Opnieuw een voorbeeld van de meervoudige ellende die grootschaligheid van scholen veroorzaakt. Een loverboyslachtoffer eist geld van school omdat haar afwezigheid onvoldoende werd opgemerkt.
De school was naar haar zeggen wel met allerlei projecten rondom loverboys bezig.
Even een opsomming van wat er mis is:
De afwezigheid werd nauwelijks gemerkt
Al die loverboys projecten hebben geen nut gehad, maar kostten wel geld en lestijd
Om de registratie te verbeteren is/komt er nu een computersysteem dat dat gaat doen.
Voor al die punten is managementsactie nodig: meer managers dus, en een jursit erbij om de claim van tafel te krijgen… en een communicatiedeskundige voor het beeld naar buiten
Maar…grote scholen hebben zoveel schaalvoordelen, is ons steeds verzekerd. Ik kan alleen maar zien dat bij grote scholen alles op grote schaal plaats vindt en dus extra coördinatie inspanning kost. Alle oplossingen zijn altijd organisatie oplossingen. We gooien er nog een paar procedures tegenaan, dan gaat het vast beter.
Ziekelijk?
Ondanks alle ellende die hieruit spreekt vind ik de (Amerikaanse?) claim-mentaliteit verwerpelijk. Het meisje zelf, ouders, familie, daders hebben elk een grotere verantwoordelijkheid maar ‘de school’ als anonieme organisatie wordt er op aangesproken. Hopelijk komt de rechter tot een duidelijk afwijzende uitspraak.
claim mentaliteit en Amerika
Ik ben het met je eens: ik heb grote bezwaren tegen dat claimen. Ik geloof ook best dat dat gedeeltelijk Amerikaans is, maar wil mijn ervaring toch ook even noemen. Toen ik in de VS in een studentenhuis verantwoordelijk was voor het onnodig uitrukken van 2 fullsize brandweerauto’s compleet met stoere mannen en helmen, simpel omdat ik de toast in de keuken had laten aanbranden en daardoor de aan de bandweer gekoppelde rookmelders afgingen, was ik in eerste instantie erg blij dat in mn persoonlijke WA verzekering tot over de miljoen dollar had opgehoogd. Speciaal voor dergelijke ellende.
Wie schetst mn verbazing als ik geen claim aan de broek krijg, maar een half uurtje later word getrakteerd op een home made breakfast. Het was zo vervelend voor me dat mn ontbijt was verbrand.
Dus: niet alle clichés over Amerika zijn altijd waar.
grinnik
Ik moest grinniken om de zin “omdat haar afwezigheid onvoldoende werd opgemerkt”. Als een jongvolwassene die er zelf voor kiest om te spijbelen, om regels te ontduiken, een ander erop aanspreekt dat zijn misdragingen onvoldoende zijn opgemerkt lijkt mij dat de wereld op zijn kop.
Als ik onder werktijd online ga pokeren en daarbij veel geld verlies, denk ik niet dat ik een financiele compensatie van mijn baas kan verwachten “omdat hij me in mijn verslaving onvoldoende heeft tegengehouden”. Ik reken eerder op ontslag. Nou ben ik natuurlijk meerderjarig en Maria destijds wellicht niet. Maar in kleuterleeftijd en volledig ontoerekeningsvatbaar was zij ook weer niet, lijkt me.
Zou een school een jongvolwassene er actief toe aanzetten te spieken, spijbelen of vernielen, dan was het een ander verhaal. Maar hier gaat het om een bijna-volwassene die zelf bepaalde acties onderneemt, en een instantie die dat niet heeft tegengehouden. Daarvoor een compensatie verwachten staat gelijk aan het ontkennen van elke vorm van eigen verantwoordelijkheid.
Commentaar NRC
In het redactionele commentaar van de NRC van 12 mei 2009 windt men er geen doekjes om:
“[…] Haar dubbelleven houdt ze voor haar moeder verborgen. Uiteindelijk, na vier jaar, dwingt een leerkracht met doorzettingsvermogen het meisje te praten en haar moeder in te lichten.[…]”
“[…] De moeder beschouwt het bedrag als „startkapitaal” voor de toekomst van haar dochter. Dat lijkt een vroom argument. Het meisje publiceerde een bestseller over haar ervaringen en vergaarde zo zowel een startkapitaal als een identiteit. Ze is schrijfster nu, binnenkort verschijnt haar tweede boek. […]”
“Ouders kunnen hulp vragen, bijvoorbeeld op de school waar hun kind dagelijks wordt geobserveerd. Hun verantwoordelijkheid opdringen aan de school is ongepast. En naïef. Want op school is hun unieke kind per definitie een leerling – een van velen.”
Meehuilen met de wolven in het bos wordt al genoeg gedaan; NRC lijkt hier een heel duidelijk standpunt in te nemen waarbij de school nu eens niet in het beklaagdenbankje zit.
Lees het hele commentaar …
Geef het onderwijs maar de schuld
ga je later drugs gebruiken, geef de school de schuld.
Loop je onder de trein, geef de school de schuld.
Rijd je harder dan toegestaan geef de school de schuld.
Het onderwijs moest leerlingen zelfstandig maken, nu doet het onderwijs dat en krijgen ze plotseling overal de schuld van.
Het is een vreemde wereld………………………
zie “In de media” in menu
Luister naar het gesprek hierover: BNR-radio met BON