Gistermiddag kreeg ik (voor de derde keer in successie later dan wettelijk toegestaan)de uitslag van de rechtbank, betreffende mijn ontslag van 2 jaar en 8 maanden geleden.
De rechtbank wijst mij een bedrag van €16.000 bruto toe, zijnde de inkomensachteruitgang van de afgelopen twee jaar, en alle proceskosten, hetgeen door de rechtbank bepaald is op € 900. Een snelle rekensom leert dat dat € 8.500 netto is. Haal daar de advocaatkosten en de andere kosten die ik gemaakt heb af, en dan is het uiteindelijke bedrag € 4.000. Tjonge.
In en eerder stadium (december 2008) is de ontslagakte (waarin: “ongeschiktheid als leerkracht) door de rechtbank nietig verklaard. De rechtbank ziet geen grond om een nieuwe ontslagakte (met daarin door mij gevraagd eervol ontslag) te maken, omdat deze eis “buiten de omvang van dit geding valt”……..
Ik heb dus geen ontslagakte. Werk ik daar dan nog?
Heeft iemand ervaring met de manier waarop ik het aan mij toegewezen bedrag zou moeten innen? Ik neem alvast een voorschotje, en ga op vakantie van dat geld……
over juristen en managers
Hou je haaks Keesie, je zult er wel al aan gewend zijn, maar dergelijke bedragen zijn een belediging. En dan hoef je het nog niet eens te vergelijken met de afkoopsom die de bestuurders voor zichzelf regelen als ze falen (Friesland College of INHOLLAND).
De overeenkomst tussen de juridische wereld en de managementswereld is overigens treffend. In beide gevallen heeft het absoluut helemaal niets van doen met de werkelijkheid, maar is het een geabstraheerde variant ervan die, helaas, vaak in het nadeel van gewone mensen werkt. Het is niet de afstand tussen bobo’s en de rest van de wereld die zorgt voor ellende, het is de afstand tussen de gemodelleerde en de echte wereld. Wat ik maar bedoel te zeggen is dat een manager of jurist je broer of je buurman kan zijn en als broer of buurman wel degelijk in de echte wereld leeft, dat zodat hij de professionele pet opzet, het een radertje wordt in de regels en procedures van de gemodelleerde wereld. Precies dat verwachten de bazen ook van ons: zodra je in functie bent, behoor je je alleen te richten naar de virtuele wereld die door je werkgever wordt opgebouwd. Omdat wij, mensen uit het onderwijs, toch kinderen zien, kinderen die zich niet aan de modellenwereld houden, daarom zijn wij niet in staat en niet bereid om volledig als “professional” te fungeren. Wij kunnen en willen de echte wereld niet loslaten. Ook al omdat we, als we dat werkelijk zouden doen, ons bedrijf, de school, per direct zou instorten. Wij vormen de trait-d’union tussen de virtuele en de echte wereld en houden op die manier de virtuele wereld in stand.
wat telt is….
Dank voor je snelle reactie 9-11. Ik houd me haaks hoor, want hoewel ik deze belachelijke uitslag niet had verwacht, is het alweer zo lang geleden, en ben ik, zoals reeds eerder gezegd, verder gegaan met mijn leven.
Wat voor mij telt, is, dat ik eergisteren, bij aanvang van de zomervakantie, een aantal tekeningen kreeg, tot een boekje gemaakt, van allerlei kinderen die ik het afgelopen jaar lesgaf. (Ik was op die school, net als op alle andere van de afgelopen 2 1/2 jaar, als invaller). Uit de grond van hun hart schrijven die kinderen op dat ze me zullen missen. Dat is de beste graadmeter dat je het niet verkeerd gedaan hebt. En de reactie van zomaar een moeder: “ineens ging mijn dochter dit jaar met plezier naar de gymles”. Die uitspraken koester ik.
breek de strohalm!
Maar waarom halen wij dat verbindingsstreepje niet weg zodat de virtuele wereld in elkaar stort? Is dat echt omdat die wereld dan niet in elkaar stort maar in elkaar zakt en de kinderen daar dan te lang onder lijden?Of vrees voor onze eigen financiële toekomst? (Ik heb als gepensioneerde gemakkelijk praten)
Seger Weehuizen
Treffende samenvatting
Mijn compliment voor deze even korte als rake analyse van het probleem. Jammer dat het net niet op een tegel past.
Incompatibilité des humeurs
het gaat er op neer komen dat alles eindigt bij een incompatibilité des humeurs.
Dat betekent dat de rechtbank je niet tot elkaar gaat veroordelen en de werkgever trekt dus aan het langste eind.
Boos ? Niet worden, Nederland is geen rechtsstaat, maar dat wist je waarschijnlijk al lang.
Ik zou het bedrag niet laten uitkeren, maar in een spaarregeling stoppen.
Er gaat nu ongeveer 50% belasting van af, juist Nederland is geen rechtstaat.
Waarom krijgen de Bobo’s wel een miljoen, als je er 50% af haalt, houd je nog een half miljoen over !!!
Maar volgens mij moet er nu wel een uitspraak zijn over het vervolg, dus blijf je er werken of niet ? Of ben je al weg bij deze werkgever ?
Misschien kan je wat meer info geven, ik ben inmiddels expert in dit soort zaken helaas.
werk ik daar nog dan?
Joao, ik spaar al genoeg…….
Inderdaad, ik werk daar waarschijnlijk nog steeds, maar weet het zelf niet. Ik heb dus geen ontslagakte……….