Vanochtend kon ik er even niet meer tegen, heel opeens, terwijl ik nog met goede moed begonnen was aan dit schooljaar. Ik was minder gaan werken, om de ergernis van het onderwijscircus voor mezelf te beperken. Dit op aanraden van mijn partner, die zelf al enige jaren geleden uit het onderwijs stapte na de zoveelste rel met het management over de onderwijsvernieuwingen. ("leren leren" en dat soort onzin).
Ik opende vanochtend mijn mailbox en vond daar de mails van afgelopen week. Daar vond ik tussen een oproep voor het inzamelen voor een goed doel. Ik had natuurlijk weer even gemist welke, want ik geef les en lees m'n emails niet zo goed (mijn nieuwe 'target' voor mijn POP dit jaar vrees ik). De tweede mail ging over paarse vrijdag, ik denk dat ik uit protest een geel overhemd aan ga doen morgen. De derde was een uitnodiging voor een studiedag over loverboys.
Heb ik toch al die jaren gedacht dat ik op een school les gaf! Ik dacht dat ik docent natuurkunde was, ooit mijn ingenieurs bestaan opgegeven om dit prachtige vak te mogen geven. Helaas is de kaasschaaf al vele malen langs onze uren gegaan. Klassikale lessen werden ingeruild voor keuzelessen waarbij leerlingen zeflstandig aan het werk gaan in een leerlandschap, maar dat onderwerp bewaar ik voor een andere keer.
Tegenwoordig werk ik op een instituut voor sociaal pedagogisch werk geloof ik als ik mijn mailbox zo bekijk. Ook heb ik in de loop der jaren het aantal lesvluchtelingen zien toenemen. Collega's die hun toevlucht gingen zoeken in kantoortjes en ritselen met papieren achter deuren. Diezelfe collega's gaan je dan iets later weer lastig vallen met een een of ander sociaal pedagogisch project. Alsof ik daar nog tijd voor heb in mijn lessen!
Het doet me denken aan het kinderboek Momo en de tijdspaarders. Mannen in pakken rennen rond en stelen tijd van iedereen. Ik heb het gevoel in een hoofdstuk van dit boek beland te zijn; iedereen pakt overal tijd van jouw vakinhoudelijke lessen af. Projecten, goede doelen, maatschappelijke thema's, studiedagen met weer de zoveelste bal in gelikt pak die de nieuwste flauwekul over je uit komt storten.
Mijn ingenieursbureautje dat ik ben gestart naast mijn inmiddels parttime baan in het onderwijs begint aardig te lopen. Natuurlijk wil ik liever niet weg uit het onderwijs, maar als er steeds minder tijd over blijft voor het geven van het vak waarvoor je bent opgeleid gaat de lol er wel af. Bijkomend voordeel is dat ik van mezelf als baas en personeel van het bedrijfje vrijgesteld heb van het opstellen van competenties, targets en doelen voor komend jaar. Bovendien bemoeit niemand zich met de inhoud van mijn werk, hoef ik ook niet elke ochtend in de krant te lezen hoe ik het beter moet doen en hoef ik me niet in te schrijven in een register en blijft mijn ingenieursdiploma tot in lengte van dagen geldig. Het leuke is dat wat ik ooit geleerd tijdens mijn studie heb nog steeds geldt, ook na enkele decennia. De valversnelling is nog steeds 9,8 m/s2, die doet niet aan vernieuwen en innoveren. Godzijdank.
Een helder en levendig
Een helder en levendig verhaal. Maar welke andere mogelijkheid er is om aan de onderwijswaanzin een einde te maken dan lid te worden van BON schijn niemand te weten. Geen enkele politieke partij stelt zich in haar verkiezingsprogramma vierkant achter BON. Er is geen enkele ouderorganisatie die, minstens voor de kinderen van hun eigen groep, ander onderwijs opeist en een dag van het "zieke" kind instelt waarop ouders als een soort stakers hun onvrede kunnen tonen. Wie ziet nieuwe wegen om verwezenlijking van de aspraties van BON te verwezenlijken? Het verhaal van de Groot zou alle ouders onder ogen moeten komen en laten wakker schrikken. Is zo iets mogelijk? Zijn de leden van BON zo ideeën-arm?
Niemand zal willen bestrijden
Niemand zal willen bestrijden dat het wenselijk is de nadelen die kinderen van laag opgeleide ouders hebben om op de juiste plaats in het schoolsysteem te komen. aan te pakken.Maar wat de linkse partijen willen is monomaan in wat belangrijk is en hoe het bereikt moet worden. Kosten en baten worden niet vergeleken. De kwaliteit van de leraren neemt af omdat goede leraren uit het onderwijs willen stappen en onderwijs voor aankomende leraren inhoudelijk en financieel onaantrekkelijk geworden zijn. Is dat niet belangrijk? En dat mede daardoor de kwaliteit van het onderwijs afneemt?. Ongelijkheid van kansen als gevolg van het ouderlijk milieu is een belangrijk deelprobleem dat gebruikt wordt om andere grote deelproblemen in de schaduw te stellen. De kleilaag legt een rookgordijn en we zullen veel groezeligs zien als dat ooit opgetrokken moet worden.