NRC is bezig met een serie artikelen over het hbo van de hand van Bart Funnekotter. De eerste twee zijn inmiddels uit. Dinsdag over schaalvergroting en woensdag over competentiegericht onderwijs (onder de veelzeggende titel: “hoe het hbo de vakdocent verjoeg”). Vanwege de betrokkenheid van BON bestuurder Presley Bergen bij het artikel over competentiegericht onderwijs kunnen we hiervan een pdf plaatsen.
Update: Vandaag verscheen het laatste artikel in deze serie: “Iedereen moet naar de hogeschool” over de Lissabon norm van 50% hoger opgeleiden.
Mijn conclusie na deze drie artikelen: wat heeft BON toch vreselijk gelijk gekregen!
Leugenachtig
Een ander bezwaar (naast de bezwaren van willekeur, te veel subjective beoordeling en het gebrek aan goede meetbare en degelijke inhoud) tegen die POP in combinatie met dat CGO is voor mij ook de leugenachtigheid ervan. Er wordt verondersteld dat de student zijn eigen plan maakt en daar vervolgens van harte aan werkt. Zo van harte, dat hij regelmatig zichzelf gaat analyseren: bereik ik wat ik wilde bereiken?
Ik beschouw zo’n gewenste voorstelling van zaken als leugenachtig. De meeste inspanning willen we niet. We zijn over het algemeen liever lui dan moe en zien het liefst de gebraden haantjes in onze monden vliegen.
Veel arbeid doen we met een zekere tegenzin, evenals het voldoen aan allerlei eisen die ons gesteld worden.
Het traditionele onderwijs was eerlijker wat dit betreft: de student wil misschien niet, maar de docent dwingt hem eenvoudig. Later zal het nut worden ingezien.
Net zo leugenachtig beschouw ik de ‘afspreken’ die gemaakt worden tussen leraren en leerlingen. De ‘afspraak’ die de leerling maakt is gewoon het, uit ingezien eigenbelang, voldoen aan de wensen van die machtiger volwassene. Er is geen afspraak, maar slechts een partij die machtelozer is. Benoem het gewoon als zodanig, dat is eerlijker.
Dat hele POP en PAP -gebeuren beschouw ik dus ook nog als hypocriet en leugenachtig.
Inderdaad
Een POP kan ‘fout’ zijn. Toch vreemd hoe jouw persoonlijke ontwikkelings plan met jouw doelen ‘fout’ kan zijn.
Mijn ervaring is dat dit vernieuwlde onderwijs vele malen onderdrukkender is dan het oude onderwijs.
Experimenteren
Veelzeggend is Wintels’ commentaar:
“Maar ik denk dat we de kinderziektes uit het systeem hebben: ideaaltypische modellen hebben plaatsgemaakt voor realiteit. We bieden studenten weer een duidelijke structuur. Op Fontys hebben ze weer gewoon minimaal twintig tot
dertig contacturen per week. En ik weet dat ook op andere hogescholen dit soort maatregelen is genomen.”
Er staat dus eigenlijk: we hebben een paar jaar maar wat geëxperimenteerd met onze studenten en ach ja, het is niet helemaal gelukt. Weet je wat? We gaan weer eens iets anders doen.
En wie compenseert de ernstig benadeelde studenten?
Fijn dat we dit artikel
Fijn dat we dit artikel alvast kunnen inzien. Doet iemand verslag van de andere artikels als er iets interessants in staat?