L’ Horizon, c’est moi.

L’ Horizon, c’est moi.

De centrale medezeggenschapsraad ven het Horizon college heeft een bom gelegd onder de fusie van het Horizon college met het Regiocollege. Een fusie die had moeten resulteren in een mega onderwijsinstelling met meer dan twintigduizend leerlingen en duizenden medewerkers. Er klonk geen gejuich en hoerageroep vanuit de docentengelederen. Binnensmonds werd een beetje gegniffeld, maar er was vooral boosheid. Heel veel boosheid over het verval van wat eens een goed presterende middelbare beroepsschool was. Een verval teweeggebracht door een raad van bestuur die, zoals zoveel raden, van het schooltje een winstgevend bedrijf gingen maken. De voorzitter van de raad van bestuur, regeerde als een Zonnekoning, vandaar de titel van dit stukje.

In 2001 trad: ‘Sjon’ voor de vrienden, aan als voorzitter van de raad van bestuur van het Horizon college. Nog maar net had hij de burgemeestersketting aan de wilgen gehangen en zag het onderwijs als een nieuwe bestuurlijke uitdaging en dat hebben de medewerkers geweten. Bijna onmiddellijk kwam Sjon tot de conclusie dat het niet goed gesteld was met de financiën van de school. Ze kwamen maar net rond met het geld dat ze van de overheid ter beschikking kregen en dat kon natuurlijk niet. De directeuren van de verschillende afdeling van het college werd onmiddellijk de bevoegdheid ontnomen om personeel aan te stellen. Ook vervanging van ziek personeel kon alleen nog met de uitdrukkelijke toestemming van Sjon. Het gemor en de kritiek van de directeuren die wel wisten wat er gaande was op de werkvloer was dan ook niet van de lucht. Binnen het jaar nam Sjon de nodige maatregelen om het gemor de kop in te drukken en het hele functiegebouw ging op de schop. Afdelingsdirecteuren die jarenlang goed werk hadden geleverd werden aan kant gezet of gedegradeerd naar de nieuwe functie van opleidingsmanager. Boven hen kwam een sectordirecteurenschil waarvan iedereen binnen het horizon college zich tot op de dag van vandaag afvraagt wat hun functie is. Daarna begon een reorganisatieslag die zijn weerga niet kent en tot op de dag van vandaag voortduurt. Opleidingen, vooral in de volwasseneneducatie, verdwenen. Het goed bezochte en bloeiende talencentrum waar de goegemeente de beginselen van vreemde talen konden leren werd vakkundig met één pennenstreek de nek omgedraaid. De goegemeente werd beroofd van het gezellige en degelijke talenonderwijs in de avonduurtjes omdat het niet genoeg winst genereerde. Het vak lichamelijke opvoeding (gym) verdween uit het curriculum van de leerling. Maatschappelijke en culturele vorming, het huidige burgerschapsgedoe, vond Sjon ook niet meer nodig en werd afgebouwd. De druk bezochte ‘Nederlands als tweede taal’ afdeling vond ook geen genade in de ogen van de Zonnekoning en mocht de deuren sluiten. Beetje bij beetje, stapje na stapje, werd het eens zo goed aangeschreven instituut ontmanteld van die kleine dingen die er voor zorgen dat een school zich verankerd in een maatschappij.

De invoering van het Competentiegericht Onderwijs werd binnengehaald alsof het Sinterklaas was. Een eerste reorganisatiegolf overspoelde het college. Op papier werd meer dan negentig FTE geschrapt in werkelijkheid verlieten bijna tweehonderd medewerkers, waaronder velen met meer dan vijfentwintig dienstjaren, de werkplek. De raad van toezicht fêteerde de bestuursleden met een bonus van vijftigduizend euro voor hun prachtige reorganisatiewerk. Jammer genoeg daalde het aantal deelnemers een megalomaan charmeoffensief werd ingezet. Nieuwe megalomane schoolgebouwen in Hoorn, Heerhugowaard en Alkmaar werden binnen de vijf jaar uit de grond gestampt. De oude gebouwen waren een welwillige prooi voor projectontwikkelaars die met de sloophamer abrupt een einde maakte aan het onderdak van vele generaties leerlingen. Huizen en kleine villaatjes brengen nu eenmaal meer op dan een school.

Het CGO zette door, de stage werd een belangrijke component en de instructeur en coach deden hun intrede. Een volgende reorganisatie liet niet lang op zich wachten. Mede door de oprichting van examenbureaus, stagebureau’s, administratiebureaus, onderwijsontwikkelingsbureau’s, een miljoenencontract voor de uitbesteding van het ICT gebeuren, inrichten van de luxe uitgevoerde managerskantoren, en een alsmaar groeiende bureaucratie noopte tot een volgende reorganisatieronde. Ondertussen werd met veel bombarie de oprichting van een nieuwe dependance in Purmerend uitgevent onder de lamgeslagen medewerkers. Een dependance, opgericht om de latere fusiepartner het Regiocollege te beconcurreren en het leerlingenaantal omhoog te krikken. Nog eens vijftig FTE werd geschrapt, afdelingen en opleidingen samengevoegd of gewoon opgeheven. Om dit alles in goede banen te leiden groeide het aantal managers en interim managers. Voor het primaire proces was er geen oog meer tot het horizon college op de vingers werd getikt. Vele afdelingen kwamen niet meer aan de verplichtte 850 uur lestijd. Oorzaak? Te weinig docenten, coaches en instructeurs. De chaos was niet meer te overzien. Een stijgend aantal voortijdige schoolverlaters, minder inschrijvingen, een rendement van minder dan 60 procent ( deelnemers die hun diploma halen), een dalende kwaliteit van opleidingen en vooral vele docenten die het horizon college verlieten versnelden het verval.

Sjon vond dat het nog niet goed was en besloot te fuseren met de concurrent het Regiocollege en ging voortvarend aan de slag met een nieuwe reorganisatieronde. Het horizon college was ondertussen in een jaartje of zes van een dikbuikige goedzak verworden tot een schichtig schooltje, niet veel meer dan vel over het been, gehuisvest in een gebouw met een prachtige façade, luxe kantoren en veel te weinig lesruimte. Toch werd nog eens 32 FTE weggesneden, wat de leden van de raad van bestuur en een aantal sectordirecteuren de zoveelste bonus opleverde. Het was Sjon bijna gelukt. Marja was vakkundig opzij gezet, de nieuwe regels, reglementen, procedures, protocollen goed voor een boekenkast vol voor na de fusie lagen al bij de drukker toen de Centrale Medezeggenschapsraad een ferm “nee” liet horen. Net op tijd.
Waarom de CMR op hetzelfde moment van hun ferme ‘nee’ ook niet het vertrouwen heeft opgezegd in Sjon en zijn vazallen blijft een raadsel.

Maar Sjon, zou Sjon niet zijn als hij niet al een ander plannetje uitbroedt. S’Avonds staat hij in zijn mooie zwarte pak voor de spiegel, om de schouders de nepketting die hij had laten maken als aandenken aan zijn burgemeesterschap. Hij bekijkt zichzelf en is tevreden. Hij heeft al een plannetje voor een volgende reorganisatie want ja nu de fusie niet doorgaat moet er op een andere manier geld in het laatje komen. Nog eenmaal kijkt hij zichzelf diep in de ogen, knikt want hij ziet dat het goed is en fluistert zodat zijn vrouw het niet kan horen “l’Horizon, c’est moi”.

Jeronimoon