Schoolreisje

Mijn zoontje T. van drie jaar ging vorige week voor het eerst op schoolreisje met de vier groepen van de voorschool. Ouders gingen ook mee. Op de ochtend voor vertrek werd ons hele ochtendritueel in strak uitgestippelde volgorde doorlopen. In de brief die was rondgegaan stond namelijk dat de bus UITERLIJK 9.00 uur zou vertrekken en dat er NIET GEWACHT zou worden. Het zou mij natuurlijk niet gebeuren dat de dubbeldekker voor de neus van T. zou wegrijden. Leg dat maar eens uit. Lunchpakket? Check. Zonnebrand? Check. Extra kleding? Check. Nadat ik mijn jongste kind naar de opvang had gebracht liep ik met een gehaast pasje aan de arm van T. te trekken, die steeds een stukje moest rennen om mij bij te houden. 'Haast' is een mysterieus verschijnsel voor kleine kinderen, dat -hoe serieus je er ook bij kijkt- nooit het verlangde gedrag teweegbrengt. We waren door alle haast ruim op tijd. In de grote hal van de school kwamen steeds meer ouders met kinderen binnengelopen, al dan niet vergezeld van kleinere broertjes en zusjes in buggy's. Dat scenario had ik mijzelf gelukkig bespaard.

Terwijl ik er een beetje op had gerekend was er nergens koffie. Nu dacht ik verdorie de hele tijd aan koffie. Er kwam een man binnen met zijn dochtertje. Moedig stond hij tegenover de haag van vrouwen en zei -voor iedereen hoorbaar- "ben ik hier de enige vader?!" Ik glimlachte begripvol naar hem, alsof hij verwoordde wat wij allemaal dachten. Niemand leek er iets van te denken. Vlak daarna wees ik hem op nog twee mannen die achter hem stonden maar hij was zijn opmerking alweer vergeten en zat geknield voor zijn dochter haar paardenstaart vast te maken. Gelukkig, daar waren de juffen. Nu zouden we vast gauw vertrekken. Het was nog een stukje lopen naar de bushalte dus droeg ik T. erheen. Mijn Peruaans-Nederlandse buurvrouw en haar dochtertje stonden er al. Haar man kwam ook nog even zwaaien. Het was zaak niet in een kwebbelmanifestatie terecht te komen dus ik bleef een beetje aan hun zijde en die van een andere schoolmoeder die ik graag mag.

Om 9.00 uur was er nog geen bus. Mijn voorgevoel was ook niet al te best. Juffen stonden te overleggen, er werden mobieltjes uit tassen gehaald. De bushalte was aan een druk kruispunt met op onze hoek een grasveldje, oftewel een hondenuilaatstrook. Binnen tien minuten renden alle kinderen daar overheen. 9.15 uur. Nog steeds geen bus. Om 9.20 uur besloot ik T. van het veldje te halen, nu was het wel mooi geweest. Ik hield hem aan de hand, totdat hij zich snel weer loswrong. Op de stoep zat een moeder haar jonge baby borstvoeding te geven. Ze keek stuurs voor zich uit. Ik hoorde kinderen huilen. Toen ik even later ging zitten zag ik dat er aan de zijkant van mijn witte All Stars een flinke klodder hondenpoep zat. Een uitgestoken hand -waar kwam die nou vandaan?- reikte een paar billendoekjes aan. Ik veegde de poep weg. Eindelijk was daar de bus. De reis was prachtig. Dwars door Noord-Holland voeren we langs kilometers kleurrijke bollenvelden. Aangekomen bij 'het Goudvisje' kregen de kinderen gele hesjes aan met daarop het telefoonnummer van de juf en werden ze met megafoon kort toegesproken door een medewerker (type kermisexploitant/kroegzanger) in onvervalst Noord-Hollands. "Halloooo meisjes en jongens, ik zal het korthouden, want jullie willen vast gaan spelen, nou…veel plezier!"

Daarop werden ze als schapen uit een kooi losgelaten op de apparaten, trampoline's en luchtkussens die er verlaten bijlagen en zich weerloos lieten aanvallen. Zo vlak aan zee was het nog geen tien graden met een koude wind. Gelukkig was er ook een 'indoor' walhalla, met disco, sleebaan en apekooi. Anderhalf uur lang ging ik helemaal op in de combinatie kleur/geluid/actie en praten-met-andere-moeders. Een soort verdovende cocktail van lotsverbondenheid en gelatenheid. Ik merkte hoezeer T. al gehecht is aan zijn drie juffen, hij keek steeds als ze in de buurt waren of hun ogen ook op hém gericht waren. Bij thuiskomst was er een ijsje en zaten we zowaar na te praten. T.'s eerste schoolreisje. Ook dat kan worden afgevinkt.