Een rampzalige schoolcarrière

Op dit moment loopt in Beieren het Brunner Prozess.
Het gaat om doodslag op een vijftigjarige zakenman die net van het zwembad kwam en het in de metro opnam voor vier jonge scholieren. Hij moest dat met de dood bekopen.
Het decor was een onschuldig stationnetje een paar haltes onder München.
Het drama begon met de afpersing van de vier scholieren door drie oudere jongens (17 en 18 jaar) op het Hauptbahnhof in München, waarbij rake klappen vielen.
Brunner nam het in de S-Bahn 7 voor de scholieren op. Nadat één van de daders was uitgestapt, namen de bedreigingen door de twee overgebleven Schläger, zoals de media hen noemen, dusdanige vormen aan dat Brunner via zijn mobiel de politie alarmeerde en afsprak met de scholieren een halte verder uit te stappen.
Ik kan getuigen, beet hij de jongens toe, toen de bedreigingen aanhielden.
Kijk dan maar goed naar mijn schoenen, zou Markus S. gezegd hebben. Dan kun je ze later goed beschrijven.
Maar in Solln stapten ook de achtervolgers, Markus S. en zijn vriend Sebastian L., uit.
Toen legde Brunner zijn rugzak af, deed zijn jasje uit en ging in gevechtshouding tussen de slachtoffers en bedreigers in staan. Toen de laatste twee op hem afkwamen, deelde hij de eerste klap uit. Professioneel, zouden de getuigen later zeggen.
Dominik Brunner had in de jaren negentig een bokscursus gedaan en in 2006 een cursus zelfverdediging. Maar hij overschatte zichzelf op dit moment .
Na enig beraad met zijn makker pakte Markus S. een sleutelbos uit zijn tas en klemde die met de sleutel naar buiten in zijn vuist. Zo gingen ze de zakenman te lijf. Markus S. van voren en Sebastian L. van achter.
De ‘Schlägerei’ duurde zestig seconden. Daarbij trapte Markus S. een aantal malen met aanloop en met zijn volle gewicht op het hoofd van Brunner in.
Brunners laatste woorden waren: ‘Die war hart’. Toen een van de scholieren Brunner vervolgens zijn bril wilde aanreiken, deed de arme man een poging op te staan, liep vervolgens blauw aan en stierf ter plekke.
Later bleek hij 44 verwondingen te hebben, waarvan 22 ernstig.
Brunner gaf de eerste klap, getuigde de bestuurder van de S-Bahn later voor de rechter, toen deze hem vroeg waarom hij niet had ingegrepen.
We durfden het niet aan, zeiden andere voorbijgangers.
Een vrouw met een klein kind stuurde een ‘Notruf’, maar keerde zich af, toen de daders dreigend op haar afkwamen.
Niemand wilde helpen, huilden de scholieren in de rechtszaal.
De daders vluchtten het stuikgewas in naast het spoor en zagen hoe de omgeving werd afgezet en hulpverleners het slachtoffer probeerden te reanimeren.
Ondertussen belden ze met hun vriendinnetjes, totdat ze na een uur door een jonge politieagente tussen de bosjes werden ontdekt en gedwongen werden tevoorschijn te komen.
De afgelopen dagen stonden ze terecht.
Waarom hebben jullie dat gedaan, vroeg de rechter. Ze hadden geld nodig voor drank en drugs voor feestjes in dit weekend. Een baan hadden ze niet en van het hulpcentrum kregen ze maar twintig euro per week. Beiden hadden een rampzalige schoolcarrière achter de rug en hun school niet afgemaakt.
De oude vader van het slachtoffer woonde de rechtszitting bij.
De vier scholieren waren in tranen en sterk getraumatiseerd.
De bestuurder van de S-Bahn bleek op een aantal punten te hebben gelogen.
Moord, vindt de aanklager.
Doodslag, denken de verdedigers, want Brunner gaf de eerste klap.
Dat had hij geleerd op cursus.
Maar hij was gewaarschuwd. Kijk maar goed naar mijn schoenen, had Markus S. hem nog gezegd.