Geen chaos zo chaotisch als die, welke het leven van middelbare scholieren kenmerkte in de jaren vijftig van de vorige eeuw.
Als speelballen heen en weer geslingerd tussen vakken en leraren, die na enkele jaren onderwijs geven het contact met de werkelijkheid soms hadden verloren en zich schikten in de onvermijdelijke hospitalisatie van zichzelf en hun leerlingen, zochten zij hun onbekende weg door een onbekend land naar onbekende bestemmingen. Zij leefden dicht bij hun instincten en hun meningen waren gegrondvest op vooroordelen van opa’s, oma’s, ouders, ooms, tantes, grote broers, zussen, vriendjes en vriendinnetjes. Voeg hierbij de gigantiese kennis die zij zich moesten verwerven op straffe van Blijven Zitten en men kan zich bij benadering een idee vormen van de staat van innerlijke wanorde die heerste in deze beginnende mensen.
Ook tóen waren er helden en anti-helden die de jeugd op hun pad begeleiden. Waar zijn zij gebleven? Mais où sont les neiges d’antan?
vijftiger jaren anarchie
Beste Fred,
heb je histoire presque-contemporaine met genoegen gelezen.
Dat je de jaren vijftig chaotisch noemt lijkt op de marxisten die het kapitalisme anarchie noemden. Dat klopt evenmin van geen kant. En al die vooroordelen toen, tsja, ik zag er in de decennia eropvolgend minstens zoveel en in dit decennium veel meer. Je moet proberen inzichten die later rijzen je goede herinneringen niet te laten verkleuren, bij slechte is het aan te bevelen.
Maar je bijzondere leraar zet je goed neer. Zulke types had je toen en nu bijna niet meer en ze waren hoe dan ook onze helden.
willem smit