Ik kijk niet dagelijks naar het nieuws. Het is over het algemeen een opeenvolging van deprimerende zaken en daarvan bepaal ik graag zelf hoeveel ik tot me laat komen.
Maar dit viel niet te missen: gaan we wel of geen jsf"s bestellen.
Volgens mij wordt er al jaren over gesproken. Eerlijk gezegd krijg ik het idee dat de technologie die in die dingen zit alweer achterhaald blijkt te zijn. Maar dan weet de wapenindustrie er iets op: ze laten een nog nieuwer model zien en warmen de kopers vast op voor de volgende ronde.
Daar stoor ik me wel aan maar daar gaat het hier niet om.
Wat mij trof was de discussie of we het wel of niet kunnen betalen in deze tijd.
Nee, ik ben niet anti-militaristisch ofzo, ik ben niet expliciet tegen een leger.
Maar ik ben wel een docent die nu al 5 jaar te horen krijgt dat er geen euro is om mijn salaris aan de realiteit aan te passen.
Het werk dat mijn collega's en ik doen, zorgt ervoor dat er straks piloten zijn en onderhoudstechnici. ( al beweren sommige bedrijven nu al dat we die laatsten alleen nog maar uit het voormalige oostblok kunnen halen omdat we ze niet hebben)
Wij zorgen ervoor dat mensen straks voldoende kennen en kunnen om de belastingen op te brengen om de hele tent draaiende te houden. Niet voldoende belasting, straks geen nog nieuwere straaljagers.
Mijn punt is: het is en blijft een keuze.
Dat woord wordt over het algemeen in alle toonaarden ontkent, maar het is en blijft zo: we kiezen. Kiezen betekent OF het ene OF het andere.
Op dit moment, beste collega's , wordt ervoor gekozen geen euro aan onze salarissen toe te wijzen, maar gaan we zometeen wel straaljagers kopen die per stuk redelijk wat kosten.
Waarover al zolang wordt gesproken dat ik me afvraag hoe actueel ze echt nog zijn.
Misschien een idee, is deze ronde straaljagers over te slaan, te investeren in onderwijs en gaan sparen voor de volgende ronde straaljagers.
@ denise, hierboven
@ denise, hierboven
wat hieronder volgt (de cursief/vet weergegeven regels), is niet een aanmoediging om op te geven, meer een herinnering hoe ingewikkeld dingen kunnen zijn – — : uit een les nederlandse literatuur, vroeger :
Willem Elschot. het huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
————————————————-
uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960)