Leraren zullen niet zo snel gaan staken. Leraren worden immers geacht voorbeeldig en dus ook braaf (in de huidige betekenis van het woord) te zijn. Maar als er voldoende bloed onder hun nagels vandaan gehaald wordt doen zij dat misschien toch.
De leraren zouden dan door de manier waarop zij staken duidelijk moeten maken hoe zij zich zien. Niet als gewone werkers in een gewoon bedrijf maar als deskundigen met een grote eigen verantwoordelijkheid zoals bij artsen het geval is (of was). Ik heb daarvoor het volgende voorstel:
Omdat het honorarium van de leraren niet meer in overeenstemming is met hun opleiding en/of de verantwoordelijkheid waarmee ze belast zijn of zouden moeten worden en ook de hoeveelheid werk niet met een normale full time baan of een evenredig deel ervan overeenkomt staken zij niet volledig maar slechts voor 30% van de tijd die zij nu werken. Die 30% zoeken zij in werkzaamheden die zij niet des leraars vinden of gewoon regelrecht overbodig, contraproductief of zonder opbrengsten die in overeenstemming van de benodigde inspanningen zijn. Dan is hun staking tevens een duidelijke statement. Ze gaan zich bijna geheel beperken tot les geven en beoordelen. De afstoting van 30 % van hun werkzaamheden is gebaseerd op 15 % wegens onderbetaling voor full time werk en 15% wegens onbetaald overwerk. Zoiets is van grote propagandistische waarde en kan hopelijk op de sympathie van ouders . Als het schoolbestuur daarop reageert door minder salaris te betalen zouden de leraren zich helemaal kunnen beperken tot het eigenlijke lesgeven. De leraren moeten zo lang mogelijk op die manier zo lang mogelijk op steun van de ouders kunnen rekenen. Dat is belangrijk want voor de politici zijn ouders zijn ook stemmers bij verkiezingen.
Als de besturen helmaal geen salaris meer willen uitbetalen rest de leraren natuurlijk niets anders meer dan 100% staking. maar nog steeds moeten de leraren proberen om de leerlingen niet te duperen. Zij zouden tegen betaling door de ouders lessen moeten aanbieden in wijkzaaltjes, instructielokalen van rijscholen e.d. en de ouders moeten stimuleren om de rekening daarvoor naar de overheid te sturen. Op de manier waarop cliënten soms rekeningen van tandartsen en en orthopaedische bedrijfjes door moeste sturen naar hun ziekteverzekering wanneer die niet tot een akkoord met de specialisten of onafhankelijke paramedici konden komen. (vooral de tandartsen voeren daar wel bij!). Dat maakt ook nog eens extra duidelijk dat leraren zich niet als gewone werknemers bij een bedrijf zien maar als zelfstandig opererende deskundigen zoals tandartsen, juristen en tandtechnici. Vroeger waren leraren ook hoog opgeleid en werden ze voldoende competent geacht om eigen manier te mogen les geven en zelf hun leerlingen te beoordelen.
De ouders hebben via de belastingen betaald voor onderwijs dus ze staan moreel volledig in hun recht wanneer ze van de overheid eisen dat die de kosten die zij wegens een lerarenstaking moeten maken volledig vergoedt.
Leraren weten dat er een zeer
Leraren weten dat er een zeer belangrijk verschil is tussen een staking van treinpersoneel of vliegtuigloodsen en een staking van henzelf. Van de staking van eerstgenoemde hebben andere mensen direct veel last en de oekonomische schade is meteen merkbaar en meetbaar. Staking door leraren werkt meer als het plaatsen van een tijdbom. Uiteindelijk is de oekonomische schade voor de andere Nederlanders enorm maar veel moeilijker te taxeren. Maar er zijn wel heel veel leraren. (Voor de autoriteiten is dat een deel van het probleem en daarom willen zij leraren vervangen door goedkopere coaches en computers. Dat is wishfull thinking en dat zal ze niet lukken maar ze zullen het, ondersteund en verleid door onderwijsgoeroe's blijven het proberen en het onderwijs zal dankzij die pogingen op lange termijn van duur onbetaalbaar worden). En tegenwoordig dienen leraren bovendien als kinderoppas voor werkende ouders. Op die manier kunnen leraren door eendrachtig optreden de politici dwingen om wakker te worden, het roer van het schip van staat om te gooien en te stoppen met hun onzin. Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat de overheid zoals in de tijden van het palingoproer en de bijltjesoproer de Maréchaussé en het leger tegen de leraren gaan inzetten dus bloed hoeft er niet te vloeien. Door eendrachtig staken kunnen de leraren hun oude positie en status weer terug krijgen en bovendien tot heil van de Nederlandse bevolking het onderwijs van de ondergang redden. Samenwerken met ontevreden ouders kan de slagkracht van een staking nog vergroten
Het beste resultaat van een
Het beste resultaat van een Seco-staking
In geval van een onderwijsstaking is het helemaal niet duidelijk of de leraren tegen de schoolbesturen staken of tegen de overheid. Leraren zijn in dienst van een schoolbestuur en dat is ook in de eerste plaats verantwoordelijk voor het gebruik van de door de overheid gefourneerde geld over de verdeling waarvan het bij een staking zeker zou gaan maar de overheid bepaalt wel hoe veel geld er te verdelen is en ze KAN ook eisen stellen over de besteding van dat geld. Als de pot (overheid) en de ketels (de schoolbesturen) elkaar zwart gaan maken maakt dat het formuleren van stakingsdoelstellingen er niet gemakkelijker op. Daarom zou het doel van een onderwijsstaking de remancipatie van de leraar moeten zijn. De leraar moet gedurende het schooljaar veel meer mogen bepalen hoe hij les geeft en hoe hij zijn leerlingen beoordeelt. Bij een grotere verantwoordelijkheid en een betere opleiding past dan vanzelf een hoger salaris. Aan het einde van het schooljaar zouden de leerlingen een schoolovergangsexamen kunnen eisen als zij van mening zijn dat het jaareindcijfer dat zij voor één of meer vakken van hun leraar krijgen geen goede voorspeller is voor de in het volgend jaar door hen te verrichten prestaties voor het betreffende vak. Maar door de huidige kleilagenstructuur zou er nog altijd veel geld aan overhead en overbodige regelgeving verspild worden. Het beste resultaat van een onderwijsstaking zou vooral voor het seco (secundair onderwijs) het recht (ook voor leraren!) zijn om gesubsidieerde (van overheidsbemoeienis en onderwijsraden) kleine bevrijde scholen (voor het VWO ⁾Eλευθερα als bijzondere vorm van een Athenea) op te richten die leerlingen opleiden voor een staatsexamen waaraan de leraren part nog deel hebben. (Dat zouden ook bepaalde buitenlandse staatsexamens moeten mogen zijn of het internationale baccalauréat. Overigen zou een universiteit de mogelijkheid moeten kunnen bieden om jongeren die voor het Staatsexamen VWO gezakt zijn of een verkeerd profiel gekozen hebben via een (aanvullend) examen toe te laten. Voor ouderen bestaat al het “geleerd gesprek”). Bevrijde scholen zou je kunnen vergelijken met de onafhankelijke gespecialiseerde medische klinieken. Omdat bevrijde scholen voor hun verantwoording aan de staat zonder veel overhead werken kunnen ze hun leraren een fatsoenlijk salaris bieden. Een bevrijde school zou natuurlijk ook de rechtsvorm van een maatschap moeten kunnen hebben.