Tussen de loodzware ernst van onze onderwijszorgen door, wil ik hier een luchtig onderzoekje doen. Veel vrouwelijke werkne(e)m(st)ers hebben de neiging haar(hun) functie of titel met de mannelijke naam aan te duiden: Rectrices willen ‘rector’ zijn, directrices ‘directeur’, inspectrices ‘inspecteur’, columnistes ‘columnist’, doctrices ‘doctor’, doctorandae ‘doctorandus’ etc. (en secretaresses ‘secretaris’;-)). Afgezien van het laatste voorbeeld tussen haakjes (waar zich behalve het sekse-onderscheid ook een betekenisverschil aftekent), is er wat mij betreft geen verschil in status tussen de vrouwelijke en de mannelijke variant. Waarom staan sommige vrouwen dan op de mannelijke aanspreekvorm? Is het misschien omdat ze diep in haar(hun) hart toch een verschil gewaar menen te worden? Dan zou ík zeggen: Emancipeert u! Weest trots op uw vrouwelijke vorm!
Maar wat denkt u, o forumdeelne(e)m(st)er?
Inzake geslachts’neutrale’ aanduiding
Wanneer een overduidelijke onderwijzeres zegt ‘ik ben onderwijzer’ (of erger nog, ‘leraar’) dan vind ik dat potsierlijk klinken.
Het probleem is, dat er voor veel functies geen sekseneutrale aanduiding bestaat. Deze dames nemen dan opzettelijk het mannelijke woord omdat ze vinden dat de sekse er niet toe MAG doen. Maar de Nederlandse taal maakt dat verschil al eeuwen lang. Daarom klinkt het zo geforceerd als je jezelf dichter i.p.v. dichteres noemt.
Wat daar achter zit? Ik graaf liever niet te diep, uit vrees voor onprettige ontdekkingen.
onprettige ontdekkingen
Vrouwen weten heel goed dat de meeste mannen er geen zin in hebben dat hun beroep voor alle seksen met de vrouwelijke vorm wordt aangeduid. Al zullen de mannen het niet graag zeggen, ze voelen dat toch niet als een vooruitgang. Sommige vrouwen ervaren het gebruik van de vrouwelijke vorm van een beroepsaanduidend woord om hun beroep aan te geven blijkbaar ook als discriminerend. Onder het mom dat voor een beroep een sexe-neutrale naam gewenst is hebben ze voor de mannelijke vorm gekozen, gevolgd door m/v. Maar net zo min als een onderwijzer beter functioneert of meer aanzien verwerft als hij zich leraar gaat noemen hebben die vrouwen op deze wijze de door hen nagesreefde erkenning bereikt. Eerder omgekeerd. Het is ook een stapje op weg naar Newspeak. Een poging om de taal te verarmen zodat bepaalde gedachten niet meer kunnen worden uitgedrukt.
Maar wat denkt u, o forumdeelne(e)m(st)er? ?
Is dat belangrijk, als je *hier* voldoende informatie vindt ?
Gezien de ontwikkelingen
bestaat het basisonderwijs over enkele jaren uit enkel vrouwelijke leerkrachten en zal ’t VO in rap tempo volgen.
Daar taal leeft, ontstaat er vanzelf wel iets…
Beatrix
Als koningin Beatrix een man zou zijn, zou hij koning Beator heten. Kunnen we nu weer praten over onderwijs? Daar gaat dit forum over, niet over een timmervrouw en een popster.
Leraar
Ik vind en ervaar het onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk echt achterhaald. We hebben directeuren, leraren, maatschappelijk werkers en van mij mag daar overal in gedachten (m/v) achter.
Ik benoem mijn beroep als ‘leraar’, hoewel ik van het vrouwelijk geslacht ben.
consequent zijn?
Laten we ons aanpassen aan de wensen van vrouwen, en vrouwen in het vervolg aanduiden met “mannen”.
Flauw!
De wensen van de vrouwen bestaan niet. Wat een flauwe reactie Martina.
Grappig
Er is een grappig contrast tussen de linguïstische en de biologische verhouding tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
In het Engels bijvoorbeeld heeft het woord ‘man’ ook de betekenis van ‘mens’, en de ‘wo-man’ is de ‘womb-man’ ofwel de ‘baarmoeder-mens’. In de Germaanse talen is het woord ‘mensch’ etymologisch nauw verwant aan het woord ‘man’.
Taalkundig wordt zo de vrouw vaak als variant op de man behandeld; biologisch, of beter: embryologisch, is de man eerder een variant op de vrouw. Zonder interventie van mannelijke hormonen groeit iedere foetus, XY of XX, uit tot meisje.
Statistisch zijn de verschillen tussen mannen en vrouwen als groep veel kleiner dan de verschillen tussen individuen(m/v) onderling!
Er is niets op tegen als vrouwen mannelijke functienamen of titels wensen te voeren; evenmin is er iets op tegen als vrouwen vrouwelijke functienamen of titels prefereren. Zij hebben nou eenmaal meer keus dan wij mannen;-)