Interessant, wat we lezen bij recent nieuws op de BON-site, ook voor Karl Dittrich: in Metro een interview met een van de eerste afgestudeerden van de academische pabo. Het bericht op de site verwijst naar
Daar lezen we:
In 2008 startte de eerste academische pabo (ALPO) in Utrecht. Verschillende onderwijsinstellingen in Nederland volgden daarna. Voor deze studie zijn twee opleidingen samengevoegd: de pabo en onderwijskunde. Theo Wubbels is een van de oprichters van de opleiding. “Veel vwo-leerlingen, met name meisjes willen in de praktijk werken met kinderen, maar willen eigenlijk niet naar de pabo”, zegt Wubbels. “Deze academisch afgestudeerde leerkrachten staan voor de klas, maar zijn ook getraind wetenschappelijk onderzoek te doen. Ze kunnen collega’s coachen of onderzoek doen naar hoe er op de school geleerd wordt en daarbij sturing geven.” Vier jaar geleden kreeg de opleiding 150 aanmeldingen van studenten binnen. “We hebben er uiteindelijk 53 geselecteerd”, zegt Wubbels. 31 hiervan ontvangen morgen uit handen van staatssecretaris van Onderwijs Halbe Zijlstra hun diploma.
Wubbels is 1 van de andere 17 in
www.beteronderwijsnederland.nl/node/7948
Kijk eens rond op zijn homepage:
medewerkers.fss.uu.nl/twubbels
Vier jaar geleden werd de opleiding van de Universiteit Utrecht en de Hogeschool Utrecht in het leven geroepen als een academische pabo. Zou deze PABO de “kennisbasis” rekenen van de HBO-raad al in de prullenbak gegooid hebben?
Ik betwijfel het, lees bijvoorbeeld wat Mieke van Groenestijn van de Hogeschool Utrecht schrijft:
www.beteronderwijsnederland.nl/node/8171
Wiswijs?
Zie ook
www.beteronderwijsnederland.nl/node/8574
Het is interessant te zien of “Amsterdam” andere keuzes gaat maken. Een mooie gelegenheid om zich te profileren.
Lees verder hier:
Aleid T
Uit "de Volkskrant" van 25 juli j.l.
A. Truijens, DAAR KOMEN DE BETWETERDJES
Enkele citaten: "Ondanks de crisis investeerden ze [de Finnen] in onderwijs". Ik zou erg graag aan toe willen voegen dat het waarschijnlijk om VERSTANDIGE investeringen ging. In Nederland zou je moeten beginnn met VERSTANDIGE bezuinigingen, namelijk vrijwel alles wegsnijden dat zich niet op de werkvloer (in de klas) bevindt.
In het onderwijsprogramma van de Academische Pabo leest Aleid "(de bedoeling van de nieuwe opleiding is niet om betere leraren af te leveren maar) om het onderwijs te verbeteren".
Tegen het einde van haar kolom schrijft zij± "Anders dan de Finse leraar is onze academische onderwijzer vooral een onderwijskundige met met lesbevoegdheid die straks de collega´s gaat vertellen hoe het moet. Jammer. Onderwijskundigen hebben we al genoeg in dit land, en de ellende is dat ze allemaal aan het werk moeten blijven en het onderwijs bestoken met modellen , methoden en zinloze cursussen.. Via een achterdeur krijgen wij er nu weer een lading bij".
Elders las ik al eerder dat er in Nederland wel erg veel banen zijn die niets te maken hebben met economische productiviteit en vaak gezien kunnen worden als camouflagebladeren voor verborgen werkeloosheid
Waarom ontroert de gouden
Waarom ontroert de gouden plak voor Marianne Vos mij zo? Ik heb de wedstrijd niet eens gezien, maar raak ontroerd bij de gelezen verslagen erover. Ik ben ook al niet een echte nationalist die trots is op Nederland.
Het komt door haar opmerking over de tranen bij de huldiging. Op dat moment kwamen alle inspanningen van de afgelopen jaren weer voorbij, alle afzien, alle genoegens die zij opzij had geschoven terwille van haar doel. En dan weet je weer: die topsporter heeft kei- en keihard gewerkt.
Heef vele teleurstellingen overwonnen en enorm doorgezet terwijl er zeker perioden van ontmoediging en grote teleurstelling moeten zijn geweest. En al dat keiharde werken wordt dan uiteindelijk uitbetaald door zo'n unieke topprestatie (uniek, want het moment keert niet meer terug) die op dat erepodium alle egards mag ontvangen.
Ik wilde dat het onderwijs ook weer prestatiegericht zou mogen zijn.
Prestaties werden verdacht gemaakt, want in dienst van een veroordeelde 'prestatiemaatschappij'.
Heel jammer.
Ook in de klas weer mogen streven naar hoge prestaties en bij elk tegenslagje niet direct gaan jammeren: het zou geweldig zijn.
Helaas zitten we anno 2012 nog steeds met onderwijs dat vooral wil knuffelen, dat vooral gezellig en leuk wil zijn, en dat voor alles therapeutische doelstellingen schijnt te hebben. Ontzettend softe sector geworden, dat onderwijs. Jammer, jammer.
competitief of prestatiegericht?
Je stelt een interessante vergelijking en in eerste instantie dacht ik dat de vergelijking ook in zekere zin juist en terecht was. Toch geloof ik dat dat niet zo is en dat we de onderwijsproblemen zeker niet beter gaan begrijpen als we dat doen aan de hand van deze vergelijking.
Ik denk dat je een verschil moet maken tussen prestatiegericht en competitief. Een belangrijk deel van de emotie rond de geweldige prestatie van Marianne Vos ligt toch echt in de competitie. Als ze 5 km voor het einde door een lekke band uitgeschakeld zou zijn, dan was de emotie weg, terwijl de prestatie objectief gezien hetzelfde zou zijn geweest. Verder moet je je niet vergissen in het feit dat ze Nederlandse is. Voor mij maakt dat wel degelijk heel veel uit. Ik kan dat moeilijk verklaren en ik ben ook overweldigd als Federer Wimbledon wint of Usain Bolt de 100m, maar dat het hier om een landgenote gaat maakt verrassend veel verschil (voor mij).
Dus: prestatiegericht onderwijs kan ik zeer ondersteunen. Hulde voor prestaties ook, maar ik zou voorzichtig zijn met competitie, anders dan als middel om prestaties te verhogen. Hoe je dat kunt vormgeven is overigens een interessante vraag en wellicht gerelateerd aan de problemen die jongens in het onderwijs ondervinden. Misschien iets voor een onderwijskundig onderzoek 😉
Dit zijn zonder meer
Dit zijn zonder meer interessante aanvullingen, heer V. Maar de strekking van mijn reactie blijft toch wel staan: zeer graag weer meer prestatiegericht onderwijs, en dan op een wijze dat elke leerling een terrein heeft waarop hij of zij inderdaad kan uitblinken in de groep. Het kan, want ik heb het zo gezien. Het werkterrein van de basisschool was zo breed, dat er voor ieder wel een terrein beschikbaar was om uit te blinken.
Maar zodra olympische sporters moeten strijden tegen paralympische sporters (WSNS) wordt het voor niemand meer een faire strijd.
Volgens mij is het niet
Volgens mij is het niet zinvol om de Pabo naar de universiteit te verplaatsen. De naam universitaire Pabo klopt ook niet. De Pabo is niet universitair, onderwijzer is eenvoudig weg geen beroep waar je academische vaardigheden voor nodig hebt. Het universitaire gedeelte zit hem in de bachelor onderwijskunde die de studenten naast hun Pabo kunnen halen.
Zelf ken ik enkele onderwijzers in Finland. Hun denkniveau is hoog en hun onderwijs daarom ook. Toch klagen zij er ook over dat het vak wat ze gaan uitoefenen eigenlijk niet thuis hoort op een universiteit.
Getalenteerde Finse jongeren kiezen niet voor het onderwijzersvak omdat het een universitaire studie is. Ze kiezen ervoor omdat een onderwijzer aanzien geniet in de Finse samenleving. Dat is in Nederland wel anders, waar de superjuffies en de meesjes niet hoog gewaardeerd worden. Maar eerlijk is eerlijk, er zijn ook te weinig onderwijzers die dat maatschappelijke respect afdwingen. De velen die dat wel zouden kunnen krijgen er de kans niet voor.
Wat we nodig hebben is een hoger instroomniveau op de lerarenopleidingen. Er zouden meer mensen van het VWO voor een gerichte lerarenopleiding of de Pabo moeten kiezen. Dat bereik je door in eerste instantie het vak meer aanzien te geven.
Leraren, docenten en onderwijzers moeten weer meer gezag krijgen. Dat zouden we kunnen bereiken door het niveau van opleiding te verhogen. Maar ja, zo komen we al snel op een kip en ei verhaal.
Wie heeft er een oplossing?
Beste kwekeling, fijn dat
Beste kwekeling, fijn dat woord weer eens gebruikt te zien. Ben het zelf 4 jaren geweest. Uiteraard op de kweekschool. De opleiding kon je volgen na de (M)ULO. De opleiding kun je vergelijken met drie jaar HBS(VWO) plus nog een groot aantal extra vakken als: opvoedkunde, muziek, gymnastiek, handenarbeid, toneel en tekenen. Allemaal eindexamenvakken, behalve toneel.
Na de kweekschool studeerde je in je eigen tijd voor de Hoofdakte. Die moest je hebben om schoolhoofd te kunnen worden. De vakken waren: pedagogiek, geschiedenis, Nederlands, Aardrijkskunde en Natuurkunde/scheikunde. De cursus werd gegeven op woensdagmiddag en voor de rest was het zelfstudie.
De pedagodiek was grotendeels historische pedagogiek met uitleg over de bedoelingen van de betreffende pedagoog. Geschiedenis werd gegeven in hoorcollegevorm en voor het examen moest tevens een eigen onderwerp bestudeerd worden dat mondeling door een vreemde examinator werd geexamineerd. Nederlands: literair opstel, pedagogiek met een beetje psychologie: schriftelijk en mondeling evenals de andere vakken. Het niveau van het hoofdakte-examen kon je vergelijken met dat van de toenmalige HBS-A. Waarom zo'n nadruk op vakkennis? Men ging ervan uit dat een gedegen vakkennis een eerste vereiste was om adekwaat les in dat vak te kunnen geven. Veel kennis maakt spelen met het vak gemakkelijk en juist dat kunnen spelen met het te onderrichten vak is weer een vereiste om de divers lerende leerlingen didaktischte kunnen bedienen. En aan vakkennis schort het de huidige pabo-studenten in hoge mate. Didaktiek is dan ook n.m.m. géén vak, op enkele onderdelen na, maar moet altijd gekoppeld worden aan een leervak. Ik heb dit gedurende de 15 jaren dat ik lerarenopleider mocht zijn ook altijd duidelijk uitgedragen. Een gedegen vakkennis geeft je ook de nodige achtergronden om weerstand te kunnen bieden tegen allerlei onderwijskundige hypes en zodoende een grotere zelfstandigheid in het onderwijzen te krijgen en daarmee respect bij de ouders af te dwingen.
Inmiddels (we leven nu in het
Inmiddels (we leven nu in het tijdperk van #Schnabel2032) is FSW-Utrecht met Theo Wubbels beschermheer van de jaarlijkse synode: www.beteronderwijsnederland.nl/content/panama2015