Gisteren (vrijdag) een hele goeie column van Margo Trappenburg in het NRC:
Beoordeelmijnleraar.nl
Daaruit:
===
Gelukkig staan docenten niet op de bühne in het licht van de schijnwerpers. Gelukkig wordt niet iedere les besproken door een kritische recensent, die mislukte tournures en improvisaties genadeloos afkraakt. Een klaslokaal is een besloten ruimte waar de docent met zijn leerlingen alleen is, waar hij durft te improviseren omdat hij geen pottenkijkers hoeft te vrezen.
Maar hoe lang nog? Sinds enige tijd kunnen middelbare scholieren in Nederland anoniem aangeven wat zij vinden van hun leraren. Ze doen dat niet aan het eind van een kwartaal of aan het eind van een cursusjaar op een evaluatieformulier, dat discreet wordt ingenomen door de administratie om vervolgens te kunnen dienen als input voor een functioneringsgesprek, nee, ze kunnen dat doen op elk willekeurig moment, op een openbare website die door iedereen kan worden geraadpleegd.
===
De hele column kun je teruglezen op:
www.margotrappenburg.nl/columns/2007/Beoordeelmijnleraar.pdf
Mijn rector en andere collega’s mogen te allen tijde in mijn lessen komen kijken, maar de rest van de wereld wil ik daar buiten houden. Als politici overleg voeren doen ze dat immers ook liever niet met de pers erbovenop.
Plasterk moet nu gaan kiezen: of de status van de docent serieus nemen en zich sterk maken voor de inperking van de vrijheid van meningsuiting op dit punt, of accepteren dat het onderwijs opnieuw onaantrekkelijker is geworden voor nieuwe docenten zodat het tekort aan docenten en behoorlijk onderwijs alleen nog maar groter wordt.