Het dossierkind is op vakantie.
Gelukkig maar, Nederland loopt weer eens voorop op de rest van Europa. Bijna waren we een beetje de risée van het Europese contingent geworden want ná het homohuwelijk van tien jaar geleden hebben we als grote roerganger van innoverend Europa niets meer gepresteerd. We zijn, eerlijk gezegd, een beetje op onze lauweren gaan rusten. Na de abortuswetgeving, de euthanasiewet, het homohuwelijk, het nieuwe leren, het poldermodel, submission en Fitna hadden wij niets meer waarvan de rest van Europa met open mond en de blik op verwonderde oneindigheid naar kon opkijken om daarna als de wiedeweerga zo snel mogelijk hun model aan te passen aan het nieuwe en gedurfde Nederlandse model.
Tot vandaag, vanaf vandaag kijkt heel Europa hoe wij het gaan doen. Onze allernieuwste innovatie, die een schok teweeg zal brengen in heel onderwijzend Europa, in heel reisondernemend Europa, is per vandaag in de steigers gezet. Eindelijk is het afgelopen met de vastgestelde schoolvakanties, eindelijk geen hoogseizoen en laagseizoen meer voor de reisbranche maar eeuwige hoogseizoen, eindelijk mogen de basisschoolkinderen vrije dagen, baaldagen, snipperdagen, ik-heb-geen-zin-in-school-vandaag-dagen opnemen wanneer ze maar willen. Eindelijk een einde aan ‘ik kan niet naar school want ik heb buikpijn’, eindelijk een einde aan spijbelen, onwettig afwezig, telefoontjes dat de kleine ziek is en niet naar school kan komen, eindelijk komt er een einde aan al die opgelegde betutteling door de overheid van de gezinsvakantie.
Nederland begint, gelukkig eerst met een proef of te wel een experiment, met het ‘neem- maar- vakantie- wanneer- het- jou-het-beste-uitkomt-model’ voor de basisschool. Tien scholen hebben zich bereid verklaard om het laatste restje ‘oud onderwijs’ overboord te gooien om de ikzuchtige ouder terwille te zijn. Dit alles omdat vastgestelde schoolvakanties voor heel Nederland wel heel erg ouderwets is, iets van vorige eeuw en van de eeuw daarvoor en misschien ook nog wel van de eeuw daarvoor, foei dat er nog zoiets bestond als vastgestelde schoolvakanties en dat in de eenentwintigste eeuw, foei, foei, foei. De tien scholen zijn er dan ook apetrots op dat heel Europa meekijkt over hun schouder.
Samen met de afschaffing van de vastgestelde schoolvakantie wordt ‘het dossierkind’ ingevoerd. Een dossierkind is een kind dat heel zelfstandig zijn eigen leerdoel formuleert, we noemen het een POPje, een Persoonlijk OntwikkelingsPlannetje, en hiermee gaat het kind aan de slag. Op een voorgedrukt invulformulier, het PAPje, een Persoonlijk AanpaksPlannetje, worden samen met de juf of meester die op dat moment beschikbaar is, want ook zij hebben natuurlijk recht op het opnemen van vrije dagen naar eigen inzicht en vermogen, vastgelegd hoe, wat, wie, waar, wanneer het POPje zal worden uitgevoerd.
Het dossier wordt vervolledigd met een PTTtje, een Persoonlijk TijdsTrajectje, waarin is vastgelegd hoe lang een en ander kan en mag duren, kwestie van het aantal voorgeschreven uurtjes vol te maken. Voila, we hebben een kind, we hebben een dossier met alles er op en er aan, ouders blij, kinderen blij, meester blij, juf blij, schooldirecteur blij, reisbureau blij, iedereen blij. En wie is er het allermeeste blij? Ikke.
Al een paar jaartjes verzorg ik bijlessen taal, rekenen, aardrijkskunde, geschiedenis en nog zo een paar dingetjes die in het normale basisonderwijs schering en inslag zijn. Fantastische business. Ik heb een aparte afdeling huiswerkbegeleiding waar 4 freelancers hun dagelijkse boterham in het zweet hun aanschijns verdienen, het draait als een tierelier, kleine klasjes van maximaal 10 kindjes a rato van vijftig eurietjes per kind per uur. Zelf verzorg ik de lessen rekenen en taal samen met twee freelance collega’s en dat doen we met klasjes met maximaal vijf kindjes waarvoor de ouder met de glimlach 125 eurietjes per uur ophoesten, alle kindjes hebben wel een of ander aangepraat probleempje en het rugzakje dat daarbij hoort komt natuurlijk goed van pas.
Vanaf volgend schooljaar, want dan begint het experimentje, ga ik uitbreiden. Er is nog veel werk aan de winkel, een ander en grotere ruimte zoeken om al de ik-ga-op-vakantie-wanneer-mijn-ouders-dat-willen-kindjes in onder te brengen. Nog een paar nieuwe freelance-collegaatjes zoeken, die wel bevoegd zijn, en een nieuw foldertje ontwerpen met als kop “Uw kind is bij ons geen dossierkind”, spreekt wel aan zo een kop dacht ik.
Marja, bedankt, honderdduizendmiljardkeer bedankt, dank zij uw voortvarendheid wat betreft het oor te luisteren leggen bij zweefteven, onderwijsvernielers, ikzuchtige ouders en andere onderwijs-is-eigenlijk-goedkope-kinderopvang-fanaten, is vervijfvoudiging van mijn bedrijfsomzet en winst binnen handbereik.
Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet, tegen het einde van het experimentje ga ik voor altijd op vakantie.
J. Jeronimoon