Uit het lezen van TROUW, de Volkskrant en de NRC ben ik tot de conclusie gekomen dat het onderwijs in de strijd tussen de politieke partijen om zo veel mogelijk zetels in de Tweede Kamer niet of nauwelijks een rol speelt. Als de politiek niet over het onderwijs bakkeleit komt dar omdat de burgers geen belangstelling hebben en dat komt weer, als ik Jerimoon mag geloven, omdat de ouders nog steeds denken dat het onderwijs is zoals in de dagen van Dik Trom. BON heeft kansen laten lopen of was niet in staat om meer kansen te benutten te beginnen met het bewust maken van de Nederlandse bevolking van de onderwijskatastrophe. Ik denk dat er veel meer kansen waren dan door het bestuur gebruikt zijn. En dat betekent in mijn denken dat het bestuur gefaald heeft om via de meest voor de hand liggende weg, de 4-jaarlijkse verkiezingen,restauratie van ons onderwijs tot stand te brengen. Ook met het aan de top van de onderwijspyramide actief zijn heeft BON nog maar weinig bereikt. Begrijpelijk want al hebben de ouders zich jaren lang in de luren laten leggen, uiteindelijk realiseren die zich wel dat hun kinderen meer baat bij leerzaam dan bij leuk onderwijs hebben en daarin zit hun belang. BON had de ouders bij dat bewustwordingsproces kunnen helpen. Maar voor veel mensen aan de top van de politiek en/of de onderwijspyramide is het belang van de kinderen secundair en goed onderwijs an und für sich onbelangrijk. Goed onderwijs geen doel op zichzelf maar een middel om status en rijkdom te verwerven. Dat blijkt ook uit het niets zeggende jargon dat in beide toppen gebruikt wordt en de Newspeak die bij de veranderaars in onderwijsland gebruikelijk is. Dat is allemaal uit en ten treure op dit forum besproken en ik zal er daarom niet verder op in gaan. Het lijkt daarom onwaarschijnlijk dat het BON zal lukken “gepast onderwijs” en “competentiegericht onderwijs” (vanwege de Newspeak moet ik de benamingen tussen aanhalingstekens zetten) definitief tegen te houden en ook zullen voorlopig de programmeerbare en de niet-programmeerbare rekenmachines niet in de vuilniszak belanden. BON heeft zich a-politiek opgesteld om in de top geen gesloten deuren te vinden. Daardoor zijn wel alle deuren open gegaan maar BON heeft er niets aan gehad omdat ze –misschien op mevrouw van Bijsterveldt na- bij de mensen die aan de touwtjes trekken nergens gehoor heeft kunnen vinden. Waren ze maar op die politieke neutraliteit nu, in de verkiezingstijd, terug gekomen. Aan de onderkant had dan BON wel veel kunnen bereiken.
Seger Weehuizen
Discussie over BON door BONners!
Voorstel: Discussie over BON onder BONners.
Na wat ik lees bij Seger Weehuizen lijkt het mij best een idee om de politieke of a-politieke stellingname van BON eens ter discussie te stellen onder BONners.
Wat bereiken wij eigenlijk in politieke of a-politieke zin? Waar is ons bestuur op uit? Welke doelen stellen we? Zijn we te inactief? Heeft het zin om ons beter te organiseren met het oog op het hebben van invloed? Partijen lijken op het eerste gezicht sympathie te hebben voor onze standpunten. Moeten we niet meer en beter aan de bel trekken? Relevante vragen lijkt mij. Helemaal met oog op de verkiezingen.
Ik wil graag meer weten over de invloed van ons clubje. Jullie niet?
Guido Everts
Natuurlijk tonen politieke
Natuurlijk tonen politieke partijen sympathie voor BON wanneer ze met ons praten. Net zoals ze sympathie tonen voor Nieuw Leerders, managers en realistisch rekenaars wanneer ze met hen praten. Vrijwel geen enkele huidige politicus zegt ronduit het met een burger of een organisatie van burgers oneens te zijn. Dat zou namelijk wel eens stemmen kunnen kosten.
Je bereid te tonen om te
Je bereid te tonen om te praten is een beproefd middel om tijd te winnen. Als je daarmee voor jou ongunstige veranderingen kunt tegenhouden totdat je met pensioen gaat of met vervroegd pensioen kunt gaan heb je gewonnen. Alle landen waarin het onderwijs hoog aangeschreven staat hebben gemeen dat de leraren hoogopgeleid zijn, redelijk betaald worden en een grote eigen verantwoordelijkheid hebben. Wat na de verkiezingen zou moeten gebeurten is dat 90% van het geld dat nu bij de educraten terecht komt overgeheveld wordt naar hoogopgeleide leraren, dwz naar leraren die met succes een opleiding gevolgd hebben die overeenkomt met de vóór de Mammoettijd gebruikelijke. Daar zullen de educraten beslist niet aan mee werken en daarom is er politieke moed nodig om om aan de dictatuur van de educraten een einde te maken. Die lijkt er bij geen van de politieke partijen te zijn. Misschien wel omdat het nu toch te laat is: Waar haal je hoog en conservatief opgeleide docenten vandaan?
Iets ruimer gesteld: De
Iets ruimer gesteld: De STRATEGIE van BON zou ter discussie moeten staan.
1. Heeft het de meeste zin om een discussie met de kopstukken van het het politiek-educatieve complex aan te gaan? Als het hen om de macht gaat en niet om beter onderwijs is dat waarschijnlijk niet het geval. Zij ontlenen hun macht aan het als maar bezig zijn met het verbeteren van het onderwijs en verliezen macht en inkomen als goed onderwijs werkelijk gerealiseerd zou worden. Om te voorkomen dat vastgesteld wordt dat doorgevoerde veranderingen niet tot betere resultaten leiden hebben zij een voorkeur voor veranderingen waarvan zowel de nieuw gewenste resultaten als de traditioneel gewenste resultaten slecht meetbaar zijn.
2. Kan het lukken om de ouders duidelijk te maken dat ze door de politiek en de kopstukken van het complex voor de gek gehouden worden en dat de belangen van hun kinderen daar niet in goede handen zijn?
3. Als 1. en 2. negatief met elkaar interfereren, welke moeten we dan laten vallen?
Bij keuze voor 2. zouden ook ouderrechten vastgelegd moeten worden. Bovendien moeten we dan mogelijk 4 jaar op electoraal resultaat wachten.
Seger Weehuizen