Over ADV/BAPO.
Weet je nog, die eerste ADV dag toen? Onverwacht eigenlijk, maar wel lekker. Kwam je gewoon naar school, om wat weg te werken. Eigenlijk om te controleren wat de vervanger (later/ster) allemaal uitspookte. Later werden de letters ADV in je agenda steeds groter en jij langzaam ouder. De managers jonger en de werkdruk hoger. Na het lachen over dat oudelullenverlof, merkte je, dat je dat je dankzij die vaste vrije dag weer wat kon ademhalen. De letters BAPO schreef je bijna genietend in de agenda. Eigenlijk onnodig, want de dag ervoor liep je glimlachend door de klas. ’t Kleine ADHD gelabelde ettertje, gaf je zelfs ’n vrolijk tikje op z’n rugzakje.
Maar de managers zagen dat het niet goed was. ’n Hoorns model of zoiets, dat is vooruitgang. Schooltijden bijvoorbeeld gaan veranderen. En als daar de ADV/BAPO voor aangepast moet worden? Maakt niet uit. Het is beter voor het bestuur. Met leerkrachten kun je toch schuiven. Als ’n pion omvalt, geen nood, gewoon ’n nieuw jong blik pionnen opentrekken. Ervaring alleen in de advertentie vereist.
Mijn bestuur, grote stad, meer dan 20 scholen, is dan wel gelukkig teruggefloten door de GMR, maar ze komen ongetwijfeld terug.
Wat zou ik dat missen, om voortaan niet meer op mijn vaste dag, met ’n lichte lach, heerlijk rustig te vissen.
Leo.