Met oprechte respectvolle intenties heb ik op dit forum een aantal postings geschreven. In plaats van dat er gezamenlijk een dialoog ontstond kwam langzaam maar zeker de discussie opgang.
Vol met aannames, oordelen, normerend werd er gereageerd.
Dwarsliggen wordt niet gewaardeerd.
Struikelend over schrijfstijl, over regels ‘zo hoort het’. Wordt je min of meer verzocht te stoppen omdat je als disrespectvol wordt ervaren.
Dit is nu exact waar het overgaat; rare wijze van communiceren, apart taalgebruik, rare petjes, afgezakte broeken, piercings, tattoo’s, “het getuigt niet van respect”.
De 10% van de jongeren waar het ‘so called’ niet goed mee gaat, moeten zich conformeren aan de massa alvorens ze mee mogen draaien. De vraag is? Is het omdat de ‘massa’ het zegt ook waar?
Geduld is een schone zaak zeker.
Steeds meer jongeren komen in het nauw. GGD onderzoek Flevoland 2007 heeft geconstateerd dat 10% van de jongeren wel eens aan zelfmoord denkt en dat 1% zelfs een poging onderneemt. Dat is op een middelbareschool van 2500 leerlingen, 250 leerlingen met ‘de gedachte’ en 25 die een poging wagen. Toch wel erg veel.
Beter onderwijs ik twijfel niet aan de intentie ik twijfel niet aan de goede bedoelingen, ik vraag me wel af. Kunnen we ‘andersom’ denken wat hebben ‘dwarsliggers’ nodig? In plaats van te denken ‘ik bedenk wat ze nodig hebben.
Voor de rest de organisatie waarin ik werk is een ‘niet’gesubsidieerde organisatie, hier is bewust voor gekozen. Subsidies geven immers kaders en regels aan……
De organisatie bestaat voor 75% uit jongeren beneden de 30 jaar door het runnen van een winkel, verhuren van ‘straat’art, leveren van diensten en producten zijn ze daadwerkelijk zelfredzaam en geven ze hiermee het juiste voorbeeld.
Om tegemoet te komen aan de regels van dit forum heb ik ’tijdelijk’ mijn schrijfwijze aangepast. Ik ervaar het echter als ongepast en inderdaad als disrepectvol om hiervoor te worden afgeserveerd. Het geeft niet, het bevestigd slechts datgene wat ik al wist: het is lastig om om te gaan met ‘dwarsliggers’. En dit zegt wederom iets over jezelf 😉
Spiegelen.
Een Indisch sprookje vertelt over een hond die in een kamer rondrende, waarvan alle wanden van spiegels voorzien waren. Plotseling zag hij veel honden, en hij werd woedend, liet zijn tanden zien en gromde. Alle honden in de spiegel werden even woedend, lieten hun tanden zien en gromden. De hond schrok en begon rondjes te lopen tot hij eindelijk in elkaar stortte. Had hij maar eenmaal met zijn staart gekwispeld, dan hadden al zijn spiegelbeelden hetzelfde vriendelijke gebaar teruggegeven.
Op zoek naar de waarheid.
Een leerling vroeg eens aan zijn meester, meester hoe hoog moet ik klimmen om de waarheid te vinden? Zijn meester keek hem aan, en na een lange stilte zei hij, de waarheid is dichtbij je op de grond, maar je wilt je niet bukken om haar op te rapen.
Jongeren van Diggout ‘chillen’ zie de foto’s:
www.ruimtevoorgroei.nl/foto/20071209_paladijn/index.html
www.ruimtevoorgroei.nl/foto/20080516_timeout/index.html
www.diggout.nl/diggin/foto/index.html
Respect blijft de sleutel;-)
Prima
dat je aandacht vraagt voor deze groep jongeren.
Kun je ook respect opbrengen voor leraren die er voor kiezen om hun energie te spenderen aan de leerlingen die hun vak willen en kunnen leren? De meeste onderwijzers worden hoorndol van het zoveelste pleidooi voor weer een bizondere groep kinderen met een handleiding of een rugzakje. Wat je aan de ene leerling extra besteedt doe je tekort aan de andere. Ook onderwijzers zijn mensen die respect verdienen voor hun werk en hun beperkingen.
waar?
Het is me echt ontgaan dat ik ergens zou hebben geschreven dat er geen respect is voor leraren? Ik vraag niet om extra aandacht voor de dwarsliggers. Ik vraag meer begrip en ik zou graag een simpele sleutel aan willen reiken hoe je er mee om kunt gaan. Dat onderwijzers mensen zijn zal ik nooit onderkennen. Ook niet dat er veel mis is in het onderwijs. Respect is een wederzijdse actie, je geeft het en je krijgt het (meestal).
Respect blijft de sleutel.
Jammer
dat U onderwijzers niet als mensen onderkent. Ook jammer dat U de dagelijkse problemen van onderwijzers niet kent.
aanpassen aan de groep + gewoon onderwijs
Gelukkig is deze bijdrage van Dwarsligger begrijpelijker dan al zijn vorige bij elkaar. Respect betekent (volgens mij dan hè, volgens mij) dat je je aanpast aan de groep waarin je verkeert. In de groep ‘verkeersdeelnemers’ geef ik rechts voorrang, in de groep ‘onbekenden’ spreek ik mensen met ‘u’ aan, in de groep ‘BON’ probeer ik zo netjes en goed mogelijk Nederlands te schrijven – uit respect voor de mensen van die groep. Ik sluit mij aan bij een groep en ik verwacht niet dat die groep ineens mijn particuliere dingetjes overneemt. Integendeel.
Bovendien is fatsoenlijk Nederlands handig als je mensen wilt overtuigen of als je mensen jouw visie wilt tonen. Je kunt wel een soort expressionistisch proza allerlei kreten onder elkaar zetten, maar daarmee geef je je gesprekspartners niet de kans inzicht te krijgen in jouw denkbeelden.
Nu dan inhoudelijk: het ziet ernaar uit dat Digg’Out voor een aantal jongeren goed werkt. Ze worden van de straat gehouden en ze krijgen de kans werkervaring op te doen in een winkel. Als dat zelfvertrouwen oplevert en als die jongeren de kans op een baan vergroten, dan doet Digg’Out prima werk.
Maar ik vraag mij af of dit idee in het hele Nederlandse onderwijs ingevoerd dient te worden. Ik vind dat gewone klassen in gewone scholen gewone (hoogopgeleide) docenten gewoon les moeten krijgen. Heel gewoon, zonder dwars te liggen, zonder nieuwigheid – gewoon dus. Uiteraard zijn er uitzonderingen voor hoogbegaafde dropouts en kinderen met leerstoornissen.
doorvoeren?
Dit idee hoeft niet doorgevoerd te worden in het reguliere onderwijs. Daar waar het goed gaat vooral lekker door gaan. Daar waar het minder loopt openminded naar blijven kijken en vooral oplossend te werk gaan. Niet te ingewikkeld, niet te complex, gewoon simpel en pragmatisch.
Verder niemand is verplicht iets van elkaar aan te nemen, niemand is verplicht iemand zijn visie te delen. Wat ik me wel afvraag ben je alleen bereid als iemand ´jouw´ taal spreekt of schrijft te luisteren? In de gaan op een gesprek.
Ik heb niemand willen beledigen, ik heb niemand gedisrespecteerd. Als U dit toch zo ervaart is dit heel jammer, maar het onderstreept het punt wat ik heb willen duidelijk maken.
Ik kan anders………. wat als je niet anders kan? Doe je dan niet meer mee?
Respect is de sleutel.
In het reguliere basisonderwijs
gaat het niet goed. De probleem”gevallen”, ontstaan juist daar/eerder en zijn ook daar op te lossen. De sleutel ligt daar…
Schrijfstijl en de massa
Er is op dit forum geen regel die zegt dat u hier anders moet schrijven dan u zelf wilt. Wel staat het eenieder vrij om commentaar te leveren op de vorm van die berichten. Daarnaast zijn er er regels aangaande de inhoud van aangeleverde berichten.
Conformeren aan de massa is niet nodig als u vindt dat uw boodschap beter overkomt met uw eigen schrijfstijl. De door u aangehaalde 10% van de jongeren zal zich op termijn wel (enigszins) moeten conformeren om in de samenleving ‘normaal’ (wat dat dan ook moge zijn) te kunnen meedraaien. Als ze dat niet willen, is dat hun eigen keuze waarvan zij de consequenties ook zelf moeten dragen.
Keuzes
Ieder kind dat het niet red is voor mij een kind teveel.
Er lopen veel ´dwazen in de wereld van normaal´ het
merendeel is geconditioneerd en denkt niet echt na.
Ik vraag me luisteren we alleen naar elkaar als ´de toon´ ons aanstaat?
Authenticiteit waar blijft authenticiteit in een wereld van aanpassen?
Waarom lijkt het of er zo weinig begrip is als men anders denkt, werkt, leeft
of zelfs schrijft.
Inderdaad keuzes je kunt kiezen, en elke keuze zal je aan het denken zetten
was dit de juiste keuze? Maar ook het niet maken van een bewuste keuze is een keuze.
Wellicht zou het een keuze kunnen zijn de volgende generatie te leren denken,
keuzes te zien en keuzes leren maken. Dan het liefst vanaf groep 1.
Respect blijft de sleutel.
individuele vrijheden versus aanpassen aan de groep
Het lijkt alsof we steeds terug komen op de vraag naar de bandbreedte waarbinnen dwarsliggen wordt geaccepteerd. Die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. Daarbij is het relevant onderscheid te maken tussen de bandbreedte die je kinderen laat en de bandbreedte voor volwassenen.
Ook de manier waarop de bandbreedte wordt ingeperkt is verschillend. Bij kinderen zijn ouders en leraren degenen die dat doen, bij volwassenen is het de politie, je baas of simpelweg de mogelijkheid om je brood te verdienen en te functioneren. Als je aanpassing eist van kinderen, dan is daarvoor vaak ook een andere achtergrond dan bij volwassenen. Kinderen wil je tegen zichzelf in bescherming nemen als hun gedrag te dwars wordt. Willen ze bijvoorbeeld alleen kleine letters en geen leestekens gebruiken, dan zou ik kinderen dwingen dat anders te doen: door slecht te leren schrijven benadelen ze zichzelf, hun toekomst. Als ik muziekleraar was en een leerling zou bij mij piano willen leren spelen, dan zou ik hem dwingen zich aan de geaccepteerde technische en muzikale inzichten te houden. Wenst dat kind dwars te zijn en alleen de zwarte toetsen te gebruiken, dan constateer ik dat lesgeven niet mogelijk is en kan hij vertrekken. Mocht een volwassene met deze wens binnenkomen, en hij wil betaen, dan zou ik anders kunnen reageren, misschien zou het een aardig experiment zijn, misschien zou ik evenzeer weigeren. Volwassenen mogen zelf beslissen. Als dwarsligger “dwars” wenst te schrijven, dan zal ik geen poging doen hem daarvan af te brengen. Misschien lees ik zijn stukjes niet meer, of denk ik dat de mening van de man/vrouw niet serieus genomen moet worden. Allemaal best, dwarsligger mag raar schrijven en ik mag daar rare conclusies aan verbinden.
Wat we wel kunnen zeggen is dat de bandbreedte voor geaccepteerd dwars gedrag sinds de jaren 60 steeds groter is geworden. Dat geldt voor volwassenen, maar wellicht nog meer voor kinderen.
Ik denk dat, zeker voor zover het gaat om kinderen, die acceptatie veel en veel te ver is gegaan. Dwars maakt het voor zichzelf onmogelijk, maar ook voor anderen. Daarop is door de onderwijshoeroes – ik zie de tikfout, maar laat m maar staan – niet gereageerd door dat dwars te corrigeren, maar door het te institutionaliseren, de zelfsturende en zelfverantwoordelijke leerling, die de docent (en zijn ouders) aan een touwtje heeft. Zij moeten hem coachen. Ik denk dat het een combinatie is van absurd idealisme, slappe hap & onkunde en financieel gewin dat hiertoe heeft geleid. Iederwijs en HNL zijn alleen maar de externe voorbeelden van die trend, maar ze komen niet uit de lucht vallen.
Resumerend:
Ik houd wel van dwarsliggers, maar voel het als mijn plicht om, als het kinderen zijn, hele duidelijke grenzen te trekken. Heel ouderwets, maar het is voor hun eigen bestwil.
Bij volwassen dwarsliggers gaat het er alleen om of ik last van ze heb. Is dat zo, dan heb ik er bezwaar tegen. Is dat niet zo, dan mag iedereen dwarsliggen wat hij wil. Ik zie ook de waarde van dwarsliggers is. Ben er zelf eentje. Maar volwassenen kunnen alleen dwarsliggen binnen bepaalde grenzen: de wet enerzijds en hun verantwoordelijkheden voor naasten en de maatschappij anderzijds,
Het gevaar van het betoog van Dwarsligger, is dat hij het betrekt op kinderen en dat daardoor het onderscheid in verantwoordelijkheden tussen kinderen en volwassenen lijkt te ontbreken. Dat gebrek aan onderscheid is typerend voor wat onderwijsvernieuwers ons hebben “gebracht”. Vandaar dat iedereen zijn stekels overeind zet. Terecht en begrijpelijk.
Wel stil liggen!
Dit is een vriendelijke reactie van 1989, die blijkbaar veel van de jaren ’60 herkent.
De kreet dwarsligger is echter even inhoudsloos als de kreet vernieuwing.
Soms is het goed om dwars te liggen, soms niet. In het echtelijk bed is een dwarsligger niet zo plezierig (kun je trouwens dwars liggen in een rond bed?). Om er prat op te gaan dat je dwars ligt vind ik net zo absurd als er trots op zijn dat je nogal vaak rechtsaf slaat.
meeloper, conformist, kritisch denker of dwarsligger?
Het is allemaal interpretatie, maar ik denk dat je meelopers, conformisten, kritische denkers en dwarsliggers hebt. Ik probeer een schaalverdeling aan te brengen. Dwarsliggen is dus niet alleen een expliciete en bewuste keuze van hoe je in bepaalde situaties handelt, maar heeft ook te maken met je persoonlijkheid.
Je kent wellicht het experimetje van een groepje van 5 personen die op een rijtje gezeten van een aantal geprojecteerde lijnen de langste moesten aanwijzen. Van de 5 was er maar één echt proefpersoon en de test was niet om te kijken wat het langste lijntje was, maar om te kijken in hoeverre mensen zich aanpassen en meelopen bij objectief gezien volledig aantoonbare onzinbeweringen.
Uitkomst: ook al was volslagen duidelijk dat de deelnemers die in het complot zaten echt de verkeerde lijn aanwezen, dan nog ging de proefpersoon daar na 2 of 3 keer in mee. Iedereen zegt iets anders dan dat ik zeg, ik pas me maar aan.
Sommige mensen gaan snel en gemakkelijk mee in die onzin, anderen nooit. De eerste groep is verreweg de grootste en dat heeft in de wereld voor veel ellende gezorgd. Bon is ook opgericht door dwarsliggers, denk ik.
Ik ga er niet prat op dat ik veel dwarslig, maar wel dat ik probeer om kritisch te kijken naar wat “men” van me verwacht en daarin een eigen keuze te maken. Eerder, denk ik, dan de meeste andere mensen. In een echterlijk bed moet men echter niet dwarsliggen, behalve als de partner ook een dwarsligger is natuurlijk.
Bon is ook opgericht door dwarsliggers
Kritisch denker en-of dwarsligger, ik lig graag overdwars in mijn grote bed mijn partner ligt gelukkig al 37 jaar overdwars met mij in dat grote bed. Het is natuurlijk ook zo dat als je als kritisch denker kritische vragen stelt je al snel als dwarsligger zal worden ervaren. Ik persoonlijk ben altijd nieuwsgierig en wil graag de feiten weten alvorens ik er iets van ´moet´ vinden. Bottomline waar komt dat hele dwars liggende verhaal nu eigenlijk vandaan? Is het een gen? Creeeren dwarsliggers nieuwe dwarsliggers, herkennen ze elkaar. Vooral dat laatste is wat mij is overkomen, gesprekken met ´zeer kritische jongeren´ over de huidige maatschappij. Ik herkende (inderdaad de jaren 60/70 emoties) en kwam tot de conclusie dat er eigenlijk weinig is veranderd erger het is verergerd. Wie is hier verantwoordelijk voor die vage hippie´s of die malle hiphoppers? Doet het terzake? Ze zijn er en ze ´dwingen´ ons tot nadenken en wellicht tot participeren.
5 personen op een rij het doet me denken aan het verhaal van de jonge struisvogel ( het is te lang komt in de volgende reactie)
struisvogel 2
Deze tactiek is altijd goed gebleken. De vijand kon ons nooit zien. Hoe kon het anders. Wij konden hem immers ook niet zien. En diegenen die door een vijand alsnog gepakt werden, hadden zonder twijfel even stiekem gekeken waardoor zij zichtbaar werden en een makkelijke prooi voor hun vijanden”.
“Maar hoe kunnen wij nou weten wat of wie onze vijanden zijn, als wij bij elk verdacht geluid en geur onze hoofden in het zand steken”, vroeg hij. “Misschien is het helemaal geen vijand maar juist iets wat ons leven zou verrijken.
Of misschien is het juist wel een vijand en was het veel beter voor ons om weg te lopen met onze sterke benen dan ons hoofd in het zand te stoppen en daardoor stil te staan, zodat die vijand ons zo kan grijpen”. Wat een ongelofelijke hoogmoed, dacht de leraar. “Je bent onverbeterlijk en daarom verban ik jou uit deze klas. Je denkt toch maar dat je alles beter weet en straks beïnvloed je ook nog de rest van de klas”.
struisvogel 3
De jonge struisvogel legde zich hier bij neer. Hij kreeg toch nooit bevredigende antwoorden. Vanaf die dag ging hij als een zelfstandige struisvogel leven. Maar twee maanden na dit voorval hoorde hij een onbekend geluid hun kant op komen. De aarde begon te beven en een vreemde geur steeg in zijn neus. De klas, die niet ver van hem vandaan stond, volgde direct het voorbeeld van hun “wijze” leraar en begroeven hun hoofden in het zand, zodat zij onzichtbaar werden voor het naderende gevaar. Zo niet onze jonge struisvogel. Hij hief zijn hoofd juist hoger op in de lucht om te zien wat het was wat daar aankwam. Wat hij zag deed hem huiveren. Het was een kudde op hol geslagen olifanten die precies hun kant uit aan kwam stormen. Hij probeerde de klas nog te waarschuwen, maar die hoorden niets omdat hun hoofden nu eenmaal veilig in het zand staken.
Hij kon niets anders doen dan snel uit te weg van de olifanten te gaan en op afstand te gaan kijken wat er zou gebeuren. Toen de kudde olifanten voorbij getrokken was, ging onze jonge struisvogel terug naar de plek waar zijn oude klasgenoten met hun hoofden in het zand stonden. Hij vond niets anders dan vertrapte lichamen en rond dwarrelende veren. Niet één van de klas had het overleefd. Zelfs niet de wijze leraar. Toen hij dit zag, wist hij dat hij de juiste beslissing had genomen. Hij wilde vanaf dat moment altijd eerst kijken wat het was wat op hem afkwam en dan pas maatregelen gaan nemen die er het best bij pasten. Hierdoor had hij veel voldoening in zijn verdere leven, ondanks het feit dat er maar weinig andere struisvogels waren die hem wilden geloven als hij zijn verhaal vertelde. Toen hij stierf had hij dingen gezien en gehoord die de meeste andere struisvogels nog nooit hadden gezien of gehoord. “Ja!” Dacht hij op zijn sterfbed, “ieder maakt zijn eigen keuzes en oogst wat hij zaait”.
struisvogel 1
Er was eens een struisvogelklas waar jonge struisvogels van hun leraar, een oude en “wijze” struisvogel, onderwezen werden in alles wat zij moesten weten om een goede struisvogel te zijn. In deze klas zat ook een jonge struisvogel waar de anderen vaak de spot mee dreven. Hij deed dingen die een struisvogel niet hoorde te doen en hij stelde elke keer van die belachelijke vragen aan hun leraar. Waarom kunnen wij niet vliegen?. Waarom hebben wij zwart-witte veren? Waarom gaan wij nooit verder weg dan strikt noodzakelijk? Om maar een paar te noemen. Zijn leraar vond dat hij een slecht voorbeeld was voor de anderen, en deed zijn best hem duidelijk te maken dat al die dingen altijd al zo waren en dat zij hun best moesten doen om die tradities hoog te houden. Dit zou het beste voor hun zijn. De jonge struisvogel had het er maar moeilijk mee dat hem nooit werd uitgelegd waarom die dingen zo waren en waarom zij die dingen moesten doen. Maar er was vooral één zaak waar hij gewoon geen vrede mee kon krijgen. “Waarom moeten wij onze hoofden in het zand steken als er ook maar iets vreemds -wat een gevaar zou kunnen zijn- onze kant op komt”? De andere jongeren lachten hem uit dat hij over dat soort dingen nadacht. Kon hij zelf deze heilige traditie niet eens met rust laten? Maar het liet hem niet met rust. Op een ochtend toen zij van hun leraar weer moesten oefenen om hun hoofd zo snel mogelijk in het zand te steken op zijn teken, werd hij door zijn gevoel gedreven om de leraar te vragen waarom struisvogels dit nu moesten doen. De leraar dacht al veel domme vragen van hem gehoord te hebben, maar dit was nu werkelijk de domste die hij ooit had gehoord. “Omdat”, kreeg hij met gewichtige toon te horen, “wij op die manier onzichtbaar voor onze vijand worden.
Respect
Respect voor bovenstaande reactie.
Voor de laatste alinea zou ik nog willen toevoegen;
wij als volwassenen zijn verantwoordelijk voor het gedrag van kinderen-jongeren.
Wij zijn de rol modellen hun voorbeeld. Jongeren mogen dwarsliggen dat hoort bij het opgroeien, wij mogen daar ´zo goed mogelijk´ naar kijken en mee omgaan.
Het kwam er tot nu toe niet uit dat er wel degelijk een onderscheid is in verantwoordelijkheden tussen kinderen en volwassenen. Ik pleit dat wij onze verantwoordelijkheid nemen. Niet door te eisen, niet door te dwingen, niet door moeten. Maar door het juiste voorbeeld te geven.
Dat jongeren het soms niet weten is dat sommige volwassenen vergeten het erin te stoppen 😉
Respect is en blijft de sleutel.
Klopt,
alleen wordt het voor veel juffen steeds moeilijker, om in grote klassen verantwoord les te geven. Waarin veel kinderen zitten, die ’t goede voorbeeld nooit gezien hebben. Waarvan de rol modellen alleen op tv langskomen.
Mogelijke misverstanden
Mogelijke misverstanden:
Ieder kind dat het niet redt is voor mij een kind teveel [in de klas dus moet het opdonderen]
Ik vraag me af: “luisteren we alleen naar elkaar als ´de toon´ ons aanstaat?” [Ik luister juist extra goed als de toon mij niet aanstaat want ik wil én mijn rechter- én mijn linkerwang heel houden.In het andere geval doet mijn antwoord er niet zo veel toe.]
Waarom lijkt het of er zo weinig begrip is als men anders denkt, werkt, leeft
of zelfs schrijft? [la vérité blesse]
Seger Weehuizen
waarom wordt er zo fel gereageerd?
Wellicht lees ik het niet goed? Wellicht is mijn interpretatie niet de juiste. Maar op ieder posting komt wel een reactie ter verdediging van docenten en juffies?
Er zijn geweldige docenten er zijn gepassioneerde onderwijzers en tegelijkertijd zijn er ook labberkakken zoals er inderdaad hele lastige kinderen zijn.
Als je je vak welk vak dan ook niet meer kunt opbrengen om wat voor redenen dan ook doe je jezelf een plezier iets te kiezen wat je meer energie zal geven.
Beter onderwijs in Nederland daar gaat het volgens mij hierover. Als het onderwijs zo goed zou zijn zou gaan dan was dit forum niet nodig (of wel)?
Of is er sprake van behoefte aan discussie om ‘rand’voorwaarden te verbeteren?
En is zelfreflectie als ‘volwassenen’ overbodig?
Respect is de sleutel.
Juffies
zegt genoeg.
juffies
ligt dit is nader toe?
het is slechts een term die in eerdere posting gebruikt
door een medeforum lid werd gehanteerd
of denk je dat ik een ‘not vrouw vriendelijke’ mens ben?
Respect is de sleutel.
Twee werelden, dwarsligger,
jij die praat over respect en ik die werk met basisschoolkinderen. Hebben, vrees ik weinig met elkaar te maken.
geen verschil
Jammer, want ik denk dat als we werkelijk moeite zouden kunnen doen om elkaar te ‘ont’moeten er iets van kunnen leren, iets kunnen delen.
Grote klassen zijn een drama voor het onderwijs, het wordt er niet beter op. Ik zat vroeger in Nederland en in Griekenland op school in hele grote klassen, met heel veel kinderen. Met respect kijk ik terug aan mijn onderwijzers van toen.
Dus wat is er nodig om te zorgen dat we jonge kinderen (als ze het niet van huis uit meekrijgen) respect kunnen geven en leren?
Jonge dwarsliggers die als peereducators workshops in respect komen geven ;-))?
Respect is de sleutel.
wat is er voor nodig? Dat de school een school wordt!
Goed onderwijs is nodig. Onderwijs waarbij kinderen als kinderen worden behandeld, waar de regels door de verantwoordelijke volwassenen worden bepaald, waar er niet geforceerd “van elkaar” geleerd wordt, maar van mensen die werkelijk iets weten, van leraren die iets weten.
Als leerling heb ik geen enkele behoefte te leren van Keesje of Fatima naast me, die het ook niet weet, ik wil leren van een leraar die wel weet.
Ik wil leren van een leraar die zijn eigen vak, het onderwijs serieus neemt, die zelf wel kan rekenen, die niet vanaf maart niks meer doet omdat de cito is geweest. Ik wil leren van een leraar.
Er is gaan kant en klare oplossing, maar wel een duidelijke weg: de school moet weer een school worden.
Dat betekent dat ik ook geen “peereducator” wil of wil zijn. Niet als docent en niet als leerling. Ik wil dat de rollen duidelijk zijn, dat de verantwoordelijkheden duidelijk zijn. Ik leer als docent ook van mijn leerlingen en leerlingen leren ook van elkaar en van het meisje aan de kassa en van hun neef. Maar daarmee worden we niet allemaal peereducators. Als iedereen peereducator is, is niemand meer educator. Het is de beste manier om het onderwijs kapot te maken. Ik weet dat tamelijk zeker omdat het precies de weg is die het onderwijs al 20 jaar aan het gaan is. En het wordt er met de dag slechter op.
Wat is er voor nodig, vraagt u? Dat de school weer school wordt.
goed onderwijs
Wat is dat ? Dat school weer school wordt?
Mooi, we zitten met een andere nieuwe generatie mensen.
Die we leren zich voor te bereiden op het ‘volwassen leven’.
Wij ‘leren’ ze problemen op te lossen die wij nog niet eens kunnen bedenken.
Je kunt het wellicht opdelen in verschillende mogelijkheden.
De hele nieuwe groep die er aan komt de kindjes in groep 1 krijgen
weer les als vroeger? Of we leren ze de basis dingen in leven
sociaal gedrag, communicatie en vooral zelfstandig denken’. Vanaf groep
3 gaan ze de ‘ouderwets naar school’.
Voor de jongeren tussen 12 en 20 jaar, zijn hele andere dingen nodig.
Uiteraard ook leren zelfstandig leren denken, sociale vaardigheden en communicatie.
Daarnaast lijkt het me ook wel fijn dat ze weten waar ze aan toe zijn en niet ’s morgens hoeven te kijken welke vakken vandaag wel niet wel niet tussen uren etc.
Gepassioneerde docenten die ook de toepasbaarheid van de ‘materie’ kunnen uitleggen.
En als het helpt om peereducators in te zetten voor deze groep op gebied van;
antivandalisme, respect, antidiscriminatie. Gewoon doen. Onderschat de kracht niet van effect ervan. Een jongen die overdwars een rug zak vol heeft gekregen, en als ervaringsdeskundige juist de jongeren op weg kan helpen het vooral niet doen. Is van onschatbare waarde.
Het onderwijs wordt slechter omdat onderwijzers zich niet meer inhoudelijk gepassioneerd met hun vak bezig mogen houden. Teveel rand taken etc.
En met alle respect we zijn allemaal educators allemaal rolmodellen, niet alleen op school maar in het leven. We leren van elkaar.
Einstein:
“Waarom allerlei kennis van buiten leren die we makkelijk in naslagwerken kunnen opzoeken.”
“De enige verstandige manier van opvoeden bestaat eruit een voorbeeld te zijn, desnoods een waarschuwend voorbeeld.”
“Een vooroordeel is moeilijker te splitsen dan een atoom.”
Respect is de sleutel.
peereducator = stage?
Als een peereducator een ander woord is voor iemand die stage loopt in het onderwijs, dan heb ik er niet veel problemen mee. Voor je leraar wordt, is het goed een aantal keer stage te lopen om te weten en te voelen hoe het is om voor de klas te staan. Zo’n peereducator dient natuurlijk wel iets te vertellen te hebben, dus dient hij zich een (school)vak eigen te maken – wat heeft hij anders te vertellen en uit te leggen aan de leerlingen?
open op you’re mind
peer to peer learning, is geen stagiaire in het onderwijs.
Een peereducator is iemand die uit ‘schade en schande’
heeft geleerd hoe het niet moet en hoe het wel kan.
En lees ik het goed? hebben alleen docenten iets te vertellen
of uit te leggen aan leerlingen?
er gevoel bekruipt me toch nu wel dat ‘een aantal’ docenten
‘denken’ de wijsheid in pacht te hebben en niet meer bereid zijn
te leren? Ik hoop dat mijn gevoel zich vergist
Respect is de sleutel.
Is bijleren vaak nodig?
In de tijd dat ik leerling op het gymnasium was heb ik zelden gedacht: Die leraar moet er nog iets bijleren. Daarom spreken al die betogen over de lerende leraar mij absoluut niet aan.
Seger Weehuizen
Bijleren
Malmaison schrijft: In de tijd dat ik leerling op het gymnasium was heb ik zelden gedacht: Die leraar moet er nog iets bijleren.
Dat was bij mij ook niet het geval. Het vervelende is alleen dat ik dat nu wel vind (van flink wat leraren die ik gehad heb).
???????
Ik denk dat je bedoelt dat het WEL het geval was (dat je zelden ….)
Seger Weehuizen
Voor de duidelijkheid (dank Malmaison)
Malmaison schrijft: In de tijd dat ik leerling op het gymnasium was heb ik zelden gedacht: Die leraar moet er nog iets bijleren.
Ik heb dat ook zelden (tot nooit) gedacht. Het vervelende is alleen dat ik nu wel vind dat ik leraren heb gehad die nog wel iets bij hadden kunnen bijleren!
Daarom heb ik ook altijd aan het einde van het schooljaar mijn klassen de gelegenheid gegeven het door mij gegeven onderwijs te evalueren (elke keer een heel bord vol).
Nee, dat begrijpt u niet goed dwarsligger
Natuurlijk hebben niet alleen docenten iets te vertellen of uit te leggen aan de leerlingen. Zij zijn (in de school) echter wel de enigen die die taak hebben. Zij zijn er verantwoordelijk voor en zij kunnen het ook het beste van alle mensen die op dat moment in die klas zitten.
Iedere docent die denkt het niet beter te weten dan zijn leerlingen heeft de plicht ontslag te nemen. Het idee dat leerlingen het beste van leerlingen zouden leren is kul. In ieder geval bij de reguliere schoolvakken, bij de reguliere taak van een school.
Natuurlijk leren leerlingen het beste blowen, meisjes of jongens versieren, de juiste mode dragen allemaal het beste van de medeleerlingen. Dat hoeven overigens niet alleen oppervlakkige zaken te zijn, ook omgaan met emoties kunnen leerlingen soms goed van elkaar leren.
Maar de school is de school en de leraar is de leraar. Beide instituten hebben taken en verantwoordelijkheden. En die taken en verantwoordelijkheden zijn consequent uitgehold door onzin als leren van en met elkaar en zelfsturende leerlingen en coachende docenten. De leerling is NIET je klant, NIET je beoordelaar, NIET je pupil, NIET je peereducator. De leerling is de leerling. Daar heet hij recht op. Dat nu, vind ik respect. En dat respect is geen sleutel. De school moet weer school worden, dat is de sleutel. Dan weten leraren weer meer dan leerlingen en kunnen leerlingen respect daarvoor hebben. Voor een onderkruipende klantenlikker of peereducator die er uit ziet als een 2ehands autoverkoper hebben leerlingen geen respect.
neuken
Neuken leer je over het algemeen ook niet van je leraar. Terwijl neuken één van de aangenaamste en nuttigste (utile dulci) zaken in je leven is – maar dan wel buiten school. Ik houd privé en werk graag gescheiden. Dat vindt mijn vrouw trouwens ook beter zo.
waar komt dit vandaan?
Ooit wel eens een peereducator ontmoet?
Die komen echt het bovenstaande niet vertellen.
Een peereducator is een voorbeeld.
“Het voorbeeld is niet het beste middel om te overtuigen, het is het enige middel.”
Albert Schweitzer
De leerling is NIET je klant, NIET je beoordelaar, NIET je pupi
De leerling is NIET je klant, NIET je beoordelaar, NIET je pupil, NIET je peereducator. De leerling is de leerling. Daar heet hij recht op. Dat nu, vind ik respect. En dat respect is geen sleutel. De school moet weer school worden, dat is de sleutel. Dan weten leraren weer meer dan leerlingen en kunnen leerlingen respect daarvoor hebben. Voor een onderkruipende klantenlikker of peereducator die er uit ziet als een 2ehands autoverkoper hebben leerlingen geen respect.
U roept telkens hetzelfde maar legt niets uit?
Komt erg over als iemand die in zijn macht vastzit?
Al drie keer haal ik een zin weg omdat ik het zo correct mogelijk wil
beantwoorden. U bevestigd voor mij nu wat er mis kan gaan in het onderwijs.
“Lang is de weg door lessen, kort en doeltreffend door voorbeelden.”
Seneca
overschrijven
Dacht ik eindelijk wijze woorden van dwarsligger te vernemen, blijken het de woorden van 9_11_1989 te zijn…
Wie het hardst om respect schreeuwt, maakt er de minste aanspraak op.
Mosterd na de maaltijd en
de put dempen nadat ’t kalf verdronken is. Dat doe je namelijk, als je kinderen, die om wat voor reden dan ook ontsporen, pas op ’t roc probeert terug te workshoppen. Daar moet al mee begonnen worden op peuter/kleuter en po niveau. Daar is ’t afwijkende gedrag te herkennen en op te lossen. De grote klassen overigens, zijn niet ’t probleem (geef je zelf al aan, jij kwam goed terecht)), ’t zijn andere problemen. Andere werelden dus dwarsligger, jij respect en ik de kinderen. Iets leren van elkaar, betekent openstaan. Dus ook voor verschillen.
mee eens
Helemaal mee eens, maar betekend het dat we een hele
groep laten zwemmen?
Verschillen inderdaad we verschillen misschien meer dan we denken,
maar er zijn nog meer overeenkomsten dan je realiseerd.
Ik zie graag de overeenkomsten en de verschillen (diversiteit) is voor
mij het kersje op het taartje. Kun je vanuit het bevestigen van alleen de
verschillen de bodem van een gesprek leggen?
Respect is de sleutel.
Van die hele groep,
zal ’n deel ’t redden en ’n deel zal “verzuipen”. Afhankelijk van de factor “mazzel” en/of de factor “politieke interesse”. Het gaat er mij om, dat er voor de toekomst meer kansen voor “uitvallende” kinderen gaan komen. Geen workshops, maar passend onderwijs voor ieder kind. En dat juist, wordt nu afgebroken. Ieder kind hoort op het reguliere basisonderwijs, is de kreet. Voorzieningen en extra middelen worden “vergeten”. Zoiets heet bezuinigen en de juffies mogen ’t opknappen.
’t verschil, dwarsligger is, dat ik daar dagelijks werk en jij bezig bent met workshops op ’n heel ander niveau.
Helaas onmogelijk, ’n paar dagen wisselen van “werkvloer”, zou veel duidelijkheid verschaffen.
Duidelijkheid is nog meer sleutel.
het grote verschil
Beste Leo, jammer dat je zo reageert vanuit aannames. Waar heb je het over dat ik de hele dag workshop en jij de hele dag bezig bent met de ‘werkvloer’. Ben je werkelijk zo degenerend over hetgeen wij met onze organisatie doen? Inderdaad ik denk niet dat je graag een dag met mij zou willen ruilen. Ik denk niet dat je het aan zou kunnen of durven. Zonder subsidies, zonder enige zekerheid je in te durven zetten voor jongeren positief met slechts een doel ‘zelfredzaamheid’. Het gaat over veel meer dan puur kennis het gaat over je eigen leven redden. Niks voorzieningen niks extra middelen, wij doen alles op eigen kracht. De jongens die een opleiding hebben gevolgd voor peereducator verdienen geld voor de organisatie om gewoon puur praktisch gezamenlijk de huur te betalen etc. Wij grijpen alles aan om elkaar te steunen en helpen. Dat is het allergrootste verschil tussen jou en mij, ik ben niet degenerend over hetgeen wat je doet ik heb geen aannames over jou en je werk. Ik durf je oprecht te steunen in je strijd voor beter onderwijs. Durf jij ook je zo volkomen inzetten zoals ‘mijn’ jongeren doen. Respect naar hun toe zou je sieren. Wij kunnen gezamenlijk werken aan het fenomeen ‘uitvallende kinderen’, dat doen wij met de nieuwe jonge generatie die jammer genoeg ‘waren’ uitgevallen. Zij zijn juist de rolmodellen die de volgende groep begeleiden en uitleggen wat je juist niet moet doen en hoe je het beter zou kunnen aanpakken. Dit in afwachting tot ‘politiek of onderwijs’ besloten hebben dat de mazzel eens hun kant op komt. Ze lullen niet ze poetsen!!! Zo ik hoop dat het nu duidelijk is. Overigens ik wordt ook niet betaald voor dit werk wat zeker 30 tot 40 uur in de week kost ik ben kostwinnaar die daarnaast ook een eigen bedrijf heeft waar ik mijn gezin mee draaiend hou. Met alle respect voor mijn partner en zonen die mij en de organisatie zo steunen en begrijpen.
degenerend? e.a.
Jongens , niet zo DENIGREREND, ik wordT daar zo moe van.
Je hebt gelijk het is fout geschreven en?
Stel je voor dat je inhoudelijk er op zou kunnen reageren.
Tja wat had ik verwacht? Regelmatig bevestigt men hier
wat ik al dacht. Kennis is macht?
Mmm geef niets hoor uiteindelijk is ‘kennis delen kracht’.
Respect is de sleutel.
Beste dwarsligger
Het is mijn ervaring, zowel in het PrO, het VSO, het IVBO, het VMBO. de HAVO en het MBO dat de voortijdige schoolverlater aleen maar lult en alles behalve poetst. Het is niet jammer dat ze uitgevallen zijn, het overgrote deel heeft hard aangestuurd op het voortijdig schoolverlaten omdat ze allesbehalve gemotiveerd zijn, lui en ongedisciplineerd. Komt daarbij dat ze in hun eigen al dan niet door geestverruimende middelen opgewekte droomwereldje leven waarin ze zichzelf zien als een rolmodel. Asociaal tegenover medeleerlingen en respectloos tegenover hun leraren dwingen ze respect af waar hun nog geen schijntje van enig respect toekomt. Ik heb 75 uur per week voor deze jongeren gewerkt, begrip getoond, mijn collega’s het bloed onder de nagelen vandaan laten halen zodat ze maar niet voortijdig zouden uitvallen. Helaas, ze noemden zichzelf dwarsligger omdat ze gewoon elke minuut van de dag hun zin wilden doen en dat liefst hun hele leven lang. Als belastingbetaler, als docent, als psycholoog heb ik heel veel tijd, geld en kennis in deze miezerige club van zogenaamde slachtoffers van de maatschappij gestoken die zich na verloop van tijd en het wegblowen en snuiven van een groot deel van hersencellen ‘ervaringsdeskundigen’ zijn gaan noemen en met veel bombarie in een school aan een klas willen gaan vertellen hoe slecht het allemaal wel is en hoe ze hun leven gebeterd hebben. Integendeel, vanuit de klas naar de uitkeringsinstantie met een blowtje in de mond. Uiteindelijk is jouw verhaal hetzelfde als mijn manager zijn verhaaltjes hij gaat op mijn stoel van mijn vak zitten zonder zelf ooit iets over dat vak geleerd en uitgeoefend te hebben. Dus ga van mijn stoel en tooi je niet met mijn kennis en vakmanschap.
Get a life
drie woorden
Niet blijven voeden
He Jeronimoon
Zou het misschien een ietsiepietsie genuanceerder kunnen liggen met ‘de voortijdig schoolverlaters’? Behalve de voorbeelden die jij beschrijft ken ik echt ook wel andere. En soms, sóms ben ik teleurgesteld in mijn collega’s. Niet altijd tonen ze pedagogisch verstand: dat precieze midden tussen aanmoediging en harde eisen. Niet altijd willen ze een keer toegeeflijk zijn, terwijl dat een enkele keer toch wel eens kan helpen iemand op het rechte pad te houden. Ik ben ervan overtuigd dat de school zich soms teveel beperkt. Als leerlingen niet willen/kunnen leren dan moeten ze toegeleid worden naar de arbeidsmarkt. Liever tegels zetten of glazen wassen dan ongeschoold op straat hangen.
dank u wel
Meneer Douma en meneer Jeronimoon
Beide is waar, er zijn jongeren die er niets van bakken maar er is tegelijkertijd
ook een groep waar iets anders voor nodig is.
Ik ben zelf voortijdig schoolverlater (nog uit de jaren 60). Ging als zestien jarige naar de directeur van de school en vertelde hem dat ik van school ging om dat ik mijn tijd zat te verdoen. Deze directeur (zeer wijze man). Zei dat hij het normaliter zou tegensputteren maar in dit geval mij gelijk gaf. Via de hardway, na heel veel ‘stomme’ baantjes ben ik op mijn 20ste gaan studeren. Voor mij was het, het juiste moment ik koos iets waar ik voor ging en daarnaast had ik inmiddels ervaren hoe het was te werken zonder ‘starterskwalificatie’.
Ik ben het geheel met de heer Douma eens het is lastig om een gulden middenweg te bewandelen. Tussen structuur, aanmoediging en discipline.
Meneer Jeronimoon ik begrijp heel goed dat u van uw point of view wellicht tot deze conclusie bent gekomen. Echter de ‘waarheid’ is niet een kant heeft vele kanten en dan nog is het slechts een klein stukje. Is het mogelijk dat u ziet dat niet alle dwarsliggers en niet alle voortijdig schoolverlaters gelijk zijn?
Op dit forum houden vele zich bezig met het opvoeden, kennisoverdacht, leren etc van kinderen en jongeren en allen doen wij dit op ‘eigen’wijze. De kunst bestaat om zoveel mogelijk dit gezamenlijk te blijven doen zodat er geen kind tussen wal en schip valt.
Mevrouw
Het is mevrouw Douma, niet meneer Douma.
mevrouw Douma
Mea Culpa mevrouw Douma.
Voor de rest is er nog een dialoog mogelijk of blijft iedereen alleen
maar struikelen over ‘woorden en aannames’?
Respect is de sleutel.
Het lijkt me (aanname)
goed, dat gedrags/cognitieve problematiek bij kinderen, zo vroeg mogelijk wordt gesignaleerd, aangepakt en (hopelijk) opgelost. Door hiermee al zo vroeg mogelijk te beginnen, wordt ’n hoop latere/duurdere “ellende”, bespaard.
Dat het zogenoemde inclusief onderwijs, d.w.z. alle kinderen op ’n reguliere basisschool, hetgeen de politiek momenteel aan het doordrijven is, juist ’t tegendeel gaat veroorzaken, moet op een of andere manier aan die politiek duidelijk gemaakt worden.
Sleutels zijn als gedachten,
je moet ze denken,
om verder iets te verwachten.
verwachten
je kan denken wat je wil
hopen en verwachten
het als altijd anders
dan wat je had gedacht
dank je wel voor je reactie