De grote mond op school wordt een kwestie. Naar het speciaal onderwijs sturen wordt te duur. Het nieuwe beleid is verplichte plaatsing op gewone scholen. Daar wordt het een janboel. Welnu, dan wordt er een cohort sociaal wetenschappers en zorgverleners in stelling gebracht om de docent te manen tot meer individuele aandacht voor het 'achterstandskind'. De docenten hebben hun verdediging: laat leerlingen veel samenwerken en elkaar bezig houden. Anders bezwijk je. Het leerresultaat is ernaar. De school gaat voort in een neergaande trend. De monteurs van de maakbare samenleving hebben opnieuw toegeslagen. De janboel rukt verder op.
Wat kan de staat doen als speciaal onderwijs te duur wordt? Dan richt zij staatsscholen op waar de grote mond terecht kan. Dat is de traditionele weg. De staat heeft echter de zeggenschap van ouders in opvoeding en onderwijs te respecteren. Ze behoort schoolverenigingen die een eigen pedagogische kwaliteit nastreven, daartoe de gelegenheid te geven. Botweg de wanopvoeding parkeren bij het particulier onderwijs, tast de kwaliteit daarvan aan. De staat heeft daartoe het recht niet. Daar gaan de ouders over. Allerlei wetgeving en internationale verdragen zijn daar eenduidig in.
In deze discussie roeren docenten zich. Zij zullen opdraaien voor de lasten van de verplichte plaatsing. Maar de zeggenschap ligt bij de ouders. Waar blijven die? Zijn de schoolverenigingen 'kalt gestellt' door de staat? Dan wordt het tijd voor een nieuwe onderwijsvereniging. Of zitten die verenigingen gewoon te slapen? Het nieuwe beleid wil meer aandacht voor 'probleemkinderen' op de gewone scholen. Het negeert de vrijheid van ouders om daar zelf het laatste woord in te hebben.
De zorgverleners zijn stilletjes bezig de school- en opvoedingsvrijheid af te schaffen. De sloop van kwalitatief goed onderwijs zal vanzelf volgen. Dit beleid is tegen de wet. Heeft de Raad van State hier geen weerwoord tegen? De zorgverleners zijn illegaal bezig.
Dit stuk verscheen op 28 maart 2014 bij Trouw (onderwijs, blogs).
In de strijd om de
In de strijd om de opvoedingsrechten van de ouders is het een grote handicap dt de rechter wetten en overheidsbeleid niet aan de grondwet mag toetsen. Ik denk dat er anders al wel een einde zou zijn gekomen aan de afbraak van het onderwijs. De enige manier om aan de vernielingen een einde te maken is daaardoor slechts het oprichten van een tot actie bereide vreniging van ouders en docenten. Bij deze beide groepen van belanghebbenden zijn veel ontevredenen maar er is iets dat hen tegenhoudt om die vereniging op te richten en in opstand te komen. Als we eens zouden kunnen achterhalen wat dat is!
Men is gewend geraakt aan de
Men is gewend geraakt aan de ideologie van de sociologenkerk. Met een paar sponsors en een initiatiefgroep die de media weet te bereiken, moet de strijd te winnen zijn. Ouders gaan over de opvoeding, punt uit. Als die opkomen voor de pedagogische vrijheid op school, bijvoorbeeld in een eigen schoolvereniging, kan uiteindelijk geen minister of socioloog daar wat tegen beginnen. Er is tenslotte ook nog het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.