kinderen met het syndroom van Down, een stoornis uit het autismespectrum, beetje doof of slechthorend, half blind, al af niet in rolstoel, ze mochten allemaal naar het reguliere basisonderwijs waar de man of vrouw voor de klas mét ondersteuning van gespecialiseerde externe krachten net kon doen of alle leerlingen aan elkaar gelijk waren, net zoals vroeger, daarom “weer” samen naar school.
Om alles in goede banen te leiden werd, naar loffelijke gewoonte, een kerstboom van bureaucratie opgetuigd. Onder de vleugels van de overkoepelende ‘samenwerkingsverbanden weer samen naar school’ werden de overtollige personeelsleden van de aloude onderwijsbegeleidingsdiensten gerekruteerd om de ‘speciale gevallen’ te signaleren, diagnosticeren, begeleiden, remedial te teachen, behandelingplannen op te stellen, toezicht te houden op de uivoering van de behandelingsplannen, ondersteunen van de interne begeleider en meer van dat soort zaken dat om de hoek komt kijken om de ‘speciale’ leerling ‘normaal’ te laten functioneren in de ‘gewone’ school. Het management van de ondertussen ter ziele gegane onderwijsbegeleidingsdiensten bevolkten de ‘verwijscommissies’ die er op toekeken dat ‘speciaal’ en ‘gewoon’ gemakkelijk door elkaar gehusseld kon worden.
Maar zoals altijd kwam het onderwijs geld tekort om al hun plannen en plannetjes te verwezenlijken. Het ‘rugzakje’ bracht uitkomst. ‘Ondersteuning’ voor de leerling kon dank zij het rugzakje ingekocht worden en de verwijscommissies werkten daar middels ‘leugentjes om bestwil’ maar al te graag aan mee. Adhd, dyslexie, PDD-NOS, ODD, Dyscalculie, faalangst, werden de nieuwe loten aan de financiële stammen van de school, het samenwerkingsverband, verwijscommissie, alles soorten van remedial of speciale teachers, jeugdzorg, GGZ en andersoortige ‘adviseurs’. Zelfs het speciaal basisonderwijs ontdekte de hoorn des overvloed van ‘het persoongebonden budget’. De van oudsher specialisten in didactiek en pedagogiek die in het speciaal onderwijs werkzaam waren, werden mede dank zij fusies en reorganisaties ontslagen en vervangen door remedial teachers van buitenaf, betaald met de gelden uit de persoonsgebonden budgetten. Laten we het maar een win-win situatie noemen voor de school voor speciaal onderwijs. Immers subsidie ontvangen voor een speciale leerkracht en daarbovenop geld uit een rugzakje en een ZZP er inhuren voor een schijntje.
Tot de wal het schip keerde. Enkele jaren geleden gonsde het in de gangen van het Binnenhof, er moest worden bezuinigd op het speciaal onderwijs en op de rugzakjes. Knappe koppen werden bij elkaar gestoken en al snel werd een nieuw onderwijsmonster vakkundig in de doopvont gemikt. Het ‘Passend onderwijs’ is de oplossing voor alles. Om straks een en ander in goede banen te leiden maakt de minister graag gebruik van de bureaucratische kerstboom het ‘samenwerkingsverband’.
Persoonlijk denk ik dat afschaffen van Weer Samen Naar School, het ontbinden van de samenwerkingsverbanden, het in ere herstellen van het speciaal basisonderwijs van voor de WSNS-verandering, goed opgeleide juffen en meesters die ook wat weten over ontwikkelingspsychologie en ondersteuning van ‘binnen’ de school, meer zoden aan de dijk en meer besparing zal opleveren dan de invoering van ‘passend onderwijs’.
Jesse Jeronimoon
Waarbij ik geloof (en de
Waarbij ik geloof (en de praktijk heeft het aangetoond) dat traditioneel klassikaal onderwijs aan redelijk homogene groepen veel ‘uitval’ helpt voorkomen. Toen de leerkracht gewoon ‘de baas’ was, ontvingen leerlingen die dreigden te ontsporen tijdig voldoende sturing door leerkrachten die begrepen dat leerlingen sturing nodig hebben.
Menig drukke leerling werd gekalmeerd door goed optredende leerkrachten. Menig ‘ziektegeval’ (taal- rekenzwak met een fraaie naam) leerde meer dan heden ten dage met al die extra begeleiding van co-teachers.
De enorme toestroom richting speciaal onderwijs vond vooral plaats toen allerwege zaken als ‘discipline’ en ‘orde’ verdacht waren gemaakt en als ‘fascistisch’ werden beschouwd. Kinderen ontspoorden toen de leiding op grote schaal begon te ontbreken.
Intussen is de winst van het WSNS-project marginaal. Per samenwerkingsverbenand (waar een verwijzingspercentage richting speciaal onderwijs van 2% als doelstelling gold) is er slechts ‘winst’ geboekt van iets tussen de 1% en 2% (Van 4% naar 3% b.v.), wat in de praktijk neerkomt op enkele leerlingen per basisschool, te tellen op de vingers van een hand.
Die belachelijke kerstboom levert dus nauwelijks winst op. Weer typisch zo’n voorbeeld van een gesubsidieerde bureaucratie die allebehalve efficient werkt.
Het is frustrerend om te moeten voldoen aan allerlei belachelijke bureaucratische eisen terwijl je als leerkracht WEET dat het allemaal nutteloos is. Dat het werk in geen enkele verhouding staat tot de opbrengst ervan.
Zeker als je, zoals ik, werkte op een goede school die al nauwelijks leerlingen verwees naar het speciaal onderwijs.
Intussen is dat WSNS-project dus vooral een werkverschaffingsproject voor allerlei dure theoretici.
En jij maar zwoegen om die dure meneren en mevrouwen tevreden te stellen en te houden.
Direct voordeel voor uw klas? Absoluut niet.
Zo’n 15 jaar geleden…….
Waren er ook de ID-banen.
Mensen die graag aan het werk wilden, maar door omstandigheden geen baan konden vinden, werden massaal ingezet in het onderwijs als concierge, klassen- of onderwijsassistent of OALT-leerkracht. Extra handen in de klas, minder werk voor de leerkracht. Ik heb daar goede ervaringen mee gehad. Aan het eind van een, toen al lange, werkdag was het werk meestal af.
Helaas was dit van korte duur, ID-ers eruit, rugzakjes erin. In het gustigste geval kon daar dan nog een onderwijsassistent van worden betaald voor een paar dagdelen. Helaas was dit van korte duur, lumpsum erin, onderwijsassistenten eruit.
Gelukkig was er nog wat ambulante begeleiding en soms wat gefundeerd advies.
En nu? BEZUINIGEN!
Rugzakjes uit de klas, meer kinderen in de klas, zonder ambulante begeleiding en zonder gefundeerd advies. Er komt steeds meer werk bij, er gaat niets af en aan het eind van het werk is er steeds vaker tijd tekort.
Helaas schijnt alleen de werkvloer dit als probleem te zien……
Marina
ID-banen?
Daar had ik, tot nu toe, nog nooit van gehoord.
Klassenassistenten heb ik op mijn school ook nog nooit gehad.
Toch slaagden wij erin een school te zijn met een uitstekende reputatie.
Totdat anti-kwaliteit eisen hun intrede deden: realistisch rekenen, waardeloze taalbabbelmethodes, zelfstandig werken, zogenaamd passend onderwijs, adaptief onderwijs enz.
Toen werd men verplicht anti-kwaliteit te leveren.
Wel met een reeks helpenden die zouden helpen bij het tot stand brengen van nog meer anti-kwaliteit.
Waarbij die onderwijs-assitenten die ooit tot de zwaksten in de klas hadden behoord, zomaar uw collega konden worden.
Sorry Jeronimoon,
WSNS zo’n 15 jaar geleden, heeft geen rolstoelen, half blinden en Down syndromen het reguliere basisonderwijs binnen geloodst. Dat gaat nu met dat passend onderwijs gebeuren. Toen waren het kinderen met ‘gebruiksaanwijzingen”, die eigenlijk speciaal onderwijs nodig hadden. Dat was langzamerhand te duur en daarom werden die in het reguliere onderwijs gedumpt. Dat was het begin van de afbraak.
Overigens dank voor je pleidooi. WSNS moet teruggedraaid worden. Zijn er tenminste twee die dat vinden.
Het echte probleem is de afstand tussen werkvloer en managers achter beeldschermen.
Groet, Leo.
Leo,
Het echte probleem is de afstand tussen werkvloer en managers achter beeldschermen.
How right you are.
Friendly Foe