Positieve actie?

Het WK voetbal voor vrouwen trekt veel publiek en media-aandacht. Dat is goed voor deze tak van sport. Tegelijkertijd maakt het vertoonde spel duidelijk dat de kloof in niveau tussen mannen- en vrouwenvoetbal nog heel groot is. Het verschil zou je kunnen omschrijven met: als bij de mannen een bal verkeerd gespeeld wordt is dat een fout; bij de vrouwen mag je al blij zijn als een bal eens een keer goed aankomt. Stel je nu voor dat in het kader van  emancipatiebeleid besloten wordt, dat het Nederlands elftal voortaan voor de helft zou moeten bestaan uit vrouwen. Dat zou mooi kunnen worden gevonden in het kader van vrouwen- en diversiteitsbeleid en tegelijkertijd een enorm kwaliteitsverlies van het spel betekenen. Het is maar wat je wilt.

Elke vergelijking gaat mank maar toch vind ik dat aan de TU Eindhoven iets dergelijks aan de hand is. Voor de komende periode zullen voor 150 openstaande functies alleen vrouwen in aanmerking komen. Geschikte vrouwen weliswaar maar er wordt verder niet gesproken over doorselecteren op kwaliteit en gaan voor het beste.  Als reden daarvoor zegt men, dat een beleid van 10 jaar positieve actie tot nu toe weinig tot niets heeft opgeleverd. Minstens twee vrouwen in benoemingscommissies, streefcijfers, het haalde allemaal weinig uit volgens rector magnificus Frank Baaijens. Men wil nu dus het doel bereiken met het louter werven van vrouwen gedurende een bepaalde periode. Hoogleraar Sandra Groeneveld verklaart de felle reacties uit het feit dat deze maatregel “een fikse stap” is. “Dan is de man maar eens de dupe” luidt de rancuneuze kop boven het artikel. Zo denkt men, volgens een bekend principe de kritiek bij voorbaat te neutraliseren. Maar er blijft toch een voor de hand liggende vraag over, die niet gesteld wordt. Hoe komt het toch dat het  positieve-actie beleid van de afgelopen 10 jaar niet heeft geholpen?  Hoogleraar corporate governance Mijntje Lückerath stelt, dat bedrijven wel weten, dat diversiteit de besluitvorming, creativiteit en innovatie ten goede komt. De divers samengestelde sollicitatiecommissies konden daarmee kennelijk toch niet zo goed overweg. En de vraag is natuurlijk of dat alleen maar komt door vooroordeel en conservatisme  of dat er misschien ook wat anders achter steekt.   Lückerat vindt de maatregel van de TU Eindhoven beter dan druk van bovenaf, door een overheid, die wettelijke quota oplegt. Maar het is in principe hetzelfde met een zelfde impact. Men zet de deur open voor een universiteit waarin het belang van de wetenschap ondergeschikt wordt gemaakt aan maatschappelijke en ethische doelen.  Het is te hopen, dat de TU in haar rigide beleid toch nog enige ruimte over heeft voor uitzonderingen.