Een reactie op mijn mededeling over de CNVO was: ben je lid dan, anders doen ze niks.
Nee, ik ben geen lid. Het waarom heb ik duidelijk gemaakt, ook in mijn verzoek om een arbeidsdeskundige dat ik hen stuurde.
Vakbonden dienen het belang van hun leden te vertegenwoordigen. Elk van hun leden is een docent. Ik zou dus zeggen dat de situatie voor elk van hun leden van belang is. Elke vakbond die zich daarvan opzettelijk afzijdig houdt, is of een slechte vakbond of een vakbond met een andere agenda.
Indien men, bijvoorbeeld de CNVO, zelf ook bezig is om in deze zaken helderheid te krijgen, prima.
Iedere vakbond zet op haar website dat ze voor leden juridische bijstand kan verzorgen. Op een proefproces na, geldt dat echter vrijwel niet voor individuele zaken. En dan zijn we er weer. Dergelijke procedures ben ik nergens tegen gekomen. Natuurlijk heb ik gezocht en geïnformeerd. Geen enkele groepering kon mij melden zelf op dit vlak actie te hebben ontwikkeld. Als ik iets gemist heb, ik hoor het heel graag. Ik heb alle jurisprudentie nodig die ik kan vinden. Maar er is, vanuit het onderwijs, niets op dit gebied. Elke poging wordt door de werkgever de kop ingedrukt en van de zaken die voor een commissie of een rechter komen blijkt of de vraagstelling verkeerd of de bewijsvoering niet te kloppen.
Kunnen we even stoppen met schreeuwen over allerlei andere zaken en met zijn allen naar de basis keren?
Maskers af, stemmen omlaag, hoofden helder. En samenwerken. Op zijn minst beseffen dat er iets is, wat bestudeerd en afgehandeld moet worden, voordat we weer elkaars hersens inslaan ( heel beleefd uiteraard) aan de “onderhandelingstafel” en bekvechten over de inrichting van ons huis. Het huis staat op instorten en dan valt er geen bal in te richten.
Een huis/flat kun je tot in de hemel willen bouwen, als de fundering niet klopt, dondert alles vroeg of laat in elkaar. Ik blijf zeggen dat de fundering hier ernstig aangetast is en dat daar naar gekeken moet worden.
Zelfs de minister heb ik gevraagd mee te denken in plaats van afzijdig te houden. Het is mijn bedoeling niet om alles en iedereen in het wilde weg in het gezicht te slaan. Het is mijn bedoeling om duidelijk te krijgen dat de docent, de persoon die alles waar over gepraat wordt moet waarmaken, in een ongezonde situatie verkeert.
Zolang de tijdsindeling van de docenten geen realistische vorm heeft, is elke handeling die daarop gebaseerd is, waardeloos en gedoemd uiteindelijk in elkaar te storten. Kijk naar wat er gebeurt. Al jarenlang is millimeter voor millimeter de jaartaak omgevormd tot een gedrocht, waarin alleen nog maar hoog rendabele taken worden opgenomen. Daar bedoel ik mee: er moet op zijn minst een factor ingebouwd, die de werkzaamheden tot menselijke proporties terugbrengt.
Een mens is nu eenmaal geen robot. Een goede les verzorgen voor 5 tot 32 leerlingen, houdt in dat je zo nu en dan even adem moet halen. Dat element is verwijderd en daar begint de ellende mee.
Behalve dat is duidelijk dat er op een manier met cijfers gemanipuleerd wordt, die ervoor zorgt dat de gehanteerde normeringen geen werkelijkheidwaarde meer bevatten.
Papieren wijsheid is niet hetzelfde als daadwerkelijk uitvoerbaar. Helaas is er helemaal niemand vanuit het bestuurlijke veld die hier zelfs maar even bij stil staat. Waarom niet? Leren managers niet ( meer) dat de productiefactor Arbeid niet op dezelfde manier behandeld en op papier gezet kan worden als de productiefactor Kapitaal?
Voor machines heb je een minimaal component van onderhoud, afstellen, afkoelen, warm draaien etc etc. Voor mensen niet? Welke kleuter heeft die modellen verzonnen? Of was het juist iemand die heel goed wist wat er verkeerd was, maar het komt zo mooi uit op papier en die mensen houden hun mond toch wel.
De enige weg die nog een mogelijkheid biedt om tegengas te geven is de juridische. De afgelopen jaren is gebleken dat geen andere manier enig resultaat oplevert. Elke aangesproken partij kletst over van alles en nog wat, maar NIEMAND DOET IETS. De meest gehoorde klacht.
Naïef of niet, ik doe wel iets en ik ben nu aangekomen op het punt dat elk van de vakbonden luid en duidelijk gaat kiezen mee te werken of niet. Iedereen die ik aanschrijf, politici, werkgeversorganisaties, werknemersorganisaties, dient helder te melden of ze samen wil werken in het belang van de docent. Daar komt mijn verzoek namelijk op neer. Ik vraag geen dure juridische bijstand, ik vraag expertise in het belang van ieder individueel lid dat ze zeggen te vertegenwoordigen. Iedere reactie wordt gepubliceerd, dat meld ik keurig van te voren.
Hier is het voor vakbonden toch allemaal om begonnen? De arbeidsomstandigheden van de werknemer. Met welk argument kunnen ze zeggen dat het hun leden niet betreft?
Tot slot: Hoe beschaafd is het gezelschap dat over onze belangen beslist? Herinnert iedereen zich nog de VO Raad, die boos wegliep van een onderhandelingstafel, omdat de bonden niet bereid waren mee te denken? Hoe verontwaardigd was de VO Raad. Hoe onprofessioneel waren die bonden!
Diezelfde VO Raad, met een vinger in de pap voor 120 000 mensen, heeft al maanden geen tijd om mij op een duidelijke vraag enig antwoord te geven.
Een van hun eigen commissie leden, die de Code Goed bestuur persoonlijk onderschrijft, handelt volkomen in strijd met diezelfde code. Ik heb de VO Raad nu drie keer gevraagd wat hun standpunt is ten opzichte van hun eigen commissieleden. Wat is hun standpunt, als blijkt dat hun eigen leden inderdaad geen goed voorbeeld zijn van alles waar ze voor zeggen te staan. Ik krijg geen antwoord.
Deze blog wordt geplaatst op www.iemanddoetiets, kopje blogs
Denise
Als Denise gelijk krijgt
Als Denise gelijk krijgt bevestigt dat dat de onderwijsraad een staat binnen een staat is. Daar spreekt men toch immers van als er een organisatie in die staat is die zo machtig is dat ze de voorschriften en wetten van de officiële staat openlijk en massaal aan haar laars kan lappen. Bij voorbeeld door mensen een full time job van 40 uur per week aan te bieden en ze voor meer dan 50 uur te laten werken en de slachtoffers van dat beleid door intimidatie er van weerhouden om aangifte te doen. Een omerta zoals die geldt voor iedereen die iets over een Mafia-organisatie zou kunnen vertellen en ervan afhankelijk is. Al staat er in dit geval niet letterlijk de doodstraf op. Vecht voor recht doordat je ’t zegt!
Lang leve de opstand!
@Denise
@Denise
Wat óók goed en logisch zou zijn: dat alle landen van de wereld gaan samenwerken om de uitstoot van broeikasgassen te reduceren. Daar zouden landen vóór moeten zijn, want de concentratie van kooldioxide in de atmosfeer is hoger dan-ie zeer lange tijd geweest is en stijgt sneller dan ooit, met alle risico's van dien. Toch werken landen slecht samen, ondanks dat ze verklaren dat het versterkte broeikaseffect een ernstig risico vormt.
Waar het op neerkomt is dat de korte termijn en het eigen belang van de betrokkenen (kiezers, bedrijven en regeringen) vaak veel zwaarder weegt dan het algemeen belang op lange termijn. En dus komt die samenwerking niet tot stand. Ik denk dat het bij de onderwijskwestie niet heel anders is.
Toch is er zeker wat voor te zeggen dat je het aanpakt zoals je nu doet. Het is heel grondig, en het maakt alleen maar nóg duidelijker hoe het zit en aan wie het ligt. Vakbonden bijvoorbeeld zouden zich kunnen bedenken dat níet op jouw voorstel ingaan óók een risico is. Want misschien zullen ze ooit aan de media moeten uitleggen hoe het kan dat het jou in je eentje wél lukte dit probleem op te lossen terwijl het hén in al die jaren met die tienduizenden leden níet is gelukt. En ze moeten uitleggen waarom ze jou nooit gesteund hebben. Maar ik vrees dat dát voor hen dus weer te veel op de lange termijn gedacht is.
Mensen veranderen vaak pas als ze tegen een muur aanlopen, en niet op basis van goeie argumenten. Daarop vormt één belangrijke groep een uitzondering: rechters.