Het Parool reconstrueert de vastgoedproblemen bij UvA

In Het Parool van afgelopen vrijdag en zaterdag een reconstructie van de ontwikkeling van de vastgoedproblemen van de Universiteit van Amsterdam. Het begint feitelijk bij de overdracht van de gebouwen aan de universiteit in 1994, waar de UvA in vergelijking met andere universiteiten relatief slecht uitkomt. De UvA heeft namelijk heel veel gebouwen in de binnenstad en dat vergt veel onderhoud en er wordt zelfs getwijfeld over verlengen voor vergunnigen voor gebruik van de beta-gebouwen. Door de overdracht is er geen vaste verhouding meer van inkomsten voor onderhoud en het aantal vierkante meters dat in gebruik is. Het plan wordt geopperd om de UvA op 4 campussen samen te brengen. Bij die overdracht van huisvesting in 1994 wordt de UvA in één klap de grootste partij op de onroerendgoedmarkt van Amsterdam. Wat volgt, is het doorzetten van het bouwplan, een slechte sfeer tussen MR en CvB en een voorzitter Sijbolt Noorda die bij MR-vergaderingen liever CvB-lid en voormalig ROC-Amsterdambestuurder Ankie Verlaan stuurt dan zelf gaat. Verlaan werd in het CvB zo'n beetje als boodschappenmeisje voor Noorda gebruikt. Ook CvB-lid en HvA-rector Rob Scheerens had grote bedenkingen tegen de vastgoedplannen. Hij vond dat er te veel kantoorruimte werd gepland en dat het te risicovol was. Scheerens en Verlaan treden samen met Noorda af; Noorda na 16 jaar en Scheerens en Verlaan na één termijn van 4 jaar. Ondertussen heeft Ankie Verlaan in een MR-vergadering toegegeven dat het CvB geen idee had waar het geld aan werd uitgegeven.

De reconstructie in het Parool is interessant leesvoer, maar bevestigt feitelijk slechts een beeld dat bij ons al langer bestond en dat niet specifiek voor de UvA geldt. De overdracht van gebouwen (en salarissen) van de overheid naar de besturen in de vorm van een lump sum lijkt vooral gedaan om de overheid financiële risico's te besparen en om te bezuinigen. Besturen die hierdoor verantwoordelijk werden voor zaken die niets met onderwijs of onderzoek te maken hebben, hebben daarbij grote fouten gemaaks. Soms uit onkunde, soms gedeeltelijk door pech en soms omdat men ondernemertje wilde spelen of uit grootheidswaan. De waarschuwende signalen worden nooit serieus genomen en op een gegeven moment heeft de school de strop om de nek, staande op een blok smeltend ijs, overgeleverd aan Jan Zeeman, de minister of de Deutsche Bank.

De Grondwet, artikel 23 lid 1.: Het onderwijs is een voorwerp van de aanhoudende zorg der regering.