Leerlingen en hun problemen

Bij veel mensen, zeker als ze in leidinggevende functies zitten, verdwijnt de dagelijkse werkelijkheid van leerlingen uit het zicht. Daarnaast zijn er veel mensen die zich concentreren op de hogere onderwijsregionen. Slechts weinigen hebben weet van de bittere problemen die veel jongeren bij mij op school hebben. Daarom maar weer eens een paar geanonimiseerde levens.

Paula: is een mooi meisje van 18. Ze is nogal stilletjes, altijd op school, maar wel regelmatig te laat. Als ze er is doet ze serieus haar schoolwerk. Het lukt niet altijd om het huiswerk te maken en het is moeilijk goed hoogte van haar te krijgen. Na eindelijk vertrouwen te hebben gewonnen hoor je het volgende:
Haar ouders zijn gescheiden toen ze nog jong was. Haar broertje was toen net geboren, haar zusje was 4 en Paula was de grote zus van 10. Na de scheiding woonden ze alleen met hun moeder.
Toen Paula 13 was overleed haar moeder. Ze bleef alleen achter met haar broertje en zusje van 3 en 7 jaar. Sinds haar 13e jaar zorgt ze voor de huishouding en de kinderen. Haar tante woont bij hen in huis en steunt waar ze kan, maar de tante werkt ook 40 uur per week om het gezin te onderhouden. Voordat ze zelf naar school kan moeten haar broer en zus ontbijten en boterhammetjes mee. Als de kleintjes ziek zijn heeft Paula een probleem met haar eigen school. Naast haar eigen opleiding is zij verantwoordelijk voor doktersbezoek met de kleintjes, het schoonmaken van het huis en de verzorging van de maaltijden. Dit is de situatie sinds ze 13 is. Ondertussen draagt Paula ook het grote gemis van haar moeder nog met zich mee. Nooit kans gehad om jong en onbezorgd te zijn.

Jasper: goed-uitziende jongen van 17, stekelhaar, altijd stoere, modieuze kleren, overduidelijk hartstikke slim. Ouders gingen scheiden toen Jasper 12 was. Jasper ging naar de HAVO en koos ervoor om bij zijn vader te gaan wonen. ‘Gezellig joh, mannen onder elkaar’. Jasper kent daar god noch gebod: spijbelt vaak, maakt geen huiswerk en zakt via de MAVO af, totdat er niets lagers dan VMBO-basis meer beschikbaar is. Jasper blijft ook op het VMBO zitten en wordt door jeugdzorg bij zijn vader weggehaald. Terug naar moeder die inmiddels hertrouwd is. Jasper is natuurlijk inmiddels behoorlijk losgeslagen, maar de liefdeloze strenge aanpak van zijn stiefvader werkt behoorlijk averechts. Jasper blijft voor de tweede keer op VMBO-basis zitten en wordt voorwaardelijk op het ROC toegelaten. Intelligentie genoeg, maar opgedane kennis en vaardigheden ho maar! Inmiddels heeft stiefpa het zover gekregen dat Jasper uit huis geplaatst wordt. Jasper heeft het verbruid en krijgt van thuis geen cent meer. Jasper zit inmiddels in een tehuis, maar moet daar uit om begeleid op kamers te gaan wonen. Ondertussen zoekt Jasper de gezelligheid buitenshuis en zit diep in het uitgaanswereldje van Zwolle. Na twee uur ’s nachts wordt het ‘gezellig’ op straat. Tot drie keer toe raakt hij betrokken bij uitgaansgeweld en hij krijgt fikse taakstraffen en een opgelegde gedragscursus.
Ondertussen wil hij zijn ouders niet via een proces dwingen om de kosten van levensonderhoud te betalen. ‘Mijn ouders kunnen er niets aan doen….’ Daarom kiest hij ervoor om te gaan werken en via de BBL toch een opleiding metaalbewerking te gaan doen. De werkgever is tevreden over de kwaliteit van zijn werk, maar erg ontevreden over zijn discipline: te laat komen, te vroeg weg, smoesjes of echte verplichtingen buitenshuis. Helaas: ook op school lukt het niet om elke schooldag (1x in de week) op tijd te komen. Jasper ziet de schooldag als een extra vrije dag en komt regelmatig te laat of helemaal niet. Hij zet alle (al of niet verzonnen) afspraken op zijn schooldag. Discipline is hem nooit bijgebracht.
Op dit moment zit hij ‘zwaar in de shit’: hij staat op scherp bij zijn werkgever en op school. Hij moet in zijn schaarse vrije tijd studeren én zijn taakstraffen vervullen. Wegens al het te laat komen heeft hij geen enkel recht meer op vrije dagen.
In (het zoveelste) mentorgesprek geeft hij aan er nu helemaal voor te zullen gaan. Net als veel anderen herhaalt hij als een mantra ‘mevrouw, het komt wel goed!’. Ik hoop het van harte!

Dit zijn geen uitzonderingsverhalen. Het is uitzonderlijk als een leerling bij ons géén bijzonder verhaal heeft. In eerste instantie investeert een school veel tijd om ze op het rechte schoolpad te houden. Soms lukt het, maar helaas is het maar al te vaak te laat.

32 Reacties

  1. Herkenbaar
    Herkenbaar verhaal. Ik ben er alweer eem hele tijd uit maar in mijn laatste periode als MBO docent liep ik ook steeds meer tegen dit soort verhalen aan. Sterkte ermee.

  2. Klaagzangen….
    Met bovenstaande klaagzangen worden de rapportvergaderingen tegenwoordig helaas urenlang opgehouden, vooral als de meisjesdocenten aan het woord zijn. Helaas heeft de feminisering van het onderwijs daar stevig toe bijgedragen. Ik zou zeggen: geef ze een schop onder de kont!
    Zulke klaagzangen dragen niet bij aan beter onderwijs nederland.

    • Hals,
      Ja, die schop onder haar kont kan Paula goed gebruiken.

      Hals, ik lees je vaak en ik blijf je een vreemde eend in de bijt vinden. Je strijkt me erg vaak tegen de haren in. Maar goed, moet kunnen zullen we maar zeggen. En soms kan ik me wel eens in je tekst vinden.

      Voor Paula doe ik in ieder geval een extra schietgebedje vandaag.

      • Re: Maud….
        Misschien ben je van de oude politiek, en schietgebedjes helpen niet meer.
        Die zijn van oma´s tijd en van de Roomse kerk. Die voeren een vergeefse strijd.
        Wat wél helpt, is de leerplicht afschaffen.
        Laten de mensen maar dom blijven, als ze dat graag willen.
        Dat maakt vele kinderen gelukkiger, het onderwijs beter van kwaliteit, leuker voor docenten en leerlingen, en goedkoper voor de belastingbetaler.
        Stel je voor: een klas met louter kinderen die leren leuk vinden en het nog kunnen ook. Ver weg van de middelmaat!
        Nederland is de laatste decennia verloederd. Er valt veel te corrigeren.
        Vreemd hè.

        • Re: Hals
          Aha, met die schop onder de kont bedoelde je: ‘ga maar werken’ dus.
          Zolang de leerplicht er echter nog is geven we Paula geen schop onder de kont maar heel goed onderwijs. Daar heeft ze wat aan.
          Het schietgebedje staat daar los van. Ik hoop dat het leven haar zo welgezind mogelijk is en wordt en dat ze veel veerkracht heeft.

          • Paula
            En geloof me jongens, Paula gaat het echt wel redden. Ik zou haar alleen zo graag een iets makkelijker leven gunnen.

        • Leerplicht afschaffen
          Ik zou het hiermee wel eens kunnen zijn, op twee voorwaarden:
          1. De basisschool heeft de kennis centraal gesteld en doet een soort ‘stoomcursus’ leren van de feiten. Hier kunnen grote resultaten mee worden geboekt, zoals het verleden reeds empirisch heeft aangetoond (we zwammen dus niet inde ruimte).
          2. Voor latere spijtoptanten moeten degelijke leerwegen beschikbaar blijven. Ikzelf baalde destijds enorm van de HBS. Had ik toen kennis kunnen maken met het nog waardelozer leven in een bedrijf, was ik meer gemotiveerd geweest toch nog wat extra tandjes bij te zetten voor dat ‘stomvervelende’ leren. Juist de misvatting omtrent het beroepsleven kan maken dat leerlingen meer uitzien naar het beroepsleven dan naar het schoolse leven. Als zij ontdekken dat het beroepsleven saaier en vervelender is, kan dit een extra motivatie opleveren om toch maar harder te gaan studeren.

          Zeer persoonlijke suggesties uiteraard. Maar ongetwijfeld gedeeld door velen.

          • Leren versus werken
            Moby, voor een deel volg ik je redenering. Het probleem is echt dat voor veel leerlingen werken niet gezien wordt als enige alternatief voor leren. Voor zover ze thuis wonen kunnen ze nog erg lang profiteren van die hotelfaciliteiten. De meeste ouders zetten hun werkloze en schoolloze kinderen niet zomaar uit huis, wetende dat de straat zo zijn eigen verleidingen heeft.

            Andere jongens kunnen het erg lang uithouden met kleine halve baantjes, half-illegale woonplekken, semi-illegale of semi-criminele andere inkomsten. Ondertussen scharrelen ze wat en zetten soms zelfs onvoorbereid een kind op de wereld. Hoe dan ook: de negatieve effecten slaan altijd weer terug op de samenleving.

            Ik ben bang dat het probleem ook heel erg gelegen is in het feit dat men van thuis niet meekrijgt dat het doel van een jongerenleven is dat je volwassen wordt en je eigen geld verdienen. Het blijft maar zeuren over ‘iets kiezen wat je leuk vindt’. Wat een harde klap als blijkt dat arbeid heel veel aspecten kent die NIET leuk zijn, zoals vroeg opstaan, gedeeltelijk zwaar of saai werk enzovoort.

          • re. Hinke
            Inderdaad is het moeilijker een ideaal te vinden als het thuis welvaart is wat de klok slaat. Maar als je het hebt over de effecten op ‘de’ samenleving, zie ik een te groot kader. Ik kan niet werken aan ‘de’ samenleving.

  3. Deze reactie is allesbehalve populair,
    dus van populisme kan ik niet beschuldigd worden. Maar ik herinner mij wel heel goed hoe progeressieven hebben gepleit voor de versoepeling van echtscheidingsprocedures en de versoepeling van de seksuele moraal.
    Als progressieve leraren dan nu worden geconfronteerd met allerlei gevolgen van deze wensen, kan ik alleen maar denken dat er toch nog enige gerechtigheid bestaat in deze wereld.

    • oogsten wat gezaaid werd
      Deze oude wijsheid hoeft natuurlijk niet alleen progressieve leerkrachten te betreffen. Het kan ook de betrokken ouders betreffen.

    • Re: moby…
      Voor spijtoptanten moet er altijd een leerweg zijn.
      Ik denk ook nog aan een eigentijdse versie van de huishoudschool.
      Ergens moet gezondheidsleer e.d. geleerd worden.

  4. Wat een desillusie
    Sorry, dit zijn geen klaagzangen! Ik ben heel erg teleurgesteld in de lezers die zogenaamd meteen weten hoe je zoiets moet oplossen. Wat een nare reactie!

    Ik vraag niet om een oplossing, ik wil aangeven met welke complexe situaties en leerlingen je in het onderwijs heel vaak te maken hebt.

    Of ik nu wel of niet wil: ik heb met de leerplicht te maken. In het geval van Jasper is dat misschien nog niet eens zo gek. Als hij geen school had, was hij al lang ontslagen en liep werkloos rond. Een jongen van 17 (in ieder geval Jasper niet) kan niet overzien in welke glijbaan naar beneden je dan terecht kunt komen. Zijn hormonen en zijn impulsen zijn hem nog de baas.

    Ik weet echt niet of wij hem uit de criminaliteit kunnen houden. Dat we dat als samenleving moeten proberen is voor mij vanzelfsprekend (al ging het daar niet om in mijn bijdrage). Dat is een kwestie van medemenselijkheid (Paula en Jasper hebben wel erg veel tegenslag gehad), maar zeker ook van welbegrepen eigenbelang. Het is goedkoper voor een samenleving om criminaliteit te voorkomen, dan dit als jarenlange maatschappelijke belasting te verdragen omdat iemand ‘zelf verantwoordelijk’ zou zijn voor zijn daden. Je piept wel anders, als je slachtoffer bent van geweld of roof.

    • Geen klaagzangen
      Klaagzangen is niet het juiste woord. Het zijn reële problemen waarmee deze jongeren worstelen en, mits zij natuurlijk een beetje van goede wil zijn, dien je naar mijn mening als docent daar begrip en empathie voor te kunnen opbrengen. Tegelijkertijd moet je je beperkingen kennen, want als docent heb je de rol van studieloopbaanbegeleider zoals dat zo mooi heette en niet die van maatschappelijk werker of therapeut. ( Ik noem maar iets). Je kunt hun situatie niet oplossen, zo dit al mogelijk is, maar je kunt proberen iets te betekenen in relatie tot de opleiding, die ze volgen. Een beetje begrip en een zo mogelijk een goed advies. Ik herinner men nog voorbeelden uit mijn eigen praktijk als docent, maar ik zal de lezers van dit forum daarmee niet vermoeien.

    • Uit de criminaliteit houden….
      Ik dacht dat de school een andere functie had.
      Teleurstellend of niet: de school als sociaal vangnet en bovengenoemde klaagzangen zijn van een voorbije tijd.
      Laat de weliswaar complexe samenleving maar voldoende signalen afgeven om soortgelijke losers af te schrikken.
      Dit kabinet is met zijn maatregelen in ieder geval op de goed weg.

      • Uitzetten
        Hals,

        Uitzetten dan maar, die ‘losers’?

        Bij welke club met ‘Bildung’ hoor jij eigenlijk?

      • Criminaliteit
        Het voorbeeld van Hinke van die jongen die op het criminele pad is vertroebelt de discussie onbedoeld een beetje. Alsof het allemaal potentiële criminelen zijn. In mijn ervaringen met “problematische” leerlingen komt geen criminaliteit voor maar ik zat dan ook in een ander type MBO. Daarom toch maar, ter illustratie een voorbeeld uit mijn toenmalige beroepspraktijk.
        Ik herinner mij een meisje dat volstrekt niet op haar plaats was op de opleiding ( parttime MBO SJM) die ze volgde wat ik haar probeerde duidelijk te maken. Ze deed deze opleiding onder sterke druk van het voorbeeld van haar moeder, die wel een succesvolle carriére in deze richting had gemaakt en niet naliet haar dochter dat onder de neus te wrijven. Ze deed enorm haar best maar was door al die druk toch een beetje in de versukkeling geraakt zowel qua tudieresultaten als anderszins. Na enige gesprekjes met de studieresultaten erbij besloot ze zelf toch maar ermee op te houden, wat ik beslist niet heb tegengehouden. Ze had een baan op een ander niveau gevonden dat bij haar paste en waarin ze naar mijn gevoel goed zou kunnen slagen, want met haar was verder niks mis. Het heeft wel een paar gesprekken gekost maar naar mijn gevoel was het dat allemaal waard. Vind jij nu Hals dat ik tegen die meid had moeten zeggen: zoek het maar uit!

        • Re: Ben….Vind jij nu Hals…..
          Natuurlijk niet,Ben. Zo heb ik ook nooit lesgegeven.
          In mijn prakijk heb ik er ook dito voorbeelden van. Daar ga je met mensen om. Dan past een grote mate van mildheid.
          Maar in de discussie over beter onderwijs zitten de meeste voorbeelden in de weg.

  5. Kotsmisselijk
    Misschien ben ik alleen aan vakantie toe, maar van de reacties van Hals word ik regelmatig kotsmisselijk.

  6. Velen hebben een kruis te dragen
    Laten we nooit vergeten al die leerlingen die eveneens grote moeilijkheden hebben ondervonden, maar die het onderwijs nu juist beschouwden als een middel om uit de moeilijkheden te ontsnappen. Die door de moeilijkheden juist gemotiveerd werden om goede diploma’s te behalen om zo betere toekomstperspectieven te krijgen.
    Jongeren die NIET crimineel worden, ondanks allerlei persoonlijke moeilijkheden. Een school die zich helemaal richt op het aanleren van de goede goede kennis en zich minder bemoeit met de persoonlijke levenssfeer kan juist dat eiland zijn waar moeilijkheden even kunnen worden vergeten.
    Ik praat geen onzin: de realiteit kent tal van zulke voorbeelden. Daarom ben ik moe geworden van de zieligheidsverhalen. Natuurlijk kan een leraar meevoelen en begrip hebben, maar als de leerdoelen duidelijk zijn, wordt er perspectief geboden en kan een jongere even onbelast naar iets anders streven!
    Een perspectief dat weer hoop geeft; de jongere met moeilijkheden wil vooral weer hoop en een toekomstideaal.
    Daarom beschouw ik dat afnemen van de waarde van kennis en diploma’s als het afnemen van die hoop en verwachting. Juist degenen met problemen hebben behoefte aan zo’n houvast en een nastrevenswaardig doel.

    Het zijn de mensen die waarde geven aan een diploma b.v. De waarde van een diploma komt niet uit het hemelrijk vallen. Daarom dienen mensen die waarde te blijven verdedigen. En is een een schande als mensen alle streven slechts kunnen relativeren en ridiculiseren.

      • Niks bravo 2
        Seger,

        Hier heb je nu zoiets bij de pinken. Je bekommert je wel om om de top van de intelligentieverdeling, niet om de bottom. Die moeten hun eigen broek maar op zien te houden, terwijl je kunt weten dat daar nu juist het probleem zit.

        Ook hier de verwijzing:

        Zie het tweede deel van dit artikel van Gottfredson (met dank aan Willem Smit, blog Citotoets als intelligentietest), over de grote groep leerlingen die het niet zal kunnen bolwerken, hoe graag ze het ook zouden willen.

        • de zwakkeren in het traditioneel onderwijs
          Het traditioneel klassikaal onderwijs zoals ik dat meemaakte na de vijftiger jaren, bekommerde zich wel degelijk om de zwakkere leerling. Het wist veel meer uit die zwakkere te halen dan het vernieuwde hap-snap-onderwijs.
          Maar tegelijk wist het ook meer te halen uit de intelligentere leerling. Hierdoor bleef er wel een kloof bestaan tussen de intelligente kinderen en de minder-intelligente kinderen.
          Wie zich als ideaal stelt dat zo’n kloof niet zou moeten bestaan, zit dus een probleem te bedenken. Een probleem dat helemaal geen probleem zou hoeven te zijn als we erkennen dat elk op zijn/haar gebied verdiensten heeft en die kan ontwikkelen.
          Ik kan ook veel niet; liefst was ik ingenieur of groot schildertalent of musicus geworden maar de natuur onthield mij de gaven daartoe. Nu kan ik dat ‘niet eerlijk’ vinden maar daarmee zou ik een schijnprobleem oproepen.
          Beter is het dit natuurlijk gegeven te accepteren en te focussen op datgene waar men dan wel bekwaam in is.
          Er zijn rijke en grote ondernemers die matige leerlingen op school waren. Die kansen bestaan dus gewoon: er wordt niet afgestraft op afkomst maar wel op verdiensten.
          Intussen moet het onderwijs een stevige en brede basis bieden, aangezien nog onbekend is welke toekomst de leerling tegemoet gaat.

          • vijftiger-jaren: onderwijs en zwakkere leerlingen
            Moby,

            Ik weet niet of het zo is dat zwakkere leerlingen in het basisonderwijs van de vijftiger jaren beter onderwijs kregen — onderwijs waar zij iets mee konden — dan tegenwoordig. Waarschijnlijk wel. Je zou moeten kijken naar een qua intelligentie vergelijkbare groep, zeg IQ beneden 85 (circa 15% van de leeftijdsgroep). Leerlingen met Nederlands als tweede taal waren er in die tijd nauwelijks; daar staat dan weer tegenover dat het thuis spreken van dialect niet meteen helpt op school. Een groter probleem is dat jongens en meisjes in de vijftiger jaren nog niet altijd gelijkwaardig werden behandeld op de lagere school en daarna.

            Kwalitatief goed onderwijs helpt alle leerlingen vooruit, zeker. En de betere leerlingen waarschijnlijk beter dan de overige, zodat de prestatieverschillen groter worden. Er is na de oorlog, vooral in de VS, naarstig gezocht naar mogelijkheden om hier toch iets te repareren: door achterstanden al voorschools weg te werken met compensatieprogramma’s (geen succes, behalve Sesamstraat), of door onderzoek te doen naar onderwijsmethoden die juist zwakkere leerlingen goed zouden helpen (aptitude-treatment-interactins, boek van Cronbach & Snow daarover begin zeventiger jaren) (evenmin een succes).

            Die groter wordende verschillen in prestaties zijn vooral een probleem in een cultuur zoals in de VS, waar sterk het idee leeft dat het onderwijs ‘gelijke kansen’ moet bieden, niet dat de samenleving die van een menselijke maat moet zijn waar het gaat om het welzijn van alle burgers. Critici zijn daar buitengewoon cynisch over, want de samenleving zegt glashard tegen mensen aan de onderkant van de samenleving dat ze hun kansen hebben gehad: in het onderwijs.

            Kortom: een fatsoenlijke samenleving erkent de enorme verschillen in prestaties, en herverdeelt de opbrengst daarvan op een menselijke manier.

      • Zieligheidsverhalen
        Of en hoe je je moet bekommeren om de “bottom” is niet vanzelfsprekend. In ieder geval moet er onderscheid gemaakt worden tussen “of” en zo ja “hoe”.

        Aan de ene kant van het spectrum zou je de stelling kunnen aanhangen dat je (lees de overheid) zich niet of zo min mogelijk met die problemen zou bemoeien. Dat kan zelfs vanuit een positieve, meelevende en menselijke gedachte. Overheidsbemoeienis is logischerwijs niet altijd de beste manier om iets op te lossen.
        Aan de andere kant van het spectrum kun je betogen dat de overheid juist voor die bottom moet opkomen omdat ze kennelijk niet zelf in staat zijn zich aan de bootstraps omhoog te heisen.
        Ook zou je kunnen menen dat extra zorg van de overheid voor excellente leerlingen een sterke doorwerking heeft voor iedereen, want het levert economische wist op en kan gebruikt worden als voorbeeldfunctie.

        Eerlijk gezegd weet ik niet wat juist is.

        Ik denk wel dat we in Nederland de laatste 30 jaar een enorme zieligheidsindustrie hebben opgebouwd. Een enorme groep mensen die hun beroep hebben gemaakt van het helpen van mensen in achterstandsposities.
        Specificeren we dat naar de onderwijssituatie, dan zien we ZAT (zorg adcies teams) op scholen, de 1,9 regeling voor kinderen wiens ouders achterstandsouders zouden zijn een hele berg aan adviesbureaus en regelingen voor de meest uiteenlopende vormen van leer en gedragsproblematiek. Ik denk dat dat allemaal averechts werkt en dat het het beste is voor de meeste “achterstandskinderen” om gewoon simpel gestructureerd klassikaal onderwijs te krijgen en ver weg te blijven van elke goog en loog die belang heeft bij omzet.

        Dus ook ik kan niet tegen de zieligheidsverhalen. Niet omdat ik me niet interesseer voor mensen die het moeilijk hebben, maar omdat ik denk te merken dat alle hulp eerder nadelig is dan voordelig. Natuurlijk is dit een generaliserende gedachte, er zijn ongetwijfeld kinderen die wel degelijk specialistische hulp of onderwijs nodig hebben, maar in mijn ogen zijn we sterk doorgeslagen en zijn soberder voorzieningen beter voor iedereen.

        Dan moeten we natuurlijk wel zorgen voor goede docenten, maar als de zieligheidsindustrie verdwijnt, dan is daar ruim voldoende geld voor beschikbaar

        • zielig en zo
          Juist, goede docenten geven de beste kans op een betere toekomst.
          Docenten moeten in ieder geval niet de maatschappelijk werker gaan uithangen. Want het is hun vak niet en anders hebben ze te weinig tijd voor echte vak.
          In praktijk houden zie ik zwakke docenten zich wel met allerlei problemen bezig houden omdat ze daarmee de onkunde m.b.t echte vak verbergen.
          Houd zorg en onderwijs vooral gescheiden, en maak van de school geen hulpverleningsinstelling.
          Met goed onderwijs is er minder hulpverlening nodig omdat mensen dan sterker in het leven staan en meer problemen zelf aan kunnen.
          Voor de ernstige gevallen van Hinke natuurlijk wel ook hulp aanbieden maar niet door het onderwijs.

      • Laat ik ‘zieligheidsverhalen weg,
        blijft de rest en de inhoud ervan gewoon staan en blijft mijn mening dezelfde (lees ook de reactie van 1-1-2010).
        Laten we nooit vergeten dat er een bewust streven is geweest een bestaand maatschappelijk bestel omver te werpen en dat het onderwijs werd beschouwd als een goed vehicel daartoe. Zielige verhalen werden aangedikt om de nodige argumentatie kracht bij te zetten. Na de oorlog hadden velen het niet gemakkelijk maar een degelijk onderwijsysteem en een stevige arbeidsmoraal zorgden voor grote verbeteringen.
        Medelijden opwekken moet niet worden aangemoedigd. We zien het bij de grote etikettenplakkerij: er wordt niets door verbeterd; eerder moedigt het aan tot blijvend aanmodderen en verlies van streven.

        • De realiteit is echter
          dat veel, heel veel kinderen te maken hebben of krijgen met schrijnende levensomstandigheden waar zij niet om vragen noch voor kiezen.
          En……het zal toch niet zo zijn dat, waar wij aan de ene kant beweren dat jonge mensen níet in staat zijn hun eigen onderwijs richting te geven, getuige de (m.i. overigens terechte) kritiek op CGO, studiehuis en 2e fase, wij met hetzelfde gemak beweren dat diezelfde jonge mensen wél in staat kunnen worden geacht hun gehele leven zelfstandig richting te geven mét goede afloop, ongeacht persoonlijke omstandigheden, mits het onderwijs maar van uitstekende kwaliteit is?

          Ik moet de eerste volwassene nog tegenkomen die zich volkomen af kan sluiten voor privé problemen tijdens werkzaamheden (als het werk maar van goede kwaliteit is?) of die problemen op het werk niet meeneemt naar huis (tenzij het huis is afbetaald, dan is dat tenminste een zorg minder), maar dit kan wél van kinderen worden verwacht?
          Er ontgaat mij waarschijnlijk iets……………..

          Marina

          • Je kunt best goede
            Je kunt best goede prestaties leveren al heb je thuis moeilijkheden. Juist dat streven kan de zinnen even verzetten, zoals dat heette.

  7. Nel
    Holland Doc: Lost mother
    do 21 jul 2011, 22:45

    Documentaire Alle negen kinderen van Nel staan onder toezicht of zijn uit huis geplaatst. Drie van haar zoons zitten in de jeugdgevangenis. Contact met hulpverleners heeft Nel nauwelijks.
    datum donderdag 21 juli 2011
    uitzending gemist
    genre Informatief · Documentaire
    omroep EO

    Indrukwekkende documentaire: intellectuele terreur van instanties (bureau jeugdzorg, gemeente, rechters) over een moeder van negen kinderen. Instanties die niet in staat zijn om te gaan met een moeder die vecht voor haar kinderen, tegen die instanties dus.

    Is dit zielig? Nee, het is terreur van instanties over weerloze mensen. Absoluut door God, de wet, en internationale verdragen verboden. Maar het gebeurt toch. Dat is dan weer wel zielig, ja, voor de mensen die het treft. Dat kan trouwens ook hoogopgeleide mensen treffen. Nel en haar negen kinderen, hebben geleerd dat ze van instanties vooral onheil hebben te verwachten.

    Werken alle bureaus jeugdzorg op deze manier? Nee, natuurlijk niet. Maar er zit wel iets in het systeem van de overheidsbureaucratie dat het te makkelijk mogelijk maakt dat ambtenaren terreur over burgers uitoefenen, vooral die burgers die minder weerbaar zijn. Stel je voor dat een juffrouw met hbo-pedagogiek in de positie is dat ze jou je kinderen kan afpakken, omdat zij ervan overtuigd is dat dat beter voor jouw kinderen zou zijn.

    Die kinderen volgen onderwijs.

Reacties zijn gesloten.