In het recente nummer van het Pianobulletin staat een interview met de pianist/docent Paolo Giacometti.
Giacometti is een pianist van faam, internationaal optredend. Drie dagen in de week geeft hij les. Onlangs is hij als docent overgestapt van het Utrechtse conservatorium naar de Robert Schumann Hochschule in Düsseldorf. In het interview lucht hij zijn hart over de crisis waar het (piano)-onderwijs in Utrecht terecht is gekomen. Hij is blij dat hij er weg is.
Eerst gaat hij in op de verschillen tussen de cultuursituatie in Nederland en Duitsland. In dat laatste land is muziek een “onderdeel van de samenleving, het leeft bij de mensen op straat (…) Als je vergelijkt hoe we alles wat we hier de afgelopen eeuwen hebben opgebouwd te grabbel gooien (…) moeten we ons echt afvragen waar we in Nederland mee bezig zijn. Een ander groot verschil is dat onderwijstaken en organiserende management taken in Duitsland veel meer door dezelfde mensen gedaan worden. De positie van rector, coördinator enz zijn bijna altijd tijdelijk gevuld door docenten, professoren, musici. Die rouleren om de paar jaar, en zelfs in die periode blijven naast de beleidsfunctie nog altijd lesgeven.”
De situatie in Nederland beschrijft hij in schrille kleuren. “De Nederlandse samenleving waardeert veel meer de beleidsmakers. Iedere publieke instelling barst van de managementslagen, beleidslagen die zorgen voor een ware identiteitscrisis binnen de desbetreffende instelling” Dat heeft hij gemerkt bij de recente bezuinigingen in Utrecht: “daar zijn de student en de onderwijzer altijd het kind van de rekening. Het onderwijzend personeel is geleidelijk alleen nog maar een noodzakelijk kwaad geworden, dat vooral niet moeilijk moet doen. Ze moeten zich aanpassen aan hoe het beleid wordt opgesteld. Alleen al door de hoeveelheid beleidsmedewerkers krijg je een enorme financiële scheefgroei”. (…) Ik heb in Utrecht gezien hoe zeer gewaardeerde collega’s die geweldig bezig waren, werden geschoffeerd (…) omdat ze niet pasten in het profiel van wat de student nu nodig heeft, van hoe er nu lesgegeven moet worden”.
Bekende geluiden voor wie dit forum volgt. Maar nu uit een hoek waar we hier nooit iets van horen. Het kwaad heeft zich tot de uithoeken van de samenleving een weg gebaand. Overal wordt dezelfde strijd gevoerd tegen hetzelfde monster. Is de tijd rijp om we ons nog breder te organiseren?