In de cyclische onderwijskundige mallemolen wordt opnieuw een pleidooi gehouden voor onderwijs in eigen taal en cultuur.
De PO-raad, gesteund door een bekwame hbo-lector en het ministerie, heeft er een handreiking over uitgebracht.
www.poraad.nl/nieuws-en-achtergronden/handreiking-po-raad-biedt-…
Hoewel ervaringen uit het verleden geen garantie zijn voor de toekomst kan ik het niet laten om een uitspraak van filosoof Rüdiger Safranski te citeren:
“Mit der Sprache fängt es an. Es ist besorgniserregend, dass auch in der dritten Generation die sprachliche Integration nicht so ist, wie man das erwarten könnte. Zusammenfassend kann man sagen: Wenn es begünstigt wird, dass Eingewanderte schon allein wegen ihrer großen Zahl in ihren Subkulturen und Parallelgesellschaften bleiben, ist der Anreiz, sich auf die Kultur, Sprache und Lebensgewohnheiten der Umgebung einzulassen, gering”.
diepresse.com/home/ausland/aussenpolitik/5184880/Wundere-mich-mit…
Een volgende stap lijkt het oprichten van schooltjes waarin deze kinderen gewoon les krijgen in hun eigen taal en de hun vertrouwde cultuur. Het argument, dat deze methode wetenschappelijk bewezen is, zegt niet zo veel. Op hoeveel toetsbare ervaring, die kan worden gegeneraliseerd is de methode gebaseerd? Ik zie echter vooral veel praktische bezewaren. Mankracht bij voorbeeld, tijd, voldoende gekwalificeerde mensen. En hoever gaan we met de culturele idfferentiatie als je bedenkt dat in de grote steden met meer dan 150 verschillende nationaliteiten te maken hebben? Met het inzetten van goedbedoelende amateurs moet je oppassen. Zo ook met het opzetten van allerlei projecten, die ten koste gaan van het reguliere onderwijs, dat toch ook nog een plaats moet hebben. Sommige ideeën lijken wel bruikbaar maar dit is niet het zoveelste ei van Columbus. Waar ik aan denk is: geef die kinderen, die kunnen lezen allemaal een woordenboekje Nederlands- moedertaal. En leer ze de woordjes daarin opzoeken. Over de verhouding Nederlandse identiteit versus multiculturalisme hebben we het maar niet. Maar dat wordt ook een beetje moeilijk als vooraanstaande politici dit vraagstuk verengen tot het leren en zingen van het Wilhelmus.
Bloom's Taxonomie is een hoax
"Wetenschappelijk bewezen" doet bij mij de vraag rijzen welke wetenschap daarmee wordt aangeduid. Meestal heeft dat te maken met statistiek die is losgelaten op kleine aantallen proefnemingen of taalkundig dubieuze vragenlijsten.
Als van een methode wordt beweerd dat ze "beter" is, of nog sterker "veel beter", zie ik nooit het antwoord op de vraag: hoeveel beter dan? En ook vrijwel nooit op de bijbehorende vraag: tegen welke kosten/inspanningen?
Zolang die vragen niet beantwoord zijn past scepsis.