In China staan nu de mensen voor de rechter die de schadelijke stof melamine aan babymelk hebben toegevoegd om de waterigheid daarvan te verhullen. In Nederland hebben we daarvoor de voedsel- en warenautoriteit. Die zou ons tegen dergelijke misstanden moeten vrijwaren. In ons land zijn er allerlei activiteiten die goedgekeurd moeten worden door de overheid: je kunt niet zomaar een garage beginnen en je mag je ook niet zomaar tandarts noemen.
Nu we in het onderwijs hard bezig zijn om zulke eisen compleet te laten vallen vraag ik me af of dit ons op andere gebieden ook te wachten staat. Iets concreter gesteld: vinden wij het minder erg dat de geschiedenisleraar niet meer weet wanneer de Middeleeuwen waren dan dat de slager gehakt als tartaar verkoopt en de worst laat bederven? Vinden wij het erger dat ons staal zacht wordt boven de 30 °C dan dat de natuurkundeleraar denkt dat de U · I = R de wet van Ohm is?
Omdat de onderwijsramp een sluipende ramp is, daarom is hij nog niet minder erg. Misschien zullen er geen directe doden door vallen, maar slachtoffers maakt deze ramp zeker.
De mensen die verantwoordelijk waren voor het melamineschandaal staan voor de rechter. En de mensen die verantwoordelijk zijn voor het onderwijsschandaal? Misschien mogen die straks de rechters benoemen.
Reacties zijn gesloten.
Er vallen wel degelijk doden, maar wie is verantwoordelijk?
Als het AMC doktoren en verpleegsters op rekenles stuurt, dan is het niet onwaarschijnlijk dat er door rekenfouten doden zijn gevallen.
Als kinderen door zoek-het-zelf-maar-onderwijs afglijden, uitvallen en in de criminaliteit komen, dan draagt het onderwijs bij aan de doden die daardoor vallen.
De vraag is alleen wie er voor verantwoordelijk is. De bestuurders of de politiek die die bestuurders ongecontroleerde macht heeft gegeven. En als dat laatste het oordeel zou zijn, dan zijn wij allen in deze democratie verantwoordelijk omdat we het kennelijk niet belangrijk genoeg vonden om de zaak anders in te richten.
Aan de andere kant kun je ook juist de docenten verantwoordelijk achten. Zij zijn bij uitstek de inhoudsdeskundigen en ze hebben over zich laten lopen door onderwijskundigen en bestuurders. Als de ziekenhuisdirecteur tegen de chirurg zegt dat de patient er veel meer baat bij heeft als hij in zichzelf snijdt, of eventueel in samenwerkingsgroepjes in elkaar, is dan die chirurg niet volledig verantwoordelijk als hij dat inderdaad op die maneir gaat doen?
Inzake zelfbeschuldiging
Ik ben dit onderwerp niet begonnen om met een beschuldigende vinger naar mezelf te wijzen. Je kunt je afvragen of de onderwijsgevenden niet meer tegengas hadden kunnen geven, maar het gevoel van machteloosheid was en is groot. Natuurlijk sta je met zijn allen sterk, maar dat is vooral als je één heel duidelijk punt van verzet hebt waar iedereen zonder compromis achter staat. Zo is de situatie helaas nooit geweest.
De machthebbers beseffen dat heel goed en maken daar gebruik van. Niemand van de schoolbestuurders wordt gedwongen tot fusies; niemand van de politici werd gedwongen het CGO verplicht te stellen (en wie had dat als punt in zijn verkiezingsprogramma staan?); geen politicus heeft zich laten kiezen met de leuze: ‘geen macht meer bij de leraren, alle macht aan de bestuurders!’, geen bestuurder wordt gedwongen tot het afschaffen van vakken, tot het bejubelen van talendorpen of tot het promoveren van kleisessies tot het vak Onderzoek en Ontwerpen. Zo langzamerhand vind ik dat die mensen best eens rekenschap van hun daden zouden mogen afleggen.
Inderdaad, wij leven in een democratie en wij zouden zelf het onderwijs ‘op de agenda’ van de politieke partijen moeten zetten. Het griezelige is natuurlijk dat dit, voor de vorm, allang is gebeurd, maar dat de zaak in wezen geheel aan het politieke apparaat voorbij gaat. De meesten van hen denken alleen maar in termen van ‘geld erbij’ of ‘erop bezuinigen’. De zaken waarover het op deze site gaat lijken wel buiten hun begrippenkader te vallen. Toch gaat het gewoon over macht, macht en nog eens macht. Dat zijn toch zaken die elke politicus moet kunnen begrijpen. Zou er dan sprake zijn van opzettelijk onbegrip?
Maar misschien is het zo dat je in de politiek niet of nauwelijks kunt ‘scoren’ met het onderwerp ‘kwaliteit van het onderwijs’. En dan kom ik toch weer terug bij het begin van deze discussie: vinden wij vervuild slootwater wél schandalig, maar de inhoudelijke vervuiling en verstopping van ons onderwijs niet?