BON heeft zijn plicht gedaan.

 

Beter Onderwijs Nederland heeft met de laatste  uitgave van Vakwerk ( december 2020) breed en onweerlegbaar het failliet van het Nederlands onderwijsbeleid aangetoond. Zo, dat alle beleidsmakers nu kunnen weten dat zich een ongekende ramp voltrekt en al veertig jaar heeft voltrokken in ons onderwijs.

Een paar citaten: ‘ Scholen moeten een bepaalde output leveren: de onderwijskunde en het bureaucratisch management hebben er alle belang bij om de rol van de leraar terug te dringen. Dan wordt het voor managers interessant om minder competente leraren aan te stellen en kunnen ze onbekwame en onbevoegde mensen aannemen tegen lagere salarissen.’

 

‘De leden van de regering en hun ambtenaren hebben het onderwijs in Nederland uitgeleverd aan een groep bestuurders en managers die heel goed voor zichzelf zorgen en niet gehinderd worden door enige kennis van de dagelijkse praktijk van het onderwijs.’

 

‘Niets van het extra geld voor leraren  is gegaan naar een hoger salaris  voor de docenten, het reële salaris is in die periode  ( 2002-2015) zelfs met 2% gedaald. Ook het geld om de groepsgrootte terug te dringen heeft niet geleid tot het gewenste effect: de gemiddelde groepsgrootte daalde niet, maar steeg met maar liefst 8,3%. Het is ook niet gelukt  om met het extra geld de inzet van docenten te vergroten. Integendeel. In verhouding tot het aantal leerlingen is het aantal docenten met 6% gedaald. Kortom, in plaats van de werkdruk van de al overbelaste docenten te verlichten  is die nog meer verzwaard. En niemand van OCW weet waar de bestuurders van die geprivatiseerde  scholen  al die miljarden aan hebben besteed.’

 

Enfin, al die zaken waarover ik zelf al meer dan veertig jaar schrijf worden door BON opgenoemd en, voorzien van data en feiten, aan de orde gesteld.

De uitholling en trivialisering van het onderwijs blijft natuurlijk niet zonder gevolgen.

Nederland is een klein land en kent geen ‘bovenlaag’ van particuliere scholen die excellent onderwijs geven. Steeds vaker zal blijken en blijkt nu al, dat we op elk niveau achterblijven, wat ook financieel-economische gevolgen heeft. We veranderen van kennis exporterend land in kennis-importerend land.

Dat zal zo blijven  zolang het huidige stelsel, met zijn lump-sum systeem, met zijn bureaucratische bestuurders zonder onderwijservaring, met zijn gebrekkige  opleidingen voor onderwijzers en leraren, met zijn mallemolen van veranderingen blijft bestaan.

Wat me nog wel van het hart moet en mijns inziens nog te weinig is genoemd is het feit dat de onderwijsbonden en de schoolleiders in de afgelopen decennia, een jammerlijke en defaitistische houding hebben getoond die het voor de onderwijskundigen, de psychologen en de pedagogen en voor allerlei opportunisten veel te gemakkelijk hebben gemaakt zich in te dringen in het onderwijs.

J.C. Traas