BON ontmoet de oude politiek

BON ontmoet de oude politiek

Het verslag van Michel Couzijn van een overleg met de staatssecretaris van Onderwijs, mevr van Bijsterveldt, over de examenproblematiek – te lezen op de website van Beter Onderwijs Nederland – is een goed voorbeeld van de manier waarop ministers en staatssecretarissen, door de jaren heen, hun zin proberen te krijgen. Een paar punten. De staatsecretaris voert eerst, vooraf overleg met de organisaties die haar naar de mond praten en nodigt pas daarna, op het laatste moment, de kritische BON uit. De staatssecretaris en haar sympathisanten proberen de BON-vertegenwoordiger op verschillende manieren buitenspel en klem te zetten: zijn organisatie vertegenwoordigt niet alleen leraren, zijn standpunt is zo streng en zo weinig flexibel, als hij bij zijn standpunt blijft kunnen de vertegenwoordigers van het onderwijs niet met één mond praten,hij wil toch niet uit de toon vallen enz. Het is de beproefde oude politiek van het oude ‘establishment’ dat niets heeft geleerd van de commissie Dijsselbloem.
Het standpunt van de BON, namelijk dat de resultaten van het schoolexamen niet gemiddeld moeten worden met die van het centraal schriftelijk examen is examentechnisch het enig juiste. De argumentatie van BON werd 35 jaar geleden al gebruikt door de lerarenorganisaties die zich verzetten tegen de invoering van het schoolonderzoek, ze werd in de jaren zeventig helder uiteen gezet door Prof. dr.A.D. de Groot in het Selectierapport en is nog onlangs als concrete aanbeveling gepresenteerd door de commissie Dijsselbloem. Het feit dat de gevestigde orde van politici, managers, onderwijskundigen en vertegenwoordigers van onderwijsbonden zich niet wil laten overtuigen kan op twee manieren geduid worden: deze mensen zijn star en dom, ze zijn blijven steken in de jaren tachtig en negentig, of, en dat lijkt mij meer waarschijnlijk, ze kijken op een heel andere manier naar het onderwijs dan ze zouden moeten doen, namelijk alleen kwantitatief, niet kwalitatief. Dat is immers in hun eigen belang. De regering kan op grond daarvan claimen dat er steeds meer hoger opgeleiden komen, de managers zien de scholen groter worden ( wellicht levert dat weer een bonus op) en de vakbondsleiders blijven goede vriendjes met de machthebbers.
Nog zo’n voorbeeld van oude politiek. Staatssecretaris van Bijsterveldt stelt met gul gebaar 200 miljoen euro extra beschikbaar voor de scholen. De scholen mogen zelf weten waar ze het geld aan besteden. De vraag wie op de scholen bepaalt waar het geld heengaat wordt niet gesteld.
Mag ik nog even in herinnering roepen dat nog geen jaar geleden de Rekenkamer rapporteerde dat de onderwijsvernieuwingen van de laatste 16 jaar 2,2, miljard euro méér gekost hebben dan was voorzien en dat geconcludeerd moest worden: ‘Van slechts een deel van het totale budget van onderwijsvernieuwingen kan met zekerheid worden gezegd of ze besteed zijn door het ministerie, laat staan dat ze ook echt voor de vernieuwingen zijn gebruikt. Ook is van 72 procent van het geld dat scholen van de vernieuwingen hebben gekregen, niet duidelijk of ze het daadwerkelijk hiervoor hebben aangewend.’
Enfin, het gaat nu maar om 200 miljoen maar, zal de staatssecretaris denken, het komt toch leuk over. Zij heeft al geleerd om, evenals eerder de vorige minister, de ‘autonomie’ van de scholen erg belangrijk te vinden. Dan blijf je goede vrienden met de managers en hoef je lekker geen verantwoordelijkheid te dragen. En de onverbeterlijke Sjoerd Slagter van de VO-raad, noemt het daarom ‘uniek dat de scholen zelf doelen formuleren, en dat er dan ook geld voor komt’.

Cornelis Verhage