In de loop der maanden komen aardig wat gespreksonderwerpen voorbij.
B. Verkroost richt zich op de discussie van de autonomie van de leraar.
In zijn stukje staat, dat in het verleden sprake was van een werknemer-werkgever verhouding, maar dat de professionaliteit van de leraar daarbuiten en daarboven stond.
Ik ben het ermee eens dat er een strijd woedt om de rechtspositie van de leraar.
Ik ben ook van mening dat er heel langzaam bij meer mensen inzicht komt in de mores van onze werkgevers. Hoewel het te triest is voor woorden, beseffen steeds meer leraren dat hun werkgever het helemaal niet fair speelt. Niet: zoals ik wil dat jij met mij omgaat, ga ik met jou om.
In de laatste jaren botsen steeds meer collega's tegen hun management op. Het probleem is een beetje, dat leraren pas geloven dat er niet goed met hen omgesprongen wordt, als ze zelf diep in de shit zitten en geen begrip of hulp ontvangen. Tot dat moment, gelooft men het liever niet.
De huidige modernisering gaat zo:
Aan de ene kant probeert een schoolbestuur elke docent de verantwoordelijkheid in zijn nek te schuiven. Lees de diverse verslagen van je eigen school maar eens grondig door. "De verantwoordelijkheid zo laag mogelijk in de organisatie". Dat is de leraar. Dat gaat ze makkelijk lukken, want op papier heeft de docent nog van alles te vertellen.
Aan de andere kant klopt het dat het gehele beleid buiten het zichtsveld van de leraar is geschoven.
Let Op: Niet omdat dat al wettelijk bepaald is, maar omdat leraren gaandeweg los hebben gelaten.
Door de taakbelasting van de leraar geleidelijk steeds voller te proppen, is er weinig puf en tijd over om naar andere zaken te kijken behalve lesgeven en taken. Op papier, hebben leraren nog steeds veel te zeggen over invulling van hun vakgebied. In theorie dient dit vanuit de vaksecties te gebeuren.
De strategie van de werkgevers: Aan de ene kant wordt opgeschreven dat de vaksecties eindverantwoordelijk zijn voor bepaalde elementen en de individuele leraar is verantwoordelijk voor hetgeen daar niet onder valt. Tegelijkertijd wordt er op veel scholen het gewicht dat de vaksecties leveren ondermijnd.
Wie heeft er nog steeds een duidelijke inspraak via de sectie? Bedenk dan even dat een duidelijke inspraak niet hetzelfde is als een sectieleider die opzittend en pootjes gevend bij de directie zit. Welke vaksectie heeft nog duidelijk de plicht en de feitelijke taak om inspraak en sturing te leveren op hun school?
Zo vergaat het ook de medezeggenschapsraad. In de tweede kamer is opgemerkt dat dat deel "versteviging nodig heeft"Hier geldt ook: Er STAAT ook nergens dat een MR niks te vertellen heeft, integendeel zelfs.
Het schriftelijke gedeelte is keurig geregeld.
Een enorm gevaar: gebrek aan besef dat docenten niet geoefend zijn in het opkomen van eigen belangen. Het op schrift hebben van veiligheid wil nog niet zeggen dat die veiligheid praktsch nageleefd wordt.
Goed bekeken klopt het ook niet, dat een MR continu keihard tegengas moet geven. Het duidt erop dat de richting van het bestuur niet ok is. Veel MR leden doen die taak vanuit een diep plichtsbesef. In plaats van een samenwerking en een vruchtbare uitkomst, is er bijna alleen nog sprake van "gevechten".
De geschillen die voor de geschillencommissie onderwijs komen laten het beeld zien: een MR moet haar rechten met hand en tand verdedigen. De besturen proberen onder verplichtingen uit te komen zonder dat het strafbaar is. DAT is het spel geworden. Het doel is niet meer om met de medewerkers samen een school in stand te houden en gezond te maken/houden. Het doel is om die medewerkers zoveel mogelijk verantwoordelijkheden en zo min mogelijk inspraak te geven.
Wat ik zeggen wil,
ik ben blij met het voortschrijdend inzicht van een groeiende groep collega's. Hoe triest de feiten ook zijn.
Het is helemaal niet leuk, om conclusies te moeten trekken over de onwil van je werkgever. Het is zo zonde van iedereen zijn tijd, om een hoop moeite in het bijsturen van je schoolbestuur te moeten steken. Dat had niet moeten kunnen gebeuren.
Wat ruim baan heeft gegeven aan deze dwaling, is het gegeven dat er OP PAPIER allerlei voorzorgmaatregelen getroffen zijn. Die elk gehinderd kunnen worden door tegenwerking van de werkgever en het af laten weten van diens waakhond, de Raad van Toezicht. Op mijn school, liep elke klachtenstroom langs de directie en het bestuur. Ook de klacht over het bestuur. Dat zal juridisch niet kloppen, je moet maar naar de rechter stappen, naast je werk en je bezigheden.
Bij de rechter blijkt dat besturen handig gebruik maken van de term arbeidsconflict: de docent mag weg, omdat het bestuur niet van plan is om met haar samen te werken. Tot nu toe zonder boete. Is er echt geen politicus die dit ongewenst vindt?
De ervaring van de afgelopen jaren leert, dat er wel degelijk een waakhond met tanden bij moet. Waarom vragen vakbonden niet om repressailles voor bestuurders wiens handelen haaks staat op de code goed bestuur?
Waarom vragen vakbonden niet hoe het zit, met de houding van de VO Raad? Die als een soort vermanende ouder boos van een tafel wegloopt, met verwijten naar alles en iedereen die voor de docenten durven op te komen. Maar die niet beschaafd genoeg is om een rechtstreeks antwoord op een zeer terechte vraag over hun commissieleden te geven.
WIE gaat nu de belangen van de docent verdedigen?
WIE gaat nu de belangen van
WIE gaat nu de belangen van de docent verdedigen?
In weerwil van de overheersende mening op dit forum, is allang duidelijk wie dat zijn. De vakbonden. Maar de belangstelling onder docenten om lid te worden van vakbonden is gering. De belangstelling om actie te voeren nog kleiner. Een aantal malen naar een actie geweest. De stakende docenten van onze school (meer dan 100 docenten) pasten gemakkelijk in 1 auto. Zolang het niet lukt om meer docenten actief lid te krijgen, kunnen we het wel schudden. Omdat de VO raad wel een heel groot gedeelte van de werkgevers vertegenwoordigt, mag die steeds voor de microfoon en in de krant verkondigen wat het onderwijs van iets vindt. Alsof zij ook de docenten vertegenwoordigen. Zelfs als het over specifieke docentenbelangen gaat, wordt de VO raad als enige om een mening gevraagd.
Wat ik niet begrijp is dat Denise en anderen zich afkeren van de vakbonden en geen lid willen zijn maar wel eisen dat diezelfde bonden voor hun belangen opkomen.
Klaas Wilms
Of er echt geen politicus is
Of er echt geen politicus is die dit ongewenst vindt? De politici die dit vinden, vind je doorgaans bij partijen die ook wel als "populistisch" worden aangeduid. Een lekker makkelijk etiketje; hoef je verder niet naar ze te luisteren en ook niet met ze samen te werken.
De belangen van de docent moeten uiteindelijk verdedigd worden door de kiezers. Als zíj goed onderwijs écht belangrijk vinden, dan moeten zíj de gekozenen aansporen om:
1) de zittende docenten sterker te maken (op hun school)
2) te zorgen voor een aanwas van sterkere docenten (lerarenopleidingen)
3) te zorgen voor instroom van sterkere docenten (van de opleidingen naar de scholen)
Maar zoals gezegd: ik denk dat het overgrote deel van de kiezers geen besef heeft van de problematiek, en/of andere korte-termijn-eigenbelang prioriteiten heeft.
Iets anders, wat hiermee te maken heeft. Gisteren stond er in het NRC (economiekatern, pagina 2) iets over falend toezicht. In het kort:
1) Toezichthouders hebben informatieachterstand
2) Toezichthouders worden onderbetaald
3) Toezichthouders hebben geen persoonlijk belang bij waar ze toezicht op houden
4) Gedragscodes werken niet
Met kleinschaligheid voorkom je sowieso veel akelig gedoe van wanbestuur, en kun je bij ellende ook veel makkelijker overstappen naar een school in de buurt die wél snapt hoe ze met hun docenten om moeten gaan. Maar ook op de kleinschalige, op zich redelijk goed geleide school waar ik werk, kan het volgens mij beter. En dan gaat het me om punt 3. Sinds enige tijd maakt bij ons de schoolleiding deel uit van het schoolbestuur. Zij zijn het uitvoerende deel dat de dagelijkse leiding heeft; ouders vormen het toezichthoudende deel van het bestuur. En nu flitste het gisteren toen ik dat stuk in het NRC las ineens door mijn hoofd: waarom zit er eigenlijk geen enkele docent in het toezichthoudende deel? Dat is eigenlijk raar. Want juist ook de docenten hebben er belang bij dat het met de school op lange termijn goed blijft gaan. Zij zullen dus éxtra goed opletten. En dát is nou precies de bedoeling van toezicht.
Waarom zou je lid worden van
Waarom zou je lid worden van een vakbond als daar vooral leden in zitten die niet voor zichzelf willen opkomen? Waarom zou je lid worden als er ook geen enkel zicht is op verandering van dit gegeven? Lid worden van een vakbond betekent dat je wanbeleid beloont. Je kunt je contributie dan beter voor jezelf opzijleggen, bij wijze van persoonlijke rechtsbijstandverzekering. Of het overmaken naar iemanddoetiets.nl.
(citaat) : De stakende
(citaat) : De stakende docenten van onze school (meer dan 100 docenten) pasten gemakkelijk in 1 auto.
(nog een citaat) : Du sprichst ein grosses Wort gelassen aus
Het eerste citaat is van wms (hierboven), het tweede is uit Faust, van Goethe (vor zweihundert Jahre). Daartussen past misschien deze soort ironische grap uit de beginjaren van de maatschappelijke kritiek toen consumerism nog niet ontdekt was en Wim Kok nog stakingsleider was :
Q : Hoeveel scholieren gaan er in een mini ? Hoeveel studenten passen er in een telefooncel ? De antwoorden hingen ervan af of de deuren dicht zijn of open staan.
Niet lang na die tijd werd het half-doorlatend principe van de Zeeuwse waterkering bedacht. Tegenwoordig bestaan telefooncellen niet meer (de cell phone is gekomen, oh schone vooruitgang), zijn de echte mini's museumstukken, en is de Zeeuwse waterkering, half-doorlatend, in werking gezet. Wim Kok, ook half-doorlatend, heeft zich tot staunch capitalism bekeerd, het onderwijs is gehijacked, die stakers in dat ene autotje rijden in de achteruitgangs-versnelling. Die andere 99 docenten zijn half-doorlatend geworden, zo eenvoudig kan geschiedenis-analyse zijn.
Maar ach, de trend naar dociel docentschap was al eerder besachreven, door Wilhelm Busch, vor hundertfünfzig Jahre, in Max und Moritz :
Meester Lampe, vol van deugd.
leerde wijsheid aan de jeugd –
www.google.com/search?q=max+und+moritz&sa=G&stick=H4sIAAAAAAAAAGOovnz8BQMDgxEHnxCHfq6-gWVxlokSmGUSb2mgJZWdbKWflJ-frZ9YWpKRX2QFYhcr5OflVBZYbwtV4wmYuGmqw_PwPS9Ovd_iIwYASQ8NOk8AAAA&tbm=isch&tbo=u&source=univ&ei=tFGHUpr6McaH0AWL2oC4Bg&ved=0CDUQsAQ&biw=1280&bih=626
en derhalve werd meester Lampe opgeblazen, door Max en Moritz, met buskruit, in zijn pijp gestopt. Tabak is tegenwoordig (ook al) taboe, en zijn er wetten en regels gekomen die het opblazen van docenten eenvoudiger en afdoende maken, kinderspel.
Voor het za-zo plezier, en voor wie niets of weinig tegen goed duits heeft, en misschien virtueel wil weten hoe opblazen vroeger ging, hier nog een wat langer citaat :
Daß der Mensch was lernen muß. —
Nicht allein das A-B-C
Bringt den Menschen in die Höh';
Nicht allein im Schreiben, Lesen
Übt sich ein vernünftig Wesen;
Nicht allein in Rechnungssachen
Soll der Mensch sich Mühe machen;
Sondern auch der Weisheit Lehren
Muß man mit Vergnügen hören.
War Herr Lehrer Lämpel da. —
Mochten ihn darum nicht leiden;
Denn wer böse Streiche macht,
Gibt nicht auf den Lehrer acht.
Von dem Tobak ein Verehrer,
Was man ohne alle Frage
Nach des Tages Müh und Plage
Einem guten, alten Mann
Auch von Herzen gönnen kann. —
ik wil geen lid worden van
ik wil geen lid worden van een vakbond, omdat ik het vertik nog meer geld uit te geven en omdat ik pertinent geen partij ga kiezen.
Vakbonden kunnen over hun loopgraaf heen kijken en een gezamelijk onderzoek of project starten.
Een andere route dan nergens lid van worden is overal lid van worden.
Maar ik weiger lid te worden van een club die ik niks zinnigs zie doen.
Over de term zinnig kan eindeloos gediscussieerd worden: welke vakbond heeft zich de laatste 15 jaar niet met een kluitje het riet in laten sturen?
Bot gezegd: voor welke vakbond is er respect??
P.S.
P.S.
Ik vraag van geen enkele vakbond financiele of juridische ondersteuning. Ik vroeg en gaf ze daarmee een kans om positief betrokken te raken en zo een juridische weg te effenen voor hun leden, om hun expertise.
Daar had ik waarschijnlijk ook gewoon voor moeten betalen.
Maar nee, geen enkele vakbond komt met een arbeidsdeskundige.
Geen enkele vakbond wil weten wat mijn bewijsvoering is, etc. Niets. DAT klinkt straks goed bij de rechter: ja, ik heb elke vakbond aangeschreven, nee, ze willen hier niet bij betrokken worden.
Als er een bijna panklaar gerecht zo hardnekkig genegeerd wordt, moet ik de inzet van die club dan serieus nemen? Wat voor indruk maakt dat zometeen?
Alsof ik voor meerdere mensen hun belangen bezig ben?
Wat is het obstakel om alleen maar interesse te tonen. Eens te kijken of hier iets speelt wat de moeite waard is?
Ik ga wel door hoor. Ik weet ook wel een arbeidsdeskundige. Een onpartijdige. Het staat alleen een stuk beter als je verschillende aan kunt dragen. En het maakt dat er een gezamelijke zaak is.
Ik keer me niet van de vakbonden af, ik heb ze al drie keer benaderd. Ze keren zich elke keer weer van mij af.
Ik herken veel in wat wms
Ik herken veel in wat wms schrijft. Het is moeilijk om mensen in beweging te krijgen, lid van een vakbond of niet. Toen een kennis van mij afgelopen voorjaar haar collega's opriep deel te nemen aan een demonstratie voor betere zorg in Amsterdam kreeg ze te horen: "ga jij maar, dat is echt iets voor jou". Het was overigens een heel geslaagde manifestatie maar de opkomst had veel beter gekund. De collega's zijn het vaak met je eens maar daar blijft het in de meeste gevallen helaas ook bij.
Ik denk dat het beroep dat je
Ik denk dat het beroep dat je kiest veel te maken heeft met wat voor persoonlijkheid je hebt, met wie je bent. Docenten zijn van oudsher mensen die academische interesse hebben voor een (school)vak, die gewend zijn om na te denken en te praten en die minder dan gemiddeld conflicten oplossen door gebruik van machtsmiddelen. Andere mensen hebben andere persoonskenmerken, zijn competatiever en hebben wellicht een zeker plezier in een gevecht om macht of invloed. Ik spreek geen voorkeur uit voor het ene of het andere menstype, maar ik vermoed dat de meeste docenten zouden falen als (top)sporter, als autoverkoper of als effectenhandelaar.
De wereld van de leraar is in relatief korte tijd overgenomen door managers en bestuurders die wel plezier hebben in de machtsspelletjes die al te vaak gespeeld worden. Dat de leraar niet bereid is tot stakingen of andere acties heeft alles te maken met het type persoon dat hij is. Om dezelfde reden moet je een effectenhandelaar niet voor de klas zetten en een militair niet als ouderenverzorger aannemen. In een verstandige maatschappij wordt er een systeem in stand gehouden dat er voor zorgt dat onderwijstypes onderwijzer worden en autoverkopers autoverkoper. Helaas denkt de minister daar bijvoorbeeld heel anders over. Zij meent dat onderwijzers vooral carriere willen maken, wellicht omdat dat haar natuurlijke houding is. Docenten kwalijk nemen dat ze de straat niet op gaan is een struisvogel verwijten dat hij nooit vliegt.
@ 1_1_2010
@ 1_1_2010
Goed geargumenteerd. En daarin dit :
(citaat) – – In een verstandige maatschappij wordt er een systeem in stand gehouden dat er voor zorgt dat onderwijstypes onderwijzer worden en autoverkopers autoverkoper.
Helaas, de maatschappij is niet langer verstandig, ik ga niet twisten over sinds wanneer, wel over dat de huidige verdeling (geld, taken, verantwoording) niet deugt, en van lieverlee versneld niet is gaan deugen. Immers, het laat zich goed leven op de vulkaan (zolang deze niet ontploft), en – – der Kongress tanzt, sinds 1815, sinds 1931, sinds 2000, kies maar – dansen doet t sowieso al lang.
Om een huidige oneliner een staart te geven : van A naar Beter – en daarom – – precies daarom moet het onderwijs uit de misère getrokken worden – dat kunnen alleen de docenten – en ook precies om die reden zal dat niet gebeuren, en gaat de toestand van mal em peor (zei een portugesde diplomaat op het Wiener Kongress van 1815, het betekent van slecht naar slechter). Verander de vulkaan in een ijsberg : de Titanic kwam ook pas in zwaar weer tot botsing.
Die verantwoorde verandering zal niet van de minister komen, en niet van andere pluche plakkers – de Zeitgeist is er niet naar, en niemand, van autoverkopers tot leraren, gaat dat veranderen, niemand heeft er zin in, de kruik (of ook de Titanic) gaat te water tot zij (m/v) breekt. Alleen een catastrofe zal misschien aanzetten tot eenm begin van verandering. En o wee, pas op : catastrofe !
Eigenlijk is er nog een
Eigenlijk is er nog een belangrijk argument niet genoemd; een argument waarom vakbonden tóch met Denise zouden moeten samenwerken, ondanks dat ze geen lid is. En dat heeft te maken met een belangrijke kiem van het gegeven waarom vakbonden (ik heb het dan over AOb en CNVO, niet over LiA) zo tandeloos zijn. Voor-hos, na-hos, dát is het verhaal.
De onderwijsvakbonden hebben in de jaren tachtig de fout gemaakt om niet solidair te zijn met de instromende docenten ná hen die het dus voortaan moesten doen met een veel lager salaris. Gevolg: selectie op onderdanigheid middels lagere salarissen. En nu zijn de vakbonden tandeloos, omdat hun leden dat in meerderheid ook zijn. Eigen schuld; dat krijg je als je je principes vertrapt.
Maar ze kunnen het goedmaken. Door onmiddelijk met Denise te gaan samenwerken. Het is een gouden kans; ze zijn gék als ze dit laten liggen. En lezers van dit forum die wél lid zijn van een vakbond, en die wél actiebereid zijn: roep jullie vakbond op om met Denise te gaan samenwerken. Jullie zíjn de vakbond, grijp deze kans om een grote fout uit het verleden goed te maken. En niet even met een mailtje, maar schrijf een brief en verstuur 'm met de post. En bel ze daarna ook op. Laat aldus zien dat je het belangrijk vindt. Zet je brief bij wijze van voorbeeldbrief op deze site, en mail 'm rond op je school. Je hoeft op niemand te wachten om in actie te komen.
@1_1_2010
@1_1_2010
Hoe kan het dan dat in bijvoorbeeld Frankrijk, Denemarken en Zweden docenten wél actiebereid zijn? Er is denk ik meer aan de hand: de selectie op onderdanigheid door te lage salarssen, de structuur van de besturen en grootschaligheid waardoor de overheid intern verdeeldheid heeft gezaaid, en een verneoliberaliseerde Nederlandse cultuur waarbij sociale strijd als iets ouderwets' en minderwaardigs wordt gezien.
@1-1-20 en @Em70
@1-1-20 en @Em70
De boerenknechten gingen ook niet staken als de koeien gemolken moesten worden. Als de koeien loeien laat je ze niet in de steek. Zo kun je het ook met leraren zien. De leerlingen roepen.
@denise en @Em70
Een vakbond is voor de docenten en door de docenten. De overheid niet, de werkgevers niet, alleen het onderwijspersoneel is lid van de vakbond. De vakbond is niet anders dan een verzameling leden die zelf een bestuur kiest. Die bond moet dan voor je belangen opkomen. Bij CAO onderhandelingen gebeurt dat voor al het personeel. Daarnaast komen ze ook op voor individuele belangen. Omdat ik vind dat een vakbond nodig is als mijn belangenbehartiger en als tegenkracht tegen de werkgevers en de overheid ben ik vanaf het begin lid geweest van een bond. Ook vanaf het begin was duidelijk dat het grootste deel van mijn collega's het geld er niet voor over hadden. De bond staat dan in de onderhandelingen een stuk zwakker. Vind het dan niet vreemd dat er niet uitkomt wat je zou willen. Ga dat niet de vakbond verwijten. Ik blijf het onbegrijpbaar vinden dat je geen lid van een bond wil zijn, maar wel van ze verlangt dat ze actie gaan voeren voor iets wat jij belangrijk vindt.
Voor de goede orde: ik vind dat werkgevers en overheid op een schandalige manier misbruik hebben gemaakt van de ongeorganiseerdheid van het onderwijspersoneel. Op korte termijn is het personeel daar de dupe van: na-hos, taakbeleid met te weinig vaste punten, geringe invloed van de MR, achterblijven van het salaris, enz. Op lange termijn – en dat is allang bereikt – is de leerling de dupe. Maar overheid en werkgevers konden ook zo'n misbruik maken doordat het personeel zich niet organiseerde. Toen BON zo stormachtig opkwam, zag je ook meteen de invloed van BON in de landelijke politiek. Dat kwam natuurlijk door de vele goede ideeen van BON, maar ook door de vele leden van BON (en natuurlijk door het zichtbare verval van het onderwijs).
Klaas Wilms
@klaas,
@klaas, ik snap je beredenering. Maar ik word of lid van alle vakbonden of van geeneen. Volgens mij vraag ik van hen niets meer dan dat ik doe: voor docenten opkomen. Wat ik niet snap is wat het probleem is: waarom hoeft er zelfs geen informatie ingewonnen te worden? MIJN acties leveren voor AL HUN leden iets op. Wat is dat voor waanzin dat er zelfs maar pas geluisterd wordt als je lid bent. Denise
Ik ben het helemaal eens met
Ik ben het helemaal eens met Em70 dat de vakbonden, voorop gesteld dat ze werkelijk de belangen van hun leden willen behartigen, zich kortzichtig toont door Denise niet bij te staan. Kortzichtig omdat ze zich blind staren op het feit dat Denise geen vakbondslid is en hun prioriteiten verkeerd stellen. Als de vakbonden naar hun voortbestaan en hun effectiviteit in de toekomst gekeken zouden hebben zou je ze ook kunnen verwijten dat zij in die tijd kortzichtig waren. Hun taak was echter om hun leden bij te staan en de docenten die na de HOSnota bij het onderwijs gingen werken waren toen geen lid.
Leraren worden betaald door de overheid en hadden vrijwel dezelfde rechten als ambtenaren. De overheid besloot om de “ambtenaren” die in het onderwijs werkten slechter te behandelen als andere ambtenaren. Door dat te accepteren zouden de zittende leraren een gevaarlijk precedent hebben laten ontstaan. Je kunt ook een scheidingslijn tussen werkenden en werkelozen als uitgangspunt nemen. Alle werkelozen waren in het HOSjaar slechter af dan mensen met een baan en moesten als ze een baan kregen het meestal met een lager salaris doen dan een vergelijkbaar iemand die een paar jaar eerder een baan gezocht had. Waarom zouden zij die het onderwijs ingingen bevoordeeld moeten worden? Gelijktrekking van de vóór- en na-hossers zou ook het nadeel gehad kunnen hebben dat daardoor een lager lerarensalaris de norm werd. Het ontstaan van een kaste van van lesgeven vrijgestelde mensen die in het onderwijs werken en de salarissen op de werkvloer omlaag drukken kon toen nog niet voorzien worden.
De vergelijking van leraren met staljongens die de koeien moeten melken is slecht. Nu staken benadeelt nu de leerlingen maar als er uit de staking iets goeds en goed blijvend voortkomt kan uiteindelijk het profijt voor de meeste leerlingen groter zijn. Het succes van de staljongens komt de koeien niet ten goede.
@klaas,
@klaas, ik snap je beredenering. Maar ik word of lid van alle vakbonden of van geeneen. Volgens mij vraag ik van hen niets meer dan dat ik doe: voor docenten opkomen. Wat ik niet snap is wat het probleem is: waarom hoeft er zelfs geen informatie ingewonnen te worden? MIJN acties leveren voor AL HUN leden iets op. Wat is dat voor waanzin dat er zelfs maar pas geluisterd wordt als je lid bent. Denise
@ 1-1-20 Er is een groot
@ 1-1-20 Er is een groot verschil in actiebereidheid tussen Franse en Nederlandse onderwijsgevenden schrijft EM70. Daar gaan de argumenten van je m.b.t. het "type persoon" ineens niet op. Ra, ra hoe kan dat? Ik denk dat je te snel generaliseert. Ik verwijt docenten niet dat ze niet de straat opgaan. Ik verwijt niemand iets en de mensen die actief zijn in BON valt al helemaal niets te verwijten. Wel denk ik dat als docenten, hoe dan ook, met meer mensen voor hun eigen belangen zouden opkomen dit een stuk zou kunnen schelen. Zelf heb ik mijn lidmaatschap van de AOB een jaar of tien gelden uit onvrede opgezegd na 25 jaar lidmaatschap en de zilveren bondsspeld. Die speld ben ik bij de grote demonstratie in Amsterdam vorig jaar maart, waar wij als BON flyerend aanwezig waren, verloren. Symbolisch? Ik denk eraan weer lid te worden maar dat moet iedereen verder voor zichzelf weten. De keuze voor een vakbond, en dan kun je in Nederland nog tussen meerdere bonden kiezen, is niet alleen een financiële kwestie maar ook een politieke en levensbeschouwelijke. Ik respecteer ieders keuze.
@Klaas
@Klaas
Zoals Malmaison stelt: de koeienvergelijking gaat niet op. Leerlingen gaan niet boe-roepen, maar kraaien van plezier als de docenten gaan staken; het zullen hooguit de ouders zijn die met de handen in het haar zitten. Ik zie mezelf trouwens niet als knecht. En ja, boeren gaan inderdaad door met melken, maar dumpen de melk én de mest voor de deur van degenen die hen dwarszitten. Laat je toch niet gijzelen omdat staken zo zielig zou zijn voor de leerlingen. Dat is gewoon een beeld dat geschetst wordt door mensen die er belang bij hebben dat docenten zich onderdanig blijven opstellen. Je staakt juist ook vóór de leerlingen, precies zoals Malmaison stelt. Alleen slaven laten zich gijzelen. Leerlingen schieten niets op met doormodderende knechten en slaven; die hebben vóórbeelden nodig.
Je schrijft ook: "Die bond moet dan voor je belangen opkomen. Bij CAO onderhandelingen gebeurt dat voor al het personeel." Nou, kijk eens aan, als het dan géén probleem is voor leden én niet-leden op te komen, waarom is het dan nu ineens wél een probleem om Denise te steunen die zich aan het inzetten is voor: leden en niet-leden? Het gaat haar niet om haarzelf; het gaat haar om álle docenten; dat kan toch niemand hier meer ontgaan zijn. Waarom willen of kunnen de bonden dat niet zien?
Ik heb zelf bést het geld over voor een vakbond, maar dan wil ik er ook een _echte vakbond_ voor hebben. Ik betaal er niet voor om een activistisch minderheidje te zijn binnen een veel grotere groep mensen die niet bereid is om met vakbond als vehikel echt voor zichzelf op te komen. En omdat het onderwijs is volgestroomd met onderdanige mensen, is er ook geen zich op dat mijn lidmaatschap en dat van gelijkgestemden gewicht in de schaal gaat leggen. Als het nou rond de 50/50 was, dán zou ik het overwegen. Zo'n bond als LiA (waarom zou die nou toch opgericht zijn?), dát is echt een serieuze overweging waard. Ze kennen mijn voorwaarde: onmiddelijk die kinderachtige leerlingfotootjes van de website verwijderen; onderdanigheid en een vakbond gaan niet samen.
Ik verwijt de vakbonden overigens helemaal niet dat ze niets bereiken. En ik verwacht ook niets van de vakbonden. Dat zou namelijk niet realistisch zijn; met een overmaat aan passieve leden kún je niets bereiken. Ze kennen hun achterban maar al te goed. Wat ik de vakbonden wél verwijt, is dat ze nu in de zaak van Denise niet thuis geven terwijl ze wel wat zouden kúnnen bereiken. Dáár laten ze een kans liggen. Dat ga ik natuurlijk niet belonen met een lidmaatschap.
Wat betreft het overige wat je schrijft vanaf "Voor de goede orde": helemaal mee eens.
@b.verkroost
@b.verkroost
Voor de goede orde: ik denk dat 1-1-2010 best een punt heeft met zijn karakterising van de docent, alleen het zou best eens _de combinatie_ van dat karakter (dat in het buitenland niet anders is) met die andere zaken die ik noemde (die in het buitenland wél anders zijn) kunnen zijn, die de doorslag geeft.
Ik zie nog wat witruimte over in dit tekstvak waarin ik zit te typen. Als ik vakbondslid was, en het initiatief van Denise zou zien zitten, dan zou ik niet alleen mijn vakbond aansporen met haar samen te gaan werken, maar dreigen met opzegging van mijn lidmaatschap als ze dat zouden weigeren. En dan niet alleen dreigen: ook bereid zijn dat uit te voeren, en dat ook daadwerkelijk dóen als ze niet van gedachten veranderen. Gedrag communiceert vaak wat overtuigender dan alleen argumenten.
Ik blijf het onbegrijpelijk
Ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Geen lid zijn, maar wel verlangen dat ze zich voor jou gaan inzetten. Weliswaar met een beroep op het algemeen belang, maar dat zal zowat iedereen van zijn eigen zaak vinden.
Dat ze bij CAO onderhandelingen voor iedereen opkomen, betekent nog niet dat ze dus ook altijd voor iedereen moeten opkomen. Er zijn niet al te veel mensen lid van een bond en dus hebben ze maar beperkte middelen om te besteden aan arbeidsdeskundigen en juristen. Als lid zou ik het, op z'n zachts gezegd, niet leuk vinden wanneer ze aan mijn zaak wat minder aandacht kunnen besteden, omdat de manuren in de belangenbehartiging voor een niet lid gaan zitten.
Verder hoop ik dat Lia een succes wordt. Ik heb er -behalve wat verbaal geweld- nog niets van gemerkt. Voor mijn gevoel is Lia op dit moment meer een beweging dan een vakbond.
Klaas Wilms
Een vakbond staat voor
Een vakbond staat voor collectiviteit. Veel mensen koesteren hun individualiteit, en associëren collectiviteit met historie. De vakbonden hebben de laatste jaren het accent op individuele dienstverlening (betaald en op maat) gelegd. Bonden wedijveren met commerciële rechtsbijstandverzekeraars. Zij zijn meer kostenbewust geworden vanwege het kleinere aantal leden (AOb: 86.000!). 'Brandende huizen zijn niet te verzekeren', is een bekende verzekeringsterm. Pragmatisme en zakelijkheid zijn, ook bij de leden, prominent aanwezig. Zie hoe *AOb*/ *CNV Onderwijs* zichzelf verkopen: 'what's in it for me' voor een aspirant lid. Facebook-actie starten? 😉
Grootschalige onderwijsbesturen hebben de ruimte genomen voor een cafetaria-model voor arbeidsvoorwaarden, en een effectief verdeel- en heersmodel. De collectieve belangenbehartiging werkt hier veelal niet, waardoor individuele rechtsbijstand (als het kwaad reeds is geschied) resteert. Op hoger niveau zouden de bonden zich principieel kunnen uiten tegen het huidige (schijnheilige?) overheidsbeleid van 'laissez faire, laissez aller, laissez passer' bij grootschalig misbruik van docenten en belastinggeld door ‘onderwijswerkgevers’. Zoals Denise heeft ontdekt verschuilen de diverse organisaties zich kafkaesk (formeel juridisch) achter een andere, waardoor niemand verantwoordelijk is. Blijkbaar zijn de onderlinge belangen en allianties te groot om deze te doorbreken, en is het rijk de regie kwijtgeraakt. Pragmatisme is het codewoord. Arme docenten, arme leerlingen.
Zijn de bonden de laatste jaren, vanwege de opkomst van BON en LIA, alerter geworden? Is de antenne voor wat leeft teruggekomen? Het is inderdaad nogal curieus wat blijft liggen. Wordt de slapende hond grommend wakker? Media-aandacht voor de actie van Denise zou helpen. Persberichten worden doorgaans gretig overgenomen. Kan een televisieprogramma met onderzoeksopdracht helpen? Maak het onderwerp interessant voor een massapubliek. Helaas wordt er tegenwoordig zo gedacht. Ontwerp een win-winsituatie.
De bewegingsvrijheid van de
De bewegingsvrijheid van de vakbond wordt tevens verminderd door (internationaal) **onderwijsbeleid**. *Internationaal* (ook) is met de internationale 'onderwijswerkgevers' (lees: de diverse raden; lijkt wel fascisme, oops!) overeenstemming over het EU-beleid levenslang leren bereikt. Abstracte visioenen voor 500 miljoen EU-burgers hebben grote (en schadelijke) hoogten bereikt. Nevenwerkzaamheden in hobbyprojecten zijn populair. De technocratie blijft in stand. En zo krijgt de Europese Unie steeds meer voet aan de grond. In de leegte sluipt de publiek-private samenwerking (PPS) en 'governance' (NPM). De 'onderwijswerkgevers' (lees: de diverse raden) moeten (internationaal) te vriend worden gehouden. De neuzen zijn dezelfde kant op gericht: corporatisme. En de overheid zag dat het goed was – hetgeen juist wél de regie is? 😉
@Klaas
@Klaas
Je schrijft: "Ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Geen lid zijn, maar wel verlangen dat ze zich voor jou gaan inzetten."
Voor míj hoeven ze zich niet in te zetten; ik dop mijn eigen boontjes wel. En dat doet Denise ook wel als de vakbonden niet thuis geven. Denise verlangt niet dat ze haar persoonlijk helpen omdat alleen zíj een probleem heeft. Als het alleen een zaak was die om haar eigen belang draaide, had ze nooit als niet-lid bij de bonden aangeklopt. Dát wordt steeds even vergeten. Het gaat haar juist om het belang van álle docenten: niet om daarmee gratis hulp te krijgen, maar om misstanden uit de wereld te helpen. Anders richt je toch ook geen website op? Door Denise niet te helpen, helpen de vakbondsleden ook zichzelf niet. Dat vind ík dan weer onbegrijpelijk. Maar aan de andere kant past het in het patroon: leden die niet écht voor zichzelf willen opkomen; leden die wél een vakbond willen zijn, maar bijvoorbeeld niet willen staken. Een droomvakbond voor elke werkgever.
Je schrijft ook: "Er zijn niet al te veel mensen lid van een bond en dus hebben ze maar beperkte middelen om te besteden aan arbeidsdeskundigen en juristen."
Wat ik me altijd afvraag: waarom houden ze er nog een stakingskas op na, als de leden toch niet willen staken? Want de boerenknecht verlaat zijn koeien immers niet. Ik zou dan zeggen: zet dan toch tenminste wat geld in voor een juridische strijd, waarmee je, als je die wint, niet alleen je eigen leden perfect bedient, maar ook prima reclame kunt maken om nieuwe leden te werven.