Zoals gezegd ben ik naar de stakingsbijeenkomst in Amsterdam gegaan. Van te voren heb ik twee keer geprobeerd contact op te nemen met de organisatie. Ik vertelde wie ik ben, wat ik doe en vroeg toestemming om binnen te komen staan.
Ik heb geen antwoord gekregen.
Zodra ik aankwam, heb ik me gemeld, uitgelegd wat ik kwam doen en ik vroeg waar ik mocht staan.
Het antwoord werd binnen 5 minuten gegeven: ik mocht niet binnen staan en ik diende buiten “hun” flyerzone te blijven.
Zonder in discussie te gaan, dat was noch de tijd noch de plaats daarvoor, ben ik buiten gaan staan.
Het was geen gunstige plek, maar mijn spandoek kon vanaf de voetgangersbrug waar men overheen liep gelezen worden en er kwamen wat plukjes docenten via de route waar ik stond. Ik heb ongeveer 500 kaartjes uitgedeeld, door collega’s aan te spreken en in te lichten.
Het was in behoorlijk wat opzichten een heel leerzame dag. In de eerste plaats vond ik het prettig weer eens collega’s te zien en te spreken. Zoals de vaste lezers weten, zit ik erg veel thuis omdat ik snel moe ben. Dit was fijn.
Wat ik meteen besefte, was dat niemand een idee had wie ik was en wat ik deed. Dat onderwerp is vaker ter sprake gekomen op de diverse fora.
Zodra ik uitgelegd had wat ik deed, wilde vrijwel iedereen mijn kaartje aannemen en beloofde de website te zullen bezoeken. Het was heel praktisch mensen naar die website te kunnen verwijzen; om daar ter plekke te vertellen wat ik allemaal ondernam was niet handig en op deze manier kon ik ze nieuwsgierig maken met een beetje informatie.
Mijn verzoek is opnieuw: zorg voor meer bekendheid van iemanddoetiets.nl. Ik zit niet in persoon op facebook, maar de website kan wel daar “doorgegeven” worden.
Het volgende punt is dat er een groep mensen is, die het niet goed vindt, dat ik geen lid ben van een bond.
Aan de ene kant begrijp ik dat heel goed, want we moeten ons verenigen. Aan de andere kant, is het mijn nadrukkelijke bedoeling om vakbondoverstijgende projecten te initialiseren. Vakbonden kunnen samenwerken en dat geldt niet alleen voor het organiseren van een stakingsbijeenkomst.
Alle bonden hebben een juridische afdeling. Alle bonden hebben diverse regio’s waar ze het sterkst in vertegenwoordigd zijn. Met een eenvoudige en doeltreffende samenwerking, ben je binnen een jaar door alle troep heen die de werkgevers opwerpen. Waarom gebeurt dat niet?
Hoeveel moeite is het voor deze organisaties, om precies te doen wat ik doe: het probleem zichtbaar maken. Ze hebben duizenden en duizenden leden. De volledige werklast van een deel van die leden opschrijven en en doorrekenen is een eitje. Waarom gebeurt dat niet?
Er waren een aantal sprekers op de bijeenkomst en ik stond met een half oor te luisteren. Enige minuten later sprak ik een man aan met de vraag of hij een kaartje wilde. De man was redelijk nieuwsgierig, hij kwam er echt even voor langs gelopen, maar de eerste vraag die hij stelde was: ben je lid van een bond?
Nee, ik wil graag dat bonden samen werken, zei ik.
Vervolgens weigerde hij pertinent mijn kaartje aan te nemen en wilde niets meer horen. Hij liep weg zonder me uit te laten praten.
Dat is op zich geen probleem, ieder zijn mening, maar zijn houding en zijn kleding en uiterlijk deed bij mij een belletje rinkelen. Uiteraard heb ik het eerst nagekeken voordat ik de rest opschrijf: het was AoB voorzitter Walter Drescher.
Wat wint deze man erbij om mijn informatie af te wijzen? Wat winnen de leden van de AoB erbij?
Er was ook nog een schoolmanager die even aan kwam waaien. Die meneer ging kort met mij in gesprek en slaagde erin me binnen 10 seconden weer te doen beseffen waarom ik al deze moeite doe.
Hij beweerde stellig dat elke docent 35 minuten de tijd heeft als voorbereiding en nawerk. Dat laatste in de zin van: een les voorbereiden en al het nakijkwerk.
Die berekening klopt voor mijn persoonlijke taken al niet, dat is 1. Maar wat belangrijker is: de definitie van voor en nawerk is niet alleen die twee zaken. Juist de uitbreiding van zaken die in die 35 minuten moet passen, maken het een onmogelijke opdracht. Maar nee, zelfs een manager die op een stakingsbijeenkomst loopt, probeert met dergelijke beredenering gelijk te krijgen. Gelukkig kwamen er andere mensen aan die ik een kaartje wilde geven, want de man maakte me boos en die energie wenste ik niet aan hem te besteden.
Diverse collega’s lieten blijken het eigenlijk al normaal te vinden dat als je je werk niet afkreeg en dat bij je manager meldde, je standaard te horen kreeg: dan moet je je werk beter verdelen. De gelatenheid is zorgwekkend.
Ik zeg het nog een keer: ZORG DAT DIE TAKEN EEN KEER DOORGEREKEND WORDEN DOOR EEN OBJECTIEF ARBEIDSDESKUNDIGE. Dat kan ik gaan eisen bij mijn hoger beroep en daar zal ik op aansturen, maar verdorie, de bonden kunnen dat makkelijk zelf organiseren en de uitkomsten bij de CAO onderhandelingen op tafel leggen. WAAROM doen ze dat niet?
Precies daarom ben ik geen
Precies daarom ben ik geen lid van de AOb of CNVO: de gelatenheid van zélfs de stakende leden.
Denise, ik vind het geweldig dat je er heen bent gegaan om jezelf bekend te maken. Uit je verhaal maak ik op dat je eventueel wel van álle vakbonden lid zou willen worden, maar dat je daar geen geld voor hebt. Is het niet een idee dat we een groep mensen gaan verzamelen die samen met jou de lidmaatschapskosten van AOb, CNVO en LiA gaat betalen? Maak even een schatting van het jaarbedrag, dan zien we hoeveel we bij elkaar moeten leggen.
Als ikzelf lid zou worden, wat ik eigenlijk zou willen omdat ik op zich pro-vakbond ben (maar dan wel pro échte vakbond), dan heeft het geen zin. Maar als ik samen met anderen en jou via jou "lid" zou zijn, dan heeft het wél zin; daar heb ik best wat geld voor over; ik heb jarenlang mijn contributie uitgespaard omdat er nu eenmaal geen goeie vakbond ís.
Goed voorstel lijkt me, Em70!
Goed voorstel lijkt me, Em70! Helaas lopen we dan tegen een volgend probleem aan: bonden nemen geen lopende juridische zaken over van leden die zich net hebben aangemeld. Deze regel zullen ze dan maar al te graag toepassen, vrees ik. Overigens vind ik het geconstateerde gedrag van een bondsvoorzitter stuitend.
Ik ga daar rustig over
Ik ga daar rustig over nadenken. Vandaag neem ik "vrij", want ik weet dat mijn produktiviteit niet toeneemt als ik zonder rust doorren.
Het borrelt in mijn hoofd naar aanleiding van je voorstel en ik laat het idee even sudderen.
Ik heb eindelijk een overzicht van de bezoekers van mijn website gezien en ik heb 200 unieke bezoekers per dag. dat is niet gek. Dan is het daarbij opvallend dat er in al die tijd maar 10 mensen zijn geweest die iets van een bijdrage hebben gestuurd. ( enkelen meer dan eens en dan ook nog een voor mij behoorlijk bedrag) Ik doe ergens niets goed of ik doe het wel goed maar ik moet gaan begrijpen waar mijn kracht ligt en waar niet.
Groetjes Denise
@ basta,
@ basta,
wie zeg dat ik alsnog de juridische hulp wil hebben? Wat ik van ze wil dat de juridische afdelingen samen gaan werken.
Niet voor mijn zaak, die geef ik niet uit handen. Voor collega's. Met een gericht beleid prik je zo door de etterende wond heen, ik ben ervan overtuigd.
Ze zijn ziende blind en dat is zo zonde van de tijd. Het is of dat of ze zijn al zover afgedwaald dat ze het zicht helemaal verloren zijn. Maar dit is iets voor komende week. Ik ga met mijn konijnen om me heen in de zon liggen.