Land of the War Lords

Op deze website is het Nederlandse onderwijsland vaak vergeleken met een voormalig Oostblokland. “De muur is gevallen maar In Nederland wordt bij het onderwijs een nieuw stukje Oost-Europa gecreëerd en in stand gehouden”. Mij spreekt echter de gelijkenis met Afghanistan meer aan en ik zou liever spreken van de Afghanistanisering van ons onderwijs. Afghanistan heeft net als andere landen een centrale regering die het land buiten Afghanistan vertegenwoordigt. En zo heef Nederland het Ministerie van OCW als “regering” van Onderwijsland. Maar over wat in de verschillende tribale gebieden gebeurt heeft de president van Afghanistan weinig te zeggen. Zijn onderhandelingspartners zijn formeel de gekozen parlementariërs maar in de praktijk zijn het de krijgsheren die het in hun stamgebied te vertellen hebben. Zo heeft ook het Nederlandse parlement nog maar weinig in Onderwijsland te vertellen en maken de schoolbesturen in hun onderwijsraden de dienst uit. Mensen als Doekele en Sjoerd zijn of waren de krijgsheren in Onderwijsland die wel tegengewerkt kunnen worden maar uiteindelijk bepalen wat er in Onderwijsland gebeurt.
De oorzaken van de afghanistanisering zijn bekend. Onderwijsland maakt deel uit van Polderland en bij de beslissing om het onderwijs op afstand te regelen is weer eens flink gepolderd. De politici wilden nog steeds het onderwijs voor hun eigen doeleinden gebruiken en hebben daarom bij het op afstand plaatsen van het onderwijs de democratische waarborgen voor leerlingen, studenten, ouders en leerlingen uit het oog verloren. De macht over het onderwijs is overgedragen aan de toen bestaande schoolbesturen en die hebben zich vol ijver geworpen op het creëren van machtsbastions waarbinnen nu mensen de toon aangeven die meer in macht en geld geïnteresseerd zijn dan in goed onderwijs. Tussen die mensen en een aantal politici bestaan hartelijke contacten.
Het is duidelijk dat zo snel mogelijk een einde gemaakt moet worden aan de afghanistanisering van Onderwijsland. Eén oplossing is democratisering bij de verschillende tribale gebieden in Onderwijsland. Daarbij moet goed in de gaten geworden dat echte democratie niet hetzelfde is als de dictatuur van de meerderheid maar ook een zo groot mogelijke beslissingsvrijheid voor het individu. Een andere oplossing is de terugkeer naar centraal bestuur vanuit Den Haag. Dan krijgt het parlement weer de macht om een evenwicht te zoeken tussen het educatieve belang van het individu en het algemene belang bij onderwijs.
Het is naar mijn gevoel evident dat de PvdA en het CDA van de huidige regeringscoalitie niets in de door BON gewenste of door mij bovenstaand beschreven zin in Onderwijsland willen veranderen. Zij mogen dus niet terugkeren in een nieuwe regeringscoalitie. Als BON binnen 5 jaar een deel van haar idealen wil verwezenlijken zullen haar leden er over moeten nadenken hoe dat laatste voorkomen kan worden.
Seger Weehuizen