Christelijke schoolleiders uit verschillende onderwijsssectoren geven massaal aan dat het vertrouwen van de politiek in het onderwijs de laatste jaren sterk is afgenomen. Zij ervaren bemoeizucht, het opleggen van regels, (re)centralisatie, verantwoordingslast, ad-hocpolitiek en nadruk op het negatieve. Tachtig procent van de schoolleiders beweert dat het dagelijks werk wordt belemmerd door de verantwoordingslast. Dit blijkt uit een ledenpeiling van de Besturenraad, waaraan honderd schoolleiders hebben meegedaan. De Besturenraad roept politieke partijen op in hun verkiezingsprogramma’s te pleiten voor vertrouwen, vrijheid en autonomie voor scholen en rust in onderwijsland.
zie verder: www.besturenraad.nl/main_1-1-1-689.html en
www.besturenraad.nl/pdf/ledenpanel-besturenraad-verkiezingen-3-2010.pdf
Reacties zijn gesloten.
vereniging
Daar komt bij dat veel bijzonder onderwijs is opgericht in de vorm van een vereniging. Ouders kunnen dan lid worden van die vereniging. Een vereniging behartigt in de eerste plaats de belangen van de leden. De overheid moet zich niet zo bemoeien met die vereniging: de leden van de vereniging weten zelf wel wat goed voor hen is.
Re: vereniging
Als die vereniging geen belastinggeld krijgt dan heb je gelijk Moby. Maar dat is in het bijzonder onderwijs niet het geval.
Bovendien zijn de grote schoolbesturen voor zover ik weet geen verenigingen, maar stichtingen. De bestuurders van die stichtingen zijn almachtig, ouders en docenten hebben niets te vertellen.
Deze ouders ontvangen niet
Deze ouders ontvangen niet alleen belastinggeld, ze betalen ook belastinggeld. Ik vind dat ontvangen van belastinggeld daarmee geen sterk argument voor de intensieve bemoeizucht.
Daar voeg ik aan toe dat het kiezen van de methodes vrij is volgens de grondwet. In de methodes is de leergang voldoende genoeg vastgelegd. Daar hoeven helemaal geen kwaliteitsplannen en andere plannen aan te worden toegevoegd. Het is onnodige ballast, die uitgaat van wantrouwen t.a.v. het onderwijs, en een voorzorgbeginsel dat meent dat met voorgeschreven rapportages en procedures het onderwijs in orde is. Waar ooit examenresultaten volstonden.
verantwoordingslast
Hier een rijtje voorbeelden van de verantwoordingslast waar een team zijn kostbare tijd aan moet besteden:
– schoolplan
– schoolgids
– klachtenregelingen
– personeelsbeleidsplan
– zorgplan WSNS
– veiligheidsplan, fysiek en sociaal
– taakbelastingsbeleid
– schoolreglement
– plan van aanpak vrijwillige en verplichte mobiliteit
– schoolontruimingsplan
– calamiteitenplan
– pestprotocol
– integratieplan
– risico-inventarisatieplan en plan van aanpak
– verslaglegging leerlingvolgsysteem
– jaarverslagen
– kwaliteitsplan
– handelingsplannen
– schoolwerkplannen.
Inclusief de voorgeschreven nodige procedures richting ouders en MZR.
Mogelijk ben ik nog e.e.a. vergeten.
Men zal begrijpen dat dergelijke administratie veel tijd (vergaderingen o.a.) en inspanning kost, die ten koste gaat van het daadwerkelijke lesgeven. Als men tevens bedenkt dat sinds het invoeren van al deze eisen, het onderwijsniveau vooral is gezakt, kan men begrijpen dat scholen deze verplichtingen vooral als weinig noodzakelijke lasten beschouwen.
Want voordat dit allemaal uitgebreid moest worden gerapporteerd, lette een team ook op tal van zaken.
Deze administratie heef het onderwijs niet verbeterd, maar de taken echter wel verzwaard. De besturenraad wil dus minder van deze overheidsbemoeizucht, en dat vind ik terecht. De eerste belanghebbenden zijn de ouders, en deze zijn bij het bijzonder onderwijs bijna vanzelf betrokken, vanwege de gedeelde overtuigingen op grond van welke de school werd gesticht en bestuurd namens die ouders.
Is dat nou zo erg?
In ruil daarvoor hoeven de twee bovenschoolse schoolleiders en de drie schoolse schoolleiders die voor de genoemde taken verantwoordelijk zijn, geen 3750 klokuren les te geven aan 40 klassen met in totaal 1000 leerlingen, waarvan zij geen werk hoeven na te kijken, geen cijfers hoeven in te leveren, geen rapportvergaderingen hoeven bij te wonen, geen ouders in 10-minutengesprekken te woord hoeven te staan, en die zij niet op het schoolkamp of op de sportdag hoeven te kootsjen.
In dat opzicht lijkt mij met het genoemde lijstje weinig mis. Waar betalen we ze anders voor, in schaal 13 tot 16?
Ze doen het werk nog niet eens zelf ook
Bedenk daarbij trouwens nog dat heel wat schoolleiders het daadwerkelijke schrijven van al deze verantwoordingsdocumenten overlaten aan hun vazallen, die zij middels een LC-functie tot dat schrijven hebben aangezet.
Met die verantwoording si dus een héle hoop geld gemoeid, die niet ten goede kan komen aan het normale handwerk (lesgeven aan klassen opdat die leerresultaten boeken). Punt is dat we, ondanks de lange lijst, met die boven ons gestelden weinig medelijden hoeven te hebben.
Plannen niet efficiënt
Het kost een hoop tijd om al die handelings- en andere plannen te schrijven. Waarom maken we geen databank waarin handelingsplannen kant en klaar staan, georganiseerd op kwaal, leeftijd en geslacht, puntjes op de plek waar even de naam ingevuld moet worden. We zijn dan klaar en wat er met die plannen gebeurt interesseert nauwelijks iemand.
Voor de zogenaamde zelf-evaluatie kun je tegenwoordig ook al professionals inhuren. Ze schrijven zo’n document zonder dat je er als management al te veel last van hebt EN gegarandeerd inspectie-proof.
Dat opent perspectieven
Misschien kan de inspectie dan ook een bureautje inhuren om een inspectierapport te schrijven, gegarandeerd minister-proof natuurlijk en dan huurt de minister weer een bureautje om een kamerrapportage te verzorgen, gegarandeerd coalitie-proof. De coalitie, maar ook de oppositie kunnen dan bureautjes in de arm nemen om te rapporteren over hun controlerende werk aan het gepeupel (wij dus). Misschien postbus 51 of zo?
Perspectieven
In het hoger onderwijs is het inmiddels zover dat je de inspecteur in kunt huren om het rapport te schrijven waarop de opleiding door de inspectie beoordeeld wordt. Als dat in Afrika of Roemenie gebeurt dan noemen we dat corruptie. Als het in Nederland gebeurt dan noemen we dat ‘marktwerking’.
Sprookje?
Mark dat kan toch niet waar zijn? Hoe kom je aan die informatie? Dat is te gek voor woorden.
accreditatie
Ik denk dat Mark doelt op de accreditatie binnen het hoger onderwijs. Die is in handen van de NVAO, de Nederlands Vlaamse Accreditatie Organisatie.
Er zijn verschillende bedrijfjes die namens de NVAO de accreditatie van de opleidingen mogen uitvoeren. Diezelfde bedrijven geven ook cursussen aan de opleidingen hoe ze die accreditatie het beste kunnen doorlopen en het zou me in het geheel niet verbazen als ook de start van het accreditatieproces: ze zelfevaluatie, zou worden ondersteund door hetzelfde bureautje dat de accreditatie straks organiseert.
In de praktijk gaat het om bergen papierwerk: uitschrijven van competenties op allerlei niveau, in modulehandleidingen in toetsen en toetsmatrijzen, de kwaliteitszorg moet (op papier) in orde zijn, je moet inbreng van het bedrijfsleven kunnen aantonen etc etc.
Re: accreditatie
Inderdaad 2010, daar doelde ik op.
vertrouwen, vrijheid en autonomie voor scholen en rust….
…….voor de schoolleiders in onderwijsland.
Dan voeren ze nu daarover een concurrentiestrijd met de leraren. Ze hebben via de peiling BON een intensivering van de strijd om de zeggenschap op school aangezegd en ze mogen er op rekenen dat ze daardoor weinig rust zullen krijgen. BON heeft immers duidelijk gesteld dat beter onderwijs alleen maar bereikt kan worden door dat vertrouwen, die vrijheid en autonomie aan de hoogopgeleide docenten te verlenen die die scholen zouden moeten bevolken.
Verder willen blijkbaar een groot aantal schoolleiders het leerplezier voor intelligente gemotiveerde VWO-ers vergallen door het VWO nog verder te vergemakkelijken zodat het op HAVO-niveau komt. VWO wordt dan HAVO + één jaar extra.
aux armes, professeurs!
Seger Weehuizen
beste collega
Beste collegae, fijn dat u allen dit even zo neerzet. Dat was mijn bedoeling. De boodschap komt dus aan bij deze schoolleiders. Het betreft overigens wel primair onderwijs, maar dat maakt geen verschil!
Waarom kunnen zij schoolleider zijn? Om de werkvloer te dienen, niet? Dan mogen ze ervoor ook hun werk doen.
Beste Couzijn,
Mijn ervaring was dat je dit allemaal als team moest doen, waarbij taken werden verdeeld, en zelfs lesvrije dagen konden worden gevraagd.
Maar de commissie moest steeds alle bevindingen naar het hele team terugkoppelen, waardoor het hele team zich toch moest gaan verdiepen. De uren die ik heb besteed aan dat taakbelastingsbeleid b.v., ik gruw er nog van.
Maar ik ben het wel met je eens dat een geheel vrijgestelde schoolleider hier flink wat werk zou mogen verzetten.
De praktijk is natuurlijk dat ‘het team’ niet wil dat de ‘leider’ dit alles vaststelt. Waarbij ‘de leider’ roept dat de hele zaak door het team moet worden gedragen, en dat hij/zij tevens zo vooruitstrevend is, dat hij dat team direct volledige inspraak wil geven. Dat houdt de lijnen naar de MZR dan ook weer kort.
Waardoor een MZR-lid vaak de klos is als het om deelnemen aan een commissie gaat. Al ploeterend beseft de leerkracht intussen dat zijn leerlingen helemaal niets hebben aan al die tijd die hij zit te investeren.
En beseft hij/zij maar al te goed dat gedurende deze MZR-vergadering minstens 2 stapels schriften hadden kunnen worden nagekeken, inclusief een voorbereiding als het zich inlezen in een te vertellen geschiedenis.
Komen schoolleiders in opstand tegen deze rompslomp die niemand werkelijk helpt, hebben zij mijn zegen. Desnoods verlummelen zij hun dagen: in deze kwestie steun ik hen van harte.
super-eerlijk
En als ik super-eerlijk zou zijn, zou ik zeggen dat dat hele kwaliteitsplan wat mij betreft wordt besteld bij een of andere uitgever, waarna het netjes en ongelezen in de kast wordt gezet, voor de inspecteur om te lezen! Ik weet zeker dat vele leerkrachten dit ten diepste ook zo vinden. Eerlijkheid is echter allang een ondergeschoven kindje in het onderwijs.
Onderwijs dat pretendeert geen ondergeschoven kindjes te willen.
Het ‘correcte’ denken heeft bijna iedereen in zijn greep.
Een anoniem forum als dit, is als de samizdat in de USSR: eindelijk kan men z’n werkelijke gedachten uiten.
in de kast-uit de kast
Mijn ervaring is dat hoe mooier de plannen des te meer is er te verbergen en hoe minder waar is de werkelijkheid. Zelfs hoe mooier de plannen doe fraaier de intimidatie praktijk. Maar daar is de inspectie niet voor, daar kun je niet over klagen, zonder represailles en zonder gevaar. Daar mag je zelfs geen vraag over stellen. Geef mij maar een eerlijk management zonder mooie geformuleerde plannen, die niet in de kast of uit de kast gehaald worden, maar gewoon de dagelijkse praktijk zijn. Geef mij maar de blanke pit, niet de mooie buitenkant. Een directie die een voorbeeld functie beseft te hebben.